Ροδόπη: Μικροί οικισμοί, έρημοι τόποι, πολλές οι ιστορίες των κατοίκων

Μικροί οικισμοί που έζησαν μέρες γεμάτες ζωντάνια, με φωνές παιδιών στους δρόμους, με αυλές γεμάτες από κόσμο και σπίτια πάντα ανοιχτά και φωτισμένα και που τώρα πέρασαν στην άλλη όχθη: Ερημία, μοναξιά, λίγοι άνθρωποι και ακόμη πιο λίγοι ήχοι: Αμφία, Εβρίνος, Ιάσιο, Κιζάριο κ.α. Μικρά χωριά- έρημοι τόποι- με τριάντα και σαράντα κατοίκους όλους κι όλους.

Ηλικιωμένοι στην πλειοψηφία τους, χωρίς να λείπουν και κάποιες λίγες οικογένειες νέων, μετρημένες στα δάχτυλα, που δίνουν, όμως, μια άλλη νότα στον τόπο τους.
«Είμαστε τριάντα – σαράντα κάτοικοι που το καλοκαίρι γίναμε πενήντα, αυτοί είμαστε όλοι» δήλωσε στο www.ertnews.gr αλλοδαπή εργαζόμενη ως φροντιστής ηλικιωμένου στο Ιάσιο της Ροδόπης. Ίδια η εικόνα και στα Άμφια τριάντα συνολικά άτομα. «Έχουμε απομείνει δέκα γυναίκες, άνδρας δεν υπάρχει» ανέφερε η 85χρονη κ. Σμαρώ Βιργίδου και σημείωσε πώς το καλοκαίρι κύλησε με την παρέα πέντε ακόμη γυναικών που μπορούν και βγαίνουν από το σπίτι τους.

Αδριανοπολίτες στην καταγωγή θυμούνται ακόμη και σήμερα το χωριό τους που «κελαηδούσε», όπως λένε, με τις αγρότισσες μάνες να φροντίζουν και χωράφι και σπίτι και παιδιά και ζωντανά. «Τότε, η κάθε οικογένεια είχε από πέντε παιδιά. Εκατόν πενήντα οικογένειες στο σύνολο τους, βάλτε με το νου σας πως ήμασταν» είπε η κα Σμαρώ που στα 85 της χρόνια σήμερα με τα πόδια να μην την κρατούν καλά, αλλά με τον νου όλο διαύγεια θυμάται ακόμη το 62 που χρειάστηκε να δανειστεί λεφτά για να μεταναστεύσει στη Γερμανία και να εργαστεί. «Όπως όλοι τότε, φτώχεια και αγώνας για ζωή» λέει σήμερα.

Αγρότισσες , νοικοκυρές, παραγωγοί και κτηνοτρόφοι, που «ρήμαξαν το κορμί τους», όπως λένε, «να «στήσουν» σπίτια , να φτιάξουν προκοπή» και που σήμερα τα ίδια σπίτια στέκουν έρημα και εγκαταλελειμμένα. «Οι νέοι έφυγαν και μένουν στις πόλεις» λένε και σπεύδουν να προσθέσουν «ας είναι καλά».

Ίδια η εικόνα και στους άλλους οικισμούς. Μικρές προσπάθειες, όπως η λειτουργία ενός mini market ,ενός καφενείου ή το πέρασμα των πωλητών με τα οχήματά τους για ψωμί, ψάρια, φρούτα και λαχανικά δίνουν «φως» όπως σημειώνουν «στα χωριά τους». Μια καλημέρα στο πόδι, δυο κουβέντες στα γρήγορα είναι σπουδαία υπόθεση για τους οικισμούς που γρήγορα «βυθίζονται» στη σιωπή.