Κομοτηνή: Θύμησες από την απελευθέρωση και την κατοχή

Η Πόπη Παπαδοπούλου γεννημένη το 1935 θυμάται ακόμη και σήμερα τη γιαγιά και τη μητέρα της να αναφέρονται στην απελευθέρωση της Κομοτηνής, την ενσωμάτωσή της στον εθνικό κορμό και τους πρώτους εορτασμούς εκείνων των πρώτων επετείων. Στα αυτιά της ηχούσαν όλα σαν παραμύθι χωρίς να γνωρίζει τότε ότι είναι η ίδια η ιστορία του τόπου, ζωντανή ιστορία

Ήταν μικρό κοριτσάκι όταν από τις Σάπες ήρθε με την οικογένειά της στην Κομοτηνή. Τον πατέρα της τον “έχασε” μετά από εις βάρος του βιαιοπραγία των Βουλγάρων κατακτητών. Σχολείο τότε, τα χρόνια της Κατοχής, δεν πήγε. “Μόνη μας επιλογή τα Βουλγαρικά σχολεία, οι γονείς μου όμως δεν ήθελαν να πηγαίνω σε ένα σχολείο και να διδάσκομαι μόνο βουλγαρικά” λέει εκείνη. Το 1947 όμως έφυγε από την Κομοτηνή και πήγε στην Παιδόπολη της Καβάλας. Εκεί μεγάλωσε και μετά σπούδασε στην Ακαδημία της Αλεξανδρούπολης.

Τριάντα ένα ολόκληρα χρόνια δίδαξε στα παιδιά. “Λένε πως τα παιδιά σήμερα δεν γνωρίζουν καλά την ιστορία” της λέμε «Τα παιδιά δεν δίνουν σημασία στην ιστορία πράγματι, δεν τους αρέσει. Πολλά παιδιά, άλλα τους ρωτάς και άλλα σου λένε» απαντά και ως Συνταξιούχος εκπαιδευτικός προσθέτει πως θυμάται αυτά που διάβασε για τους επιδέξιους χειρισμούς του Βαμβακά και του Βενιζέλου, αλλά και τις κουβέντες-μαρτυρίες των δικών της ανθρώπων. «Λέγανε πως όλες οι Ελληνίδες, όταν μαθεύτηκε πως πλησίαζε η στιγμή της ενσωμάτωσης, κεντούσαν σημαίες ελληνικές ή τις έβγαζαν από τα μπαούλα τους για να τις έχουν έτοιμες να υποδεχτούν τον ελληνικό στρατό».

Τα χρόνια πέρασαν και η ζωή “κύλησε” σαν νερό όπως λέει. Πάντα στο ίδιο αρμονικό κλίμα. «Ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα με τους μουσουλμάνους. Το ‘55 που έγιναν τα επεισόδια στην Πόλη στάθηκαν αφορμή να γίνουν διαμαρτυρίες έξω από το Τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής» σημειώνει και κοιτώντας το σήμερα επισημαίνει: «Θα μπορούσε η ανάπτυξη του τόπου να είναι μεγαλύτερη. Να μείνουν οι νέοι εδώ. Να τα καταφέρουν καλύτερα».