Ο. Μπελή: Ο κορονοϊος άγγιξε και τους εργάτες-μεταφορείς

Η πανδημία του νέου κορονοϊού έχει επηρεάσει τη ζωή του. Δεν είναι μόνο τα προστατευτικά μέτρα και οι περιορισμοί που ισχύουν για όλους, αλλά και η δουλειά, τα μεροκάματα που έχουν μειωθεί. Έφυγαν οι φοιτητές, οι καλύτεροι πελάτες, μειώθηκαν οι μετακομίσεις. Τώρα πού και πού κάποιος ηλικιωμένος που τους αναθέτει κάποια δουλειά. Και οι εργάτες που ασχολούνται με τις μεταφορές, έχουν τη δική τους καθημερινή μάχη.

Ο κος Οσμάν Μπελή είναι γεννημένος το 1953. «Πέρασαν τα χρόνια» μονολογεί. «Εγώ είμαι χαμάλης, εργάτης, αλλά Δόξα το Θεό» συστήνεται. Το « δόξα τω Θεώ» εναλλάσσεται με ένα μικρό παράπονο στην κουβέντα του, όταν ήταν νέος δεν ακολούθησε άλλους συνομήλικους του που κατέβηκαν στην Αθήνα. «Εκείνοι τώρα παίρνουν 1.000 ευρώ σύνταξη κι εγώ ψάχνω ακόμη το μεροκάματο» λέει.
Μόλις είχε τελειώσει μια δουλειά, μια ηλικιωμένη του είχε ζητήσει να τοποθετήσει ένα τόνο ξύλα στο υπόστεγό της, τον πλήρωσε 15 ευρώ, το ψωμί του βγήκε και πήρε μια μικρή «ανάσα». «Κουβαλώ από όλα» εξηγεί μιλώντας για τα βάρη που σηκώνουν τα χέρια του. «ό,τι μου ζητηθεί». Συνήθως έπιπλα, ηλεκτρικές συσκευές, ξύλα, τούβλα και ό,τι προκύψει. «Ανάλογα με την ποσότητα, το είδος και η πληρωμή. Πέντε και δέκα ευρώ.»
Μιλά για τις απαιτήσεις του κόσμου που δεν τελειώνουν ποτέ. «Σήκωσε κι αυτό, σήκωσε κι εκείνο. Στην αρχή μιλούν για οκτώ πράγματα και τελικά είναι δεκαέξι.» με το μεροκάματο να ξεκινά από τα πέντε ευρώ και να φθάνει στα δεκαπέντε. «Δόξα το Θεό δεν παραπονιέμαι ας είμαι γερός» λέει και παρατηρεί ότι οι νέοι δεν ακολουθούν πια το επάγγελμα και καλά κάνουν.
Με τα χέρια στις τσέπες αποχωρεί. Ώρα να επιστρέψει σπίτι. Το μικρό του μεροκάματο απαλύνει κάπως την κούραση που νιώθει. Ατέλειωτα τα βάρη που έχει σηκώσει. «Πάλι Δόξα το Θεό λέω» σημειώνει εκείνος προσθέτοντας «Τι να έκανα δηλαδή, να πήγαινα να κλέψω; Όχι, ντροπή!»

Φώτο: Οσμάν Μπελή, εργάτης ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου