Κομοτηνή:Επάγγελμα φωτορεπόρτερ

Ο Γιώργος Γιακουμίδης εργαζόταν τριάντα χρόνια στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (ΔΟΛ) και συνεργαζόταν δεκαπέντε χρόνια με το Associated Press. Συνταξιούχος πια σπεύδει να δηλώσει: «Μου λείπει η δουλειά μου αφάνταστα » και γυρίζοντας το χρόνο πίσω να σημειώσει πως: «Η αγάπη για τη φωτογραφία ήταν αυτή που τον οδήγησε στη δουλειά. «Είμαι από οικογένεια φωτογράφων, από μικρός ήμουν στα studio. Η φωτογραφία μέσα στο studio δεν ήταν κάτι που με εξέφραζε, οπότε άρχισα να εργάζομαι έξω, ως φωτορεπόρτερ. Τότε δεν υπήρχαν σχολές, ξεκίνησα κατευθείαν με την πρακτική. Κάπως έτσι βγήκα στο δρόμο της φωτογραφίας και τώρα ως συνταξιούχος μου λείπει πάρα πολύ. »

Εργάστηκε πρώτα στο πλευρό των: Παππού, Κυριακίδη, Μποζίκη. Μετά την στρατιωτική του θητεία, το 1978, όταν και απολύθηκε από φαντάρος έκανε μόνος του γραφείο free lancer και το 1984 προσελήφθη στα ΝΕΑ. «Μεγάλο σχολείο με τον Λέοντα Καραπαναγιώτη, τον ευπατρίδη της δημοσιογραφίας, ήταν τιμή μου και χαρά μου που με προσέλαβε. Ήμουν επιλογή του Δημήτρη Γουσίδη.» δηλώνει ξέροντας καλά πως από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι…

Χιλιάδες αποστολές, ακόμη και σε εμπόλεμη ζωή, εκείνο όμως που έμεινε έντονα χαραγμένο στη μνήμη του Γιώργου Γιακουμίδη ήταν το τροχαίο στα Τέμπη με τους μαθητές που έχασαν τη ζωή τους. «Όταν πήγαμε στο χωριό δεν άκουγες τίποτα άλλο παρά μόνο σπαραγμούς από κάθε σπίτι. Το σκέφτομαι ακόμη και τώρα και ανατριάχιαζω, δεν με συγκλόνιζαν ούτε τα πτώματα, ούτε οι καμμένοι που είδα σε διάφορα ρεπορτάζ τόσο, όσο οι κραυγές αυτών των ανθρώπων, ακόμη και τώρα μου σπαράζουν την καρδιά, με έχει πληγώσει το άκουσμα αυτών των σπαραγμών.»

«Είμαστε οι άνθρωποι που πρέπει να κρατάμε την ψυχραιμία μας. Είμαστε άνθρωποι και πρέπει να κάνουμε αυτή τη δουλειά. Δεν πρέπει να λυγίσεις γιατί δεν θα κάνεις αυτό που πρέπει. Είσαι αυτόπτης μάρτυρας σε γεγονότα που δεν τα βλέπει κάποιος άλλος και τα βλέπεις εσύ και μπορείς να τα μεταφέρεις, αυτή είναι η μαγεία της φωτογραφίας.» εξηγεί ο πολύ έμπειρος φωτορεπόρτερ.

“Τώρα όλοι γυρίζουν με μια μηχανή στα χέρια ή με το κινητό τους τραβούν συνεχώς φωτογραφίες. Είναι καλό που όλοι φωτογραφίζουν;” Ρωτάμε τον κ. Γιακουμίδη. «Η φωτογραφία αρέσει στον κόσμο. Δεν χρειάζεται τεχνική πια, το photo shop τα κάνει όλα, αυτό που με πειράζει είναι ότι πολλοί άνθρωποι που δεν είναι της δουλειάς, δίνουν δουλειές τους σε διάφορα Μέσα Ενημέρωσης δωρεάν, κάθε φορά που το κάνουν, όμως, στερούν μια θέση εργασίας από έναν επαγγελματία» απαντά ο ακούραστος φωτογράφος και στέκεται στις διακρίσεις των συναδέλφων του για τις οποίες καμαρώνει.

«Τρεις συνάδελφοι του Ροϊτέρς πήραν το βραβείο Πούλιτζερ κι αυτό είναι πολύ ωραίο. Ήταν μια καταξίωση για τη χώρα μας. Έχουμε πολύ καλούς φωτορεπόρτερ, πολύ διάσημους.Όπως και παλιά ο Αριστοτέλης Σαρηκώστας, ο άνθρωπος που φωτογράφισε το τάνκ όταν έριχνε την πόρτα του Πολυτεχνείου, αλλά και ο Δημήτρης Μεσσήνης μετέπειτα, ο μοναδικός φωτογράφος που ήταν μέσα στο Αφγανιστάν όταν έκλεισαν τα σύνορα και άλλοι πολλοί» δηλώνει με περηφάνια σημειώνοντας πάλι «μου λείπει η δουλειά μου.»
Φώτο:Γιώργος Γιακουμίδης Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου