Κομοτηνή: Ο έρωτας στα χρόνια των μνημονίων

Αγωνιούν για το αύριο πριν ζήσουν καλά –καλά το σήμερα. Νέοι, με πανεπιστημιακούς τίτλους σπουδών, περιφέρονται από εποχιακή δουλειά σε εποχιακή δουλειά αναζητώντας μια ευκαιρία. «Η εποχή είναι δύσκολη, η εκμετάλλευση των νέων, είτε στην πρακτική, είτε στη δουλειά, καθημερινή» δηλώνει η Αλίκη.

Την συναντήσαμε στο πλάι του φίλου της, στο τέλος μιας κοπιαστικής μέρας, να προσπαθεί να δώσει κουράγιο στον απαισιόδοξο σύντροφό της. «Πιστεύω ότι δεν είναι λύση η μετανάστευση γι’ αυτό μένω. Γιατί να φύγω από την πατρίδα μου; Γιατί να μην αναζητήσω εδώ αυτό που μου ανήκει;» αναρωτιέται.
Ως «διαφυγή» από τα προβλήματα της καθημερινότητας βλέπει τον έρωτα ο φίλος της. «Είναι το μόνο που μας έχει μείνει, όλα τα άλλα μας τα έχουν πάρει. Ο έρωτας και τα όνειρα, καλό αποκούμπι.» δηλώνει και η Αλίκη σπεύδει να προσθέσει, «παίρνει δύναμη ο ένας από τον άλλον.»

Κάθονται στο παγκάκι του πάρκου και κάνουν τον απολογισμό των προσπαθειών τους «πας να ζητήσεις δουλειά σε ένα cafe και σου λένε «2,5 ευρώ την ώρα κι αν σου αρέσει», παράλληλα, σου ζητούν να φέρεις και πελατεία, αλλιώς τη δουλειά την έχασες. Εργασία χωρίς ένσημα και χωρίς ασφάλεια. Σου δίνουν δουλειά τρεις μήνες και μετά σε απολύουν» δηλώνει περιγράφοντας με μελανά χρώματα τον εργασιακό χώρο.

Ίδια η εικόνα και στις άλλες επιχειρήσεις. «Η ανασφάλεια είναι μεγάλη, ακόμη κι όταν έχεις βρει δουλειά» δηλώνει και ο φίλος της προσθέτει «λένε να κυνηγάς τα όνειρά σου, αλλά, όσο τα κυνηγάω, τόσο αυτά απομακρύνονται» κι αμέσως η Αλίκη σπεύδει να τον στηρίξει λέγοντας με νόημα «μην χάνουμε και την ελπίδα μας». Μένουν λίγο ακόμη ο ένας στην αγκαλιά του άλλου κι ύστερα χωρίζουν μέχρι την επόμενη ημέρα, όταν και πάλι ο ένας θα στηρίζει τον άλλον. Ο έρωτας στα μνημονιακά χρόνια ακόμη αντιστέκεται …
Φώτο: Σύνθημα στο πάρκο Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου