Στη μοναξιά μιας άλλης εποχής

Κάποιοι από αυτούς καλλιεργούσαν τα χωράφια τους, άλλοι άνοιγαν και έκλειναν τη συγκεκριμένη ώρα τα καταστήματα τους, ή δίδασκαν τους μαθητές και τις μαθήτριες τους. Επαγγελματίες που έκλειναν το ταμείο τους αγχωμένα τις περισσότερες φορές και σπάνια με χαμόγελα.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι ίδιοι βρέθηκαν πίσω από την πρώτη γραμμή. Και άρχισαν να μετρούν το χρόνο διαφορετικά. Γυναίκες και άντρες πιο πολύ αγχωμένοι για το σύριο των παιδιών τους και λιγότερο για το δικό τους σήμερα. Τους παρατηρώ στα παγκάκια της κεντρικής πλατείας. Σπάνια με κάποιο ρόφημα στο χέρι. Λίγες κουβέντες, πολύ παρατήρηση και περπατησιές κουρασμένες.

Τα τελευταία χρόνια πιο λίγοι στα ΚΑΠΗ. Η Covid τους έκλεισε μέσα, μαζί και ο φόβος για το άγνωστο, η αδυναμία η σωματική, η οικονομική πολλές φορές η δυσπραγία. «Το χαρτζιλίκι των εγγονών απαιτεί θυσίες» και το ξέρουν. Ηλικιωμένοι στα πρόθυρα της εγκατάλειψης, το «λάφυρο» της λάθος ανάγνωσης της εποχής : ο λιγοστός χρόνος των νέων, ο χωριστός τρόπος ζωής, το στρες, οι απαιτήσεις. Η μοναξιά και η συνειδητοποίηση της δύναμης που χάνεται από τη μια και η απουσία δομών και υπηρεσιών τέτοιων που θα κάνουν τη διαφορά από την άλλη.

Τα ΚΑΠΗ πριν τρεις δεκαετίες ήταν απάντηση στην αναγκαιότητα της εποχής. Σήμερα ποιά απάντηση δίνει η Τοπική Αυτοδιοίκηση; Στη συντρόφια της μοναξιάς, στην παραπλάνηση των από στόμα σε στόμα ειδήσεων, στην ενημέρωση που προκαλεί πανικό, στην αστυνόμευση που δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να είναι σε όλα παρούσα, στην έλλειψη ειδικών υπηρεσιών, στα cafe και στους χώρους εστίασης της εποχής.

Κινήσεις απλές που απαλύνουν την αγωνία τους , μαζί με το: «τι θα πάρετε;» και το «αν χρειαστείτε κάτι στην κοπέλα» απομακρύνει αυτομάτως την έγνοια των ανθρώπων τους για τόσο όσο χρειαστεί να διεκπεραιώσουν μις υπόσχεσή τους. μια απλή κίνηση των επαγγελματιών από τους επαγγελματίες για stand by «φροντιστές» θα έδειχνε το δρόμο στο Δήμο για περιπολίες on the road… Όπου τα περήφανα γηρατειά εκεί και η έγνοια της νεολαίας.

ΕΡΤ Κομοτηνής: Μαρία Νικολάου