Κομοτηνή: Ένας εργαζόμενος πατέρας δύο παιδιών στα θρανία του Εσπερινού Γυμνασίου

Τον βλέπουμε να παρκάρει το μηχανάκι του και αγχωμένος να κατευθύνεται προς την είσοδο του κτιρίου. «Αργήσατε δάσκαλε;» τον ρωτάμε θέλοντας να τον πειράξουμε «Δεν είμαι δάσκαλος, μαθητής είμαι» απαντά και χαμογελά. Ο Αλέξανδρος Καλπακίδης είναι όντως μαθητής Β’ Τάξης του Εσπερινού Γυμνασίου Κομοτηνής, οδηγός- χειριστής μηχανήματος στο επάγγελμα τα απογεύματα βρίσκεται πάντα στα θρανία του Εσπερινού. «Όταν ήμουν μικρός έπρεπε να εργαστώ και δεν μπορούσα να πάω σχολείο, τώρα, στο Εσπερινό Σχολείο της Κομοτηνής μαθαίνω γράμματα» δηλώνει.

Είναι 43 ετών, εκείνος μαθητής της Β΄Τάξης του Γυμνασίου, και τα παιδιά του μαθητές Λυκείου! «Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι, τα παιδιά μου πηγαίνουν Λύκειο κι εγώ προσπαθώ να τελειώσω το Γυμνάσιο» δηλώνει στην ΕΡΤ Κομοτηνής και στην εκπομπή «Καθημερινές Ιστορίες». Πώς αντέδρασαν τα παιδιά σας; Τον ρωτάμε «Χαίρονται τα παιδιά, μου λένε «μπαμπά μπράβο!» και άλλα τέτοια. Τους θυμίζω τις αναγνώσεις τους λέγοντας τους ό,τι εγώ τώρα τα μαθαίνω ». «Και η κούραση της δουλειάς δεν βγαίνει στα θρανία;» επιμένουμε « Μεγάλη κούραση. Όμως σκέφτομαι και τις δυσκολίες που πέρασα. Και συνεχίζω. Οι συμμαθητές μου είναι σχεδόν σαν παιδιά μου. Προσπαθώ να τους συμβουλεύω και τους προτρέπω να κάνουν το σωστό».

Όσον αφορά στις προτιμήσεις του; «Μου αρέσει πολύ η γλώσσα. Θέλω να γράφω σωστά, χωρίς ορθογραφικά λάθη, και η ιστορία επίσης μου αρέσει πολύ». Τέλος, δεν παραλείπει να σημειώσει: «Έχω φίλους και συναδέλφους που τους παρακαλώ να έρθουν κι εκείνοι. «Δεν είναι τίποτα» τους λέω, ούτε θα καταλάβετε πως περνά ο καιρός. Θα έρθουν και αυτοί νομίζω. Έχω την αίσθηση ότι ζηλεύουν λιγάκι». Παιδί μεταναστών από την πρώην Σοβιετική Ένωση γνωρίζει καλά από δυσκολίες και προσπάθειες, που ξεκινούν ξανά και ξανά από το μηδέν…

Φώτο:Ο κος Αλέξανδρος Καλπακίδης

ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου