Κομοτηνή: Ζωή από κάδο σε κάδο…

Τα τελευταία χρόνια ζει σκαλίζοντας τους κάδους ή κάνοντας δουλειές του ποδαριού, παρά τα πολλά χρόνια που βαραίνουν την πλάτη του. Τη δική του σύνταξη την παραχώρησε στα δύο του παιδιά, καθώς είναι άνεργα, όπως λέει. «Προσπαθώ μόνος μου. Μαζεύω από τους κάδους αλουμίνια, αλλά η τιμή τους έχει πέσει πολύ και τα έσοδα μου δεν φτάνουν παρά για να επιδιορθώνω το ποδήλατο μου, όταν χρειαστεί» λέει ο ίδιος, ο κος Ιορδάνης.

Ό,τι βρίσκει στους κάδους και τρώγεται το κρατά. Μπουγάτσα τυλιγμένη στο χαρτί σήμερα, κουλουράκια μισοφαγωμένα χθες, αλλά και κατεψυγμένα φαγητά που έχουν πεταχτεί αφάγωτα. «Όταν φεύγουν οι φοιτητές, αδειάζουν και καθαρίζουν τους καταψύκτες και μια μέρα βρήκα στους κάδους συσκευασμένα, κατεψυγμένα, έτοιμα φαγητά. » Τα δικά του «λάφυρα» η πλειοψηφία των πολιτών δεν διανοείται καν ότι θα τα βάλει στο τραπέζι της και πολύ περισσότερο ότι θα τα φάει.

Ο κος Ιορδάνης περισσότερα από δέκα χρόνια τώρα εξασφαλίζει την τροφή του και από τους κάδους, αλλά και κάνοντας δουλειές του ποδαριού στη Δημοτική αγορά της Κομοτηνής. Άλλοτε στον κο Γιάννη, τον μανάβη. Άλλοτε στον κ. Βαγγέλη, τον ψαρά, πότε –πότε και στο super market ή στο αρτοποιείο της γειτονιάς. «Ό,τι έχει λήξει ή ό,τι περισσεύει στη διάρκεια της ημέρας, μου τα δίνουν» δηλώνει κι εξηγεί ότι πριν έξι χρόνια για 14 μήνες ήταν όλη την ημέρα δίπλα στους κάδους ενός μεγάλου super market «εκεί έτρωγα καλά. Όλα τα ληγμένα. Μάλιστα είχα υπογράψει και χαρτί ότι κανείς άλλος δεν φέρει ευθύνη. Φοβήθηκε ο διευθυντής μην πάθω κάτι.»

Από κάδο σε κάδο ο κος Ιορδάνης, έτσι κιλά η ζωή του τα τελευταία χρόνια. Σε μια ζωή με τους δικούς της άγραφους κανόνες. «Δεν θέλω να χώνομαι στις περιοχές άλλων. Όπως επίσης δεν θέλω να γίνομαι βάρος σε κανέναν, αν θέλει κανείς δίνει κι εγώ προσπαθώ να του το ανταποδώσω» λέει και συνεχίζει το δρόμο του, με το ποδήλατό του, για τον επόμενο κάδο.