Μωσαϊκό Ροδόπης: Ένας πολύτεκνος βοσκός

«Από δέκα χρόνων ξένο ψωμί τρώω», δηλώνει ο Σουκρή Ραΐμ. Τον συναντήσαμε να βόσκει το κοπάδι του στα βοσκοτόπια της Αμβροσίας. Από το Μωσαϊκό ο ίδιος, κάνει καθημερινά μια μεγάλη διαδρομή για να αναλάβει τα καθήκοντά του. «Η Ιρλανδική διάβαση του Μωσαϊκού είναι καλυμμένη με νερά, οπότε πάω από Ίασμο και Πολύανθο», εξηγεί, υπενθυμίζοντας το αίτημα για τη γέφυρα στο σημείο αυτό.

Όταν ξεκίνησε, ήταν στα βουνά της Δράμας, Νευροκόπι, Κρυονέρι, Λεκάνη και αλλού. 25 χρόνια, γνώρισε κάθε δέντρο και κάθε μονοπάτι, άλλοτε μπροστά κι άλλοτε πίσω από το κοπάδι του, πάντα με τη γκλίτσα στο χέρι και τον ντορβά στον ώμο. «25 χρόνια είμαι κατσικάρης και 10 χρόνια είμαι προβατάρης», λέει και καμαρώνει για την πλούσια εμπειρία που έχει. «Πώς και δεν κάνατε δικό σας κοπάδι;» τον ρωτάμε, για να απαντήσει πως ήταν δύσκολα για τον ίδιο, καθώς μόλις το 2016 αγόρασε δικό του σπίτι. «Δεν έφταναν τα οικονομικά. Έχω εννέα παιδιά», δηλώνει ο πολύτεκνος βοσκός, στα 50 του χρόνια ήδη με τον μεγάλο γιο να πατά τα 21 και το μικρότερο παιδί μόλις ενός έτους.

Την περίοδο της γέννας πήγαινε στις τέσσερις στο μαντρί, τώρα στις έξι. Κι ύστερα, όλη μέρα με το κοπάδι στα βοσκοτόπια της περιοχής, έβρεξε και η γη πρασίνισε πάλι. Υπήρχαν μέρες που άρμεγε 400 πρόβατα και έβγαζε 150 κιλά γάλα. «Ευτυχώς βγήκαν οι αρμεκτικές μηχανές» λέει και μιλά με προβληματισμό για τη μείωση του αριθμού των κτηνοτρόφων. «Φεύγουν οι ηλικιωμένοι και οι νέοι δε θέλουν να την κάνουν αυτή τη δουλειά», σημειώνει, και προσθέτει ότι στο χωριό του, το, Μωσαϊκό, πριν χρόνια είχαν 12.000 πρόβατα και τώρα έμειναν μόνο 500.

800 ευρώ το μήνα ο μισθός του Σουκρή Ραΐμ, όλα για τη φροντίδα της οικογένειας. «Άλλοτε φθάνουν, άλλοτε όχι, αλλά δόξα τω Θεώ» λέει, μην κρύβοντας και μια μικρή λύπη που δεν κατάφερε να κάνει το δικό του κοπάδι.

ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου