Πριν τριάντα χρόνια με μια βαλίτσα στο χέρι και την προσοχή του όλη στο πακέτο με τους αγαπημένους του δίσκους ο Αντώνης Καμπάς έφτανε στην Κομοτηνή. Έχοντας ολοκληρώσει το δεύτερο κύκλο σπουδών του στη Γερμανία ξεκινούσε κάτι ακόμη πιο σημαντικό, την ακαδημαϊκή του καριέρα στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Δ.Π.Θ. Ίσως αυτό το «πέρασμα», από τη μια «όχθη», αυτή του φοιτητή, στην άλλη, αυτή του δασκάλου να του δημιουργούσε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα.
Έτσι νόμιζε, καθώς, αυτός ο ιδιαίτερος “παλμός” δεν τον εγκατέλειψε ποτέ, όσες φορές κι αν βρέθηκε, όχι απέναντι, αλλά στο πλευρό των φοιτητών του με την ίδια πάντα διάθεση να μεταφέρει, ό,τι ο ίδιος ως φοιτητής είχε γνωρίσει, στους φοιτητές και στις φοιτήτριες του από την θέση του δασκάλου πια. Τριάντα χρόνια μετά με την ίδια διάθεση για προσφορά τον συναντήσαμε στις εργασίες του 30ου Επετειακού Συνεδρίου Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού στην Κομοτηνή. Τι κι αν ήταν οι τελευταίες συνεδρίες της τελευταίας ημέρας; Εκείνος εκεί, μαζί και οι συνάδελφοί του, το ίδιο και οι φοιτητές τους. Έτοιμοι να αποχαιρετήσουν με τον ίδιο τρόπο που υποδέχτηκαν τους δεκάδες συνέδρους από την Ελλάδα και το εξωτερικό, με χαμόγελο.
Όταν άφηνα το κεντρικό αμφιθέατρο πίσω μου ένας αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού είχε ανέβει στο βήμα και παρουσίαζε με ποιον τρόπο αλληλεπιδρούν δια του αθλητισμού οι Ένοπλες Δυνάμεις και η Κοινωνία. Μια νεαρή φοιτήτρια πριν προλάβει να κλείσει η πόρτα έσπευσε να την κρατήσει αφήνοντας την απαλά να ανταμώσει με το άλλο της μισό. «Να γιατί πετυχαίνει και κάθε χρόνο είναι καλύτερο» σκέφτηκα «γιατί ακούγεται μόνο η ουσία και όχι οι θόρυβοι».
Βρέθηκα ξανά στο αίθριο βλέποντας συνέδρους να κάνουν διάλειμμα και άλλους να σπεύδουν στην επόμενη αίθουσα.Έμοιαζε σκηνή βγαλμένη από το μακρινό 1998. « Όπως και τότε» σκέφτηκα και γύρισα νοερά το χρόνο πίσω. Ένας άγνωστος σε εμένα κύριος είχε έρθει προς την πλευρά μου «πώς μπορώ να βοηθήσω τη νεαρή ρεπόρτερ;» μου είπε του έδειξα το όνομα που είχα κυκλώσει στο πρόγραμμα. Τότε εκείνος με τη σειρά του μου έδειξε τη διπλανή άδεια καρέκλα και η κουβέντα- συνέντευξη ξεκίνησε. Ήταν ο Γιώργος Μαυρίδης. «Δεν έχω χάσει κανένα συνέδριο» μας είπε σήμερα, τριάντα χρόνια μετά το ξεκίνημα αυτής της προσπάθειας, στο ίδιο ακριβώς σημείο, όπως και η πρώτη συνέντευξη. «Πώς αντέχει ο θεσμός αυτός στο χρόνο και παρουσιάζεται κάθε φορά πετυχημένος; » τον ρωτήσαμε «χάρη στην κοινή προσπάθεια» απάντησε.
Τις ίδιες λέξεις ακούσαμε μετά και από μια συνάδελφό του, την Ουρανία Ματσούκα. «Ικανοποιημένη σας βλέπω» παρατήρησα με την ίδια να απαντά με αναφορά σε ένα τεχνικό πρόβλημα που στην τελετή έναρξης είχε αγχώσει τόσο τον συνάδελφό της, Αντώνη Καμπά «αν εξαιρέσει κανείς το πρόβλημα με την μικροφωνική εγκατάσταση όλα πήγαν καλά». Ένας σκύλος που κοιμόταν στο σκαλοπάτι σήκωσε το κεφάλι του κοίταξε προς την πλευρά μας και μετά ξαπλωμένος και πάλι συνέχισε τον ύπνο τους έχοντας γνώση ότι η διοργάνωση είναι σε καλά χέρια. Στο προεδρείο η κα Ματσούκα άκουγε συναδέλφους της να τοποθετούνται λέγοντας πώς τα χέρια των πτυχιούχων του Τμήματος αυτή τη φορά για να εργαστούν πάνω στο αντικείμενό τους θα πρέπει να εντρυφήσουν στην αξιοποίηση του διαδικτύου, στην εκμάθηση ξένων γλωσσών και στην σωστή αξιοποίηση της Τεχνολογίας. Όση ώρα μιλά το μάτι σκαλώνει στο ταμπελάκι που κρατά στο χέρι, συμμετοχή για το KOMORUN, άλλη «πινελιά» αυτή της διοργάνωσης που την ενώνει με την πόλη…
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά για να βρεθώ στην αίθουσα δύο βλέπω από ψηλά τα «πηγαδάκια» μεταξύ των συνέδρων που καλά κρατούν. Είναι ήδη 12:45 αλλά βρίσκω την αίθουσα γεμάτη από κόσμο. Πλησιάζοντας το προεδρείο στη θέα του καθηγητή Γιώργου Κώστα σκέφτομαι πως στο μέλλον θα υπάρχουν σίγουρα περισσότεροι από όσοι σήμερα και στη χώρα μας που θα απασχολούνται στον τομέα του Αθλητικού Τουρισμού. «Έχει μέλλον, έχουμε αποφοίτους με γνώσεις πάνω στο αντικείμενο» ακούσαμε τον κ. Κώστα να λέει. Μιλώντας για τα διεθνή χαρακτηριστικά του Συνεδρίου στάθηκε στην παρουσία καθηγητών από την Ινδία και την Νορβηγία που έκαναν την Κομοτηνή, μια φορά το χρόνο προορισμό τους, λόγω του Συνεδρίου.
Βγαίνοντας ένα νεαρό αγόρι, πρωτοετής, πλησιάζει με το ίδιο φωτεινό χαμόγελο, που συνοδεύει όλους τους εθελοντές της διοργάνωσης και με ρωτά αν ψάχνω κάτι; Η αλήθεια είναι πως όσο περισσότερο μένει κανείς στο χώρο, τόσο πιο πολλά ανακαλύπτει. Ένα συνέδριο με εκπλήξεις, συμμετοχή, καλεσμένους γνωστούς, ανακοινώσεις, συνεδρίες, ασκήσεις. Η μεγάλη του επιτυχία ωστόσο είναι αυτά τα νεαρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια που στέκονται όρθια έτοιμα να βοηθήσουν. Ακόμη και φοιτητές που βρίσκονται στα αμφιθέατρα σε μεγαλύτερη ηλικία, δεν αρνούνται τη δική τους εθελοντική συνεισφορά.
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο για την επιστροφή στην πόλη βλέπω από τον καθρέφτη τα κτίρια που φιλοξενούν μαθήματα, ασκήσεις, αγώνες κι επιστημονικές συναντήσεις όπως αυτή του τριημέρου. Και τότε ένα ακόμη «ρεπορτάζ» επιστρέφει από το χθες. Θα μπορούσε να ήταν μια ακόμη συνηθισμένη ημέρα αν το θέμα που μας είχε οδηγήσει όλους στο δημαρχείο δεν ήταν οι ανακοινώσεις του αείμνηστου δημάρχου, Γιώργου Παπαδριέλλη και των τότε επικεφαλής του Τμήματος για την εξασφάλιση ενός μεγάλου χρηματοδοτικού πακέτου με στόχο την υλοποίηση νέων εγκαταστάσεων του ΤΕΦΑΑ.
Στην είσοδο του κεντρικού αμφιθεάτρου είχα δει το όνομά του σκεπτόμενη πως αν τελικά αυτή η ιστορία του Συνεδρίου έχει πετύχει, είναι ακριβώς επειδή δεν έχει ξεχάσει. Δεν ξέχασε πως ξεκίνησε, ποιοι το στήριξαν, με ποιους ανθρώπους γράφει την ιστορία του και θα συνεχίσει να την γράφει. Στο δελτίο ειδήσεων του ραδιοφώνου, που με συντρόφευε στη διαδρομή έπεφταν οι τίτλοι τέλους…
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος