Όταν κάθονται μπροστά από το πεζουλάκι τους και πιάνουν την κουβέντα, συχνά-πυκνά επιστρέφουν στα παιδικά τους χρόνια. Τότε που μικρά παιδιά ακόμη άκουγαν τους παππούδες και τις γιαγιάδες να μιλάνε για την πατρίδα, το Σαμάκοβο που άφησαν πίσω.
Ο Θεόδωρος Λεφής και ο Νίκος Δρίνης “μετανιώνουν πικρά”, όπως λένε, που δε σκέφτηκαν τότε να ηχογραφήσουν τους πρόσφυγες συγγενείς τους και να παραμείνουν ζωντανές οι φωνές τους.
«Στις αρχές της εγκατάστασή τους στην περιοχή υπέφεραν πολύ καθώς έφυγαν από διαφορετική περιοχή και βρέθηκαν σε έναν άλλον τόπο, ξένο, διαφορετικό. Αλλά δεν το έβαλαν κάτω» δήλωσε στην ΕΡΤ Κομοτηνής και στην εκπομπή «Καθημερινές Ιστορίες» ο Νίκος Δρίνης μιλώντας για τις πρώτες δυσκολίες. «Πολύ δυσκολεύτηκαν κι όχι μόνο τον πρώτο καιρό» λέει ενθυμούμενος τη γιαγιά του και τους άλλους πρόσφυγες να πίνουν με την μπαγκίρα το κρασί. «Ξέρεις τι έλεγαν; «Εις υγείαν και καλή πατρίδα». Νόμιζαν ότι θα επιστρέψουν, όνειρα απατηλά». Έτσι από τα παιδικά του χρόνια ακόμη έμαθε πόσο δύσκολη είναι η προσφυγιά. Ακούστε εδώ:
Σε αυτές τις δυσκολίες αναφέρθηκε και ο Θεόδωρος Λέφης προσθέτοντας πως «υπέφεραν πολύ» προσθέτοντας, “έλεγαν τα βάσανά τους και στην πατρίδα και στην Ελλάδα που ήρθαν”. «Συνέχεια αναφερόταν για την πατρίδα ‘εις υγείαν και καλή πατρίδα’ έλεγαν όλοι όσοι έπιναν, δεν ξεχνούσαν λεπτό τον τόπο που άφησαν πίσω τους.» Ακούστε εδώ:
Μιλούν και τώρα τα εγγόνια τους στα δικά τους εγγόνια. Μαρτυρίες που μοιάζουν με παραμύθια για τα σπίτια, τις βρύσες και τα περιβόλια που δεν τα είδαν να ανθίζουν και να καρπίζουν ποτέ ξανά.
ρεπορτάζ-κείμενο: Μαρία Νικολάου, φωτογραφία: πηγή-διαδίκτυο
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος