Κομοτηνή: Οι γονείς ξανά στην τάξη – Αναζητούν δεύτερη ευκαιρία στην γνώση έχοντας παιδιά φοιτητές

Η Εμινέ, η Φεριστέ και η Νετζιχάν εκεί κοντά στα 40 με 45 χρόνια, κάθονται ξανά στα θρανία. Έξω από το κτίριο, νεαρότερη σε ηλικία συμμαθήτριά τους κοιμίζει το λίγων μηνών βρέφος της πριν μπει μέσα στην τάξη και η ίδια.  Η Χατιτζέ και η Μελιχά έχουν από ώρα ξεκινήσει την γνωστή  «ψιλοκουβέντα» της καθημερινότητας.  Λίγα λόγια για την οικογένεια, πολλά περισσότερα για τις αγορές και την φροντίδα του σπιτιού. Στο χρόνο που ακολουθεί και συζήτηση για τα μαθήματα και τις σχολικές τους υποχρεώσεις. Μητέρες οι ίδιες μαθητεύουν σε τάξεις  μικρότερες από εκείνες των παιδιών τους.

«Όλες είμαστε με οικογένειες και παιδιά» δήλωσε στην ΕΡΤ και πρόσθεσαν «τα παιδιά βοηθάνε, μαζί και οι σύζυγοι». Στόχος δικός  τους «να μάθουν ξανά ελληνικά» λένε και δεν κρύβουν τον «κόμπο» που δημιουργείται  όταν οι λέξεις μένουν κολλημένες από τη σκέψη στο μυαλό και δεν μπορούν να φτάσουν σωστά στον συνομιλητή τους λόγω μη γνώσης της ελληνικής, παρατήρηση που κάνουμε κάθε φορά που συναντώ στη διάρκεια των ρεπορτάζ μουσουλμάνες γυναίκες.  

Στην ίδια τάξη και ο κος Μουσταφά Μπατή γεννημένος το 1981 με κόρη φοιτήτρια στα είκοσι της  χρόνια στην Πάτρα στο Τμήμα Φαρμακευτικής και δεύτερη κόρη στην 6η Δημοτικού.  «Είδαν την επιστροφή μου στο σχολείο θετικά»  δήλωσε στην ΕΡΤ  για την αντίδραση της συζύγου και των κοριτσιών του συμφωνώντας και ο ίδιος με την παρατήρηση μας ότι αλλάζει προς το καλύτερο η θέση της γυναίκας μέσα από το δρόμο της Εκπαίδευσης.  Την ίδια εντύπωση έχει και χριστιανή συμμαθήτριά του που κάθεται στο διπλανό θρανίο. «Το απολυτήριο για αρχή και μετά ό,τι καλό ακολουθήσει» δηλώνει απλά γνωρίζοντας τις δυσκολίες της ζωής –καθημερινότητα και εργασιακός βίος- από πρώτο χέρι.

Κάθομαι στο θρανίο και παρατηρώ τα βλέμματά τους να κοιτούν προς την πόρτα με την προσμονή της έλευσης της δασκάλας τους, πρώτη ώρα, πρώτο μάθημα: Αγγλικά. Όπως η κα Μαρία Βασιλειάδου, που στηρίζει τις προσπάθειές τους στο 2ο Έτος της παρουσίας τους «Χρειάζονται τον τίτλο για να βρούνε δουλειά» δηλώνει για τους μαθητές και τις μαθήτριές τους.  Η ίδια διδάσκει αγγλικά παραδεχόμενη την δυσκολία της εκμάθησης τους αλλά και αναγνωρίζοντας τις προσπάθειές τους. Υπέρ της δια βίου μάθησης, καλωσορίζει στην τάξη της και τον μεγαλύτερο σε ηλικία μαθητή, τον 70χρονο Κωνσταντίνο Ελευθεριάδη, μαθητή της Β’ Γυμνασίου. Συνταξιούχος του Δημοσίου επέστρεψε στα θρανία που είχε εγκαταλείψει σε μικρότερη ηλικία. Μάγειρας χρόνια στο Νοσοκομείο σημειώνει ότι το καλύτερο συναίσθημά που  έχει νιώσει ποτέ  είναι αυτό που νιώθει κάθε φορά που κάθεται στα θρανία.  Μην παραλείποντας να προτρέψει, όταν τον βλέπουμε στην είσοδο του σχολείου να κρατά το βιβλίο στα χέρια: «Να συνεχίζουν να πηγαίνουν στο σχολείο, να μην παρατάνε την προσπάθεια  τους» προσθέτοντας ότι το  σχολείο προσφέρει την γνώση.

Η προσπάθειά τους με αριθμούς

Μικρή αναζήτηση που συμπληρώνει την εικόνα: Δεκαέξι στις δεκαεπτά μαθήτριες και μαθητές του ΣΔΕ επέστρεψαν στα θρανία για να πάρουν το δίπλωμά τους. Τρεις από τις ερωτώμενες δήλωσαν ότι θέλουν να μάθουν καλύτερα την ελληνική γλώσσα. Δώδεκα από τους δεκαεπτά ερωτώμενους δήλωσαν ότι θέλουν με το απολυτήριο του Γυμνασίου να βρουν  δουλειά. Οκτώ σημείωσαν ότι εργάζονται ήδη στη διάρκεια της ημέρας και ακολουθούν το απόγευμα το πρόγραμμα του σχολείου. Δώδεκα από τους ερωτηθέντες σημείωσαν ότι εξετάζουν πολύ θετικά το ενδεχόμενο να συνεχίσουν και στο Λύκειο. Αν βρουν χρόνο σημείωσαν τέσσερις μαθητές και μαθήτριες αποκλείοντας αλλά και όχι το ενδεχόμενο της συνέχισης . Και  ένας σημείωσε ότι δεν έχει σκεφτεί το επόμενο βήμα.  

Στην φροντισμένη αυλή του σχολείου μας περιμένει η μεγαλύτερη έκπληξη.  Η μουσουλμάνα μητέρα με το παιδί της στο καρότσι. «θα κοιμηθεί και θα μπουν μαζί στην τάξη» σκέφτομαι έχοντας ήδη δει προηγουμένως μητέρα να έχει δίπλα της στο θρανίο τον μόλις λίγων χρόνων γιο της. Εκείνος με μπογιές στο χαρτί  και εκείνη με προσοχή και οι δύο μαζί στα θρανία, για να θυμάται όταν μεγαλώσει ότι πήγαινε με τη μαμά του σχολείο.