Κομοτηνή: Ελαιοχρωματιστής στα “αζήτητα”

“Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολα να τα καταφέρει κάποιος αν δεν έχει δουλειά” δηλώνει ο Παναγιώτης Χατζής. Ελαιοχρωματιστής στο επάγγελμα περιμένει να εργαστεί χωρίς, ωστόσο, να εμφανίζεται κάποιος ενδιαφερόμενος. «Δυστυχώς στο χώρο της οικοδομής η κρίση είναι μεγάλη πολλά χρόνια τώρα κι αυτό συμπαρέσυρε κι εμάς» δηλώνει ο κος Χατζής μην κρύβοντας την απογοήτευσή του. Τον συναντήσαμε στην κεντρική πλατεία. Όρθιος, να ακουμπά την πλάτη του σε ένα διαφημιστικό stand μαρτυρώντας η στάση του ότι θέλει να στηριχθεί από κάπου. «Από πού όμως; Δεν υπάρχει κανείς να σε βοηθήσει» δηλώνει και ψάχνει με το βλέμμα του γύρω.

«Μακάρι να ανοίξουν οι δουλειές» εύχεται και αποκαλύπτει πως όλη η σεζόν κύλησε όλο κι όλο με δύο μικρές αναθέσεις για εκείνον. «Πώς να ζήσεις με δύο δουλειές;» αναρωτιέται και σπεύδει να μιλήσει για τους «χαμένους πελάτες» όπως λέει. «Τώρα πια τα βαψίματα και τα μικρά μερεμέτια οι πολίτες τα κάνουν μόνοι τους. Αποφεύγουν τα συνεργεία, αλλά και τους μεμονωμένους επαγγελματίες. Ό,τι τιμή και να πεις σε βρίσκουν ακριβό, στο τέλος για να μην χάσεις τη δουλειά λες ένα: «Δώστε ό,τι θέλετε. Κατάντια.» δηλώνει μην κρύβοντας την απογοήτευσή του. Το κόστος της μπογιάς, αλλά και άλλες ανάγκες που προέχουν για την οικογένεια έχουν μειώσει πολύ τις εργασίες καλλωπισμού και φροντίδας των σπιτιών. «Κάποτε κάθε Πάσχα, κάθε καλοκαίρι η προσφορά ήταν μεγάλη. Τώρα, όμως, οι νοικοκυρές έχουν άλλες προτεραιότητες.» δηλώνει ο έμπειρος ελαιοχρωματιστής.

Τον τελευταίο καιρό ο Παναγιώτης Χατζής έχασε και το βοήθημα της Πρόνοιας. Στα πενήντα του χρόνια αισθάνεται μεγάλος ήδη. «Στα πενήντα μου κανείς δεν θα με πάρει στη δουλειά του. Έτσι άδικα περιμένω. Ακόμη και στη Γερμανία να πάω, θα με διώξουν» δηλώνει και γυρίζει το χρόνο πίσω. «Παλιά η χαρά δεν μας έλειπε. Και στα δύσκολα ακόμη τα καταφέρναμε. Τώρα, όμως, βλέπεις τον κόσμο σκεφτικό.» παρατηρεί και συνεχίζει να ακουμπά στο ίδιο σημείο περιμένοντας από κάπου να «πιαστεί».
Φώτο:Παναγιώτης Χατζής Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου