Κομοτηνή- Γ.Βουλτσίδης: Να είμαστε του σάλτου και όχι του βάλτου

Με τον ποιητή Ανακρέοντα και κρατώντας ένα ραβασάκι ο Γιάννης Βουλτσίδης ο γνωστός Θρακιώτης Καραγκιοζοπαίχτης συνεργάζεται για πρώτη φορά με το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής. “Γιατί ραβασάκι;” Έθεσε το ερώτημα μόνος του «ερωτευμένος ήταν;» συνέχισε επιμένοντας σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ Κομοτηνής και στην εκπομπή «Καθημερινές Ιστορίες» (30-7-2021) και ξετύλιξε το “κουβάρι” της δημιουργίας και της συνεργασίας για πρώτη φορά με το ΔΗΠΕΘΕ

« Μα όποιος κι αν γνώριζε από εμάς τους σύγχρονους την Ιωνία θα ήταν ερωτευμένος» απάντησε ο ίδιος Γιάννης Βουλτσίδης , ο γνωστός Θρακιώτης καραγκιοζοπαίχτης και εξήγησε «Να σκεφτείτε ότι από το 400 π.Χ στην Ιωνία η γυναίκα κυκλοφορούσε στις αγορές και στα καφενεία ισότιμα με τον άντρα. Όταν η Ασπασία πήγε στην Ιωνία να παντρευτεί τον Περικλή βρήκε τις Αθηναίες σταυλισμένες στο γυναικωνίτη. Φυσικά τη φθόνησαν, τη φθόνησαν για την αύρα της, γιατί όλοι ήθελαν την άποψη της . Φθόνου γαρ φόνος έπεται και ο φόνος δεν χρειάζεται πάντα μαχαίρια, στιλέτα και αίματα γίνεται με πιο εκλεκτούς τρόπους σήμερα: Όπως με την αποσιώπηση».

Όπως ανέφερε ο Γιάννης Βουλτσίδης «Η Ιωνία δεν ήταν «παίξε γέλασε» ήταν το ένα μας «ποδάρι» γι’ αυτό και οι ρεμπέτες μετά έγραψαν: «Δική μου είναι η Ελλάς, με την κατάντια της γελάς, της λείπει το ένα της ποδάρι και της το παίξανε στο ζάρι, Άγγλοι , Γάλλοι Αμερικάνοι , αλλά και το φουσκωμένο μας κεφάλι» . Μπορεί να φύγαμε το 522 π.Χ , αλλά οι πόλεις υπήρχαν, ο πληθυσμός υπήρχε το ‘ 22 μας «ξύρισαν» οι Νεότουρκοι». Σύμφωνα με τον δημιουργό της παράστασης ο ποιητής είναι ο «Κωνσταντίνος ο Βυζαντινός», προσθέτοντας : «Είχε έναν έρωτα για τον Ανακρέοντα και μας τον μετέφερε. Κι εμείς όμως δεν ήμασταν καλά παιδιά, ήμασταν παιδιά της πιάτσας , μιλούσαμε στα ίσια σε όλους από παιδιά ακόμη. Άλλωστε, ο πραγματικός δάσκαλος δεν θέλει υποτελείς δίπλα του, θέλει ανθρώπους να υπόσχονται πράγματα. Κι όταν δεις ότι ο άλλος έχει δύναμη και χαρακτήρα, τον υποστηρίζεις γιατί χωρίς χαρακτήρα μπορεί να την πάθεις κι εσύ και ο κόσμος. Δες θες το “ξίφος” που εξασκείς να πέσει πάνω στην κοινωνία από εσφαλμένη χρήση. Να επιλέγουμε τους μαθητές, στο Θέατρο Σκιών το κάνω με τους μαθητές και τις εκδηλώσεις. Δεν πληρώνομαι ποτέ γιατί θέλω να τους διώχνω όποτε θέλω εγώ».

Μιλώντας για τη συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής σημείωσε: «Επιτέλους έγινε αυτή η συνεργασία γιατί εγώ την επιδίωκα δεκαετίες. Πιστεύω έγινε καλώς γιατί ο σκοπός της Μελίνας που δημιούργησε το θεσμό ήταν να υποστηρίζει το ντόπιο δυναμικό που όντως έχει κάποια αξία. Δεν έχει αξία να μεταφέρεις έτοιμες παραστάσεις από την Αθήνα και να λες ότι είσαι Περιφερειακό Θέατρο, ούτε να φέρνεις σκηνοθέτες με βαλίτσες στο χέρι, ενώ εδώ υπάρχουν άξιοι άνθρωποι. Όχι, να είσαι περίκλειστος αλλά να λες και για ποιόν σκοπό. Κύρια πολιτική των ΔΗΠΕΘΕ και όλων όσων κάνουν πολιτιστική πολιτική θα πρέπει να είναι αυτό».

Υποστήριξε πως το κοινό το περιμένουν δύο Θεατρικές, μουσικοχορευτικές βραδιές, όχι λογοτεχνικό αφιέρωμα με όλα τα μέσα να είναι θεατρικά. «Χρησιμοποιώ στοιχεία του Θεάτρου Σκιών. Στις αποσκευές των προσφύγων υπήρχαν και φιγούρες του Καραγκιόζη μαζί» είπε προσθέτοντας ότι: «Ο ποιητής πρέπει να είναι δάσκαλος ψυχής, όχι αγαπητός, αλλά αληθινός. Και να «πληρώνουμε» γι αυτό γιατί ο σταυρός πάει μόνο με τον ποιητή. Έτσι έρχεται η Ανάσταση αυτά τα έχουμε ξεχάσει και έχουμε καταντήσει να θεωρούμε σκηνοθέτες τον Λιχνάδη και τον Κισούλη και όλες τις λινάτσες τις διεστραμμένες που ηγούνταν και κάποιοι ηγούνται ακόμη, τα «Νιάρχεια» και τα «Ονάσια», παιδάκια της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη που την κολακεύουν και τους κολακεύει υποτελείς και όχι άνθρωποι, Κουμεντάκης, Παπαϊωάννου κ.α. Αντί να έχουν άξιους ανθρώπους που μπορούν να διευθύνουν τα πολιτιστικά πράγματα προτιμούν μαριονέτες που μπορεί να έχουν κάποια τεχνική (με ερωτηματικό κατά τη γνώμη μου) αλλά σίγουρα απουσιάζει το πάθος και το αίσθημα».
Όπως είπε η παράστασή του «ΑΝΑΚΡΕΩΝ ΡΑΒΑΣΑΚΙ ΣΤΗΝ ΙΩΝΙΑ» θα περιοδεύσει στην Αίγειρο, στο Φανάρι, στο Νέο Σιδηροχώρι «για να δει ο αγρότης, ο παραγωγός μας, αυτός μας πληρώνει για να κάνουμε θέατρο. Η αποκέντρωση είναι πολιτική κυρίως θέση». Και έκανε αναφορά στη Φωτεινή Κουτλογεωργίου, «με μακρά θητεία στο χώρο καθώς έχει μέσα της το στοιχείο του θεάτρου σκιών ως μαθήτρια της Ραλούς Μάνου», αλλά και στα σκηνικά της Γεωργίας Γιαννοπούλου «ένα μεγάλο σκηνικό-τέμπλο τεράστιο- ιωνικής μορφής δεσπόζει στο χώρο». Για να σημειώσει για τη συνεργασία γενικότερα λέγοντας: «Μια συνεργασία είναι σαν ένας γάμος, αν διακρίνεις φιλότιμο στον άλλον όλα γίνονται». Όσον αφορά στο μήνυμα της παράστασης: «Το μήνυμα της παράστασης είναι να είμαστε του σάλτου και όχι του βάλτου» κατέληξε.

Συνέντευξη-κείμενο-φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου
Δείτε εδώ τους συντελεστές και πληροφορίες για την παράσταση: Δελτίο τύπου 28-7-2021