Ο Παράσχος Λυγγερούδης, υπάλληλος στο Δικαστικό Μέγαρο της Κομοτηνής νόσησε από κορονοϊό. Πάλεψε και κέρδισε τη «μάχη». Κατάφερε να βγει ζωντανός. «Στην αρχή ξεκίνησε ο πυρετός, μετά ακολούθησε η πνευμονία. «Πήγα στο Νοσοκομείο της Κομοτηνής και μου έδωσαν αγωγή, ωστόσο, κρίθηκε σκόπιμη η νοσηλεία μου στο Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης. Μου χορήγησαν οξυγόνο, έριξαν τον πυρετό κι αντιμετώπισαν την πνευμονία» θυμάται τις πρώτες ώρες προσθέτοντας: «Οι γιατροί και οι νοσηλευτές ήταν στο πλευρό μου και σιγά-σιγά το ξεπέρασα. Χρειάστηκε να νοσηλευτώ ένα μήνα» δήλωσε στην ΕΡΤ Κομοτηνής και στην εκπομπή «Καθημερινές Ιστορίες».
Όπως εξήγησε η ανάρρωση ήταν μια μεγάλη ταλαιπωρία για τον ίδιο. «Πρέπει να ανέβει το οξυγόνο. Τρεις μήνες χρειάζεται ο οργανισμός για να επανέλθει. Παθαίνουν ζημιά τα πνευμόνια. Όταν κανείς το περάσει δύσκολα αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για μια μεγάλη περιπέτεια. Υπάρχουν και οι ασυπτωματικοί βέβαια που δεν καταλαβαίνουν. Ωστόσο, για μένα ήταν πολύ δύσκολα».
Κόλλησε τον Μάρτιο του 2021. Έναν ολόκληρο χρόνο μετά την έναρξη της Πανδημίας για τη χώρα μας. «Έπαιρνα όλα τα μέτρα. Εικάζω πως κόλλησα στο χώρο της εργασίας. Κόλλησαν και άλλα άτομα, πέρασαν τον κορονοϊό πιο ελαφριά. Εκτός από εμένα κόλλησαν και άλλοι συνάδελφοι χωρίς να ξέρουμε από ποιόν. Ο κορονοϊός είναι κάτι αόρατο. Δεν είχα προλάβει να κάνω και το εμβόλιο. Τώρα εμβόλιο ξανά μετά από έξι μήνες, έτσι μου είπαν».
Μιλώντας για τις ημέρες της νοσηλείας σημειώνει πως τον συντρόφευε η αγωνία για το αν θα βγει ζωντανός. «Μετά τις πρώτες μέρες πίστεψα ότι θα τη γλιτώσω γιατί οι πρώτες μέρες είναι οι πιο επικίνδυνες. Οι γιατροί μου είπαν ότι γλίτωσα τη διασωλήνωση. Ήξερα ότι ένα ποσοστό που διασωληνώνεται αποδημεί εις Κύριον αλλά τελικά δεν χρειάστηκε η διασωλήνωση. Παίζει ρόλο η ηλικία μα πιο πολύ τα υποκείμενα νοσήματα. Εγώ ευτυχώς δεν είχα και γι αυτό το ξεπέρασα. Η μοναξιά είναι το κάτι άλλο. Δεν μπορεί κανείς να σε επισκεφτεί, δικός σου φίλος, γνωστός, η απομόνωση είναι πλήρης. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλα άτομα στο θάλαμο, αλλά αισθάνεσαι ψυχολογικά χάλια. Είδα και δύο ασθενείς να γίνονται καλά. Αυτοί έφυγαν πιο νωρίς από εμένα. Αλλά είδα και τα χειρότερα ένας ηλικιωμένος πέθανε δίπλα μου. Είχε κορονοϊό και άλλα νοσήματα. Οπότε, αντιλαμβάνεσθε ποια ήταν η ψυχολογία μου, ήταν και μέρες του Πάσχα».
Η οικογένεια και η σκέψη ότι κάποια στιγμή θα γίνει καλά ήταν η μοναδική του «συντροφιά». «Επικοινωνούσαμε με το τηλέφωνο, μετά από μια εβδομάδα το πίστεψα. Στην αρχή δεν ήμουν σίγουρος. Πίστεψα ότι κάποια στιγμή θα βγω και μετά από 20 μέρες αρχίζεις και λες τι γίνεται, γιατί με κρατάνε; Έπρεπε να έχεις το οξυγόνο που πρέπει για να βγεις. Μου έκαναν και φυσιοθεραπείες. Το ΕΣΥ πηγαίνει καλά. Δεν έχω κανένα παράπονο από γιατρούς και νοσηλευτές» είπε μην λησμονώντας όλους εκείνους που πίσω από τις μάσκες τον φρόντιζαν αυτόν τον μήνα της νοσηλείας.
Όπως λέει: «Οι αρνητές αν περάσουν οι ίδιοι την περιπέτεια ή κάποιος δικός τους, τότε θα πάψουν να είναι αρνητές. Κι εγώ στην αρχή δεν ήμουν. Αλλά έλεγα εγώ θα την πάθω; Είναι δυνατόν; Όταν όμως νόσησα κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και κολλάει κάποιος από το πουθενά. Από εκεί που δεν το περιμένει. Κολλάει πάρα πολύ εύκολα. Και με μάσκες στη δουλειά και τηρώντας όλα τα μέτρα».
Όσον αφορά το «μάθημα» που του χάρισε αυτή η μεγάλη περιπέτεια; «Ανεκτίμητο δώρο η ζωή. Αναθεωρείς τα πάντα, λες ότι η υγεία μετρά πάνω από όλα και όλα τα άλλα έπονται γιατί ο,τι άλλο αντιμετωπίζεται, αλλά όταν ο άνθρωπος δεν είναι υγιής…Αναθεωρείς τα πράγματα από την αρχή, εκ του μηδενός για κάθε θέμα που μας απασχολεί στη ζωή μας».
Ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφίες:Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος