Ο Ανακρέων έστειλε ένα όμορφο ραβασάκι στην Ιωνία χθες βράδυ από την Κομοτηνή. Η παράσταση του Γιάννη Βουλτσίδη και του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής αποζημίωσε το κοινό που αψήφησε τις υψηλές θερμοκρασίες και βρέθηκε στο Θερινό Δημοτικό Θέατρο χειροκροτώντας στο τέλος την προσπάθεια ντόπιων δημιουργών-καλλιτεχνών.
« Η Ιωνία δεν είναι μόνο έδαφος, είναι κυρίως πνεύμα» είπε ο δημιουργός, ο κος Γιάννης Βουλτσίδης και εξήγησε «Μπορεί να μένεις σε εκείνο το έδαφος και να μην έχεις καμία σχέση με το πνεύμα της, οπότε είναι σαν να μην μένεις. Και να μένεις στην Ανταρκτική και να είσαι Ίωνας. Πάνω σε αυτό φιλοσοφούμε τώρα».
Όπως σημείωσε ο ίδιος σημαντική ήταν η συμβολή και η παρουσία του σπουδαίου κριτικού του θεάτρου και ποιητή, του κ. Κώστα Μπούρα. «Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια εξωστρέφεια, να πάψουμε να είμαστε ένας μικρός κλειστός κύκλος και να μην εξάγουμε μόνο βαμβάκι» προσθέτοντας «Κι όπως υποστήριξε ο Κωνσταντίνος Μπούρας, που είναι σοβαρός κριτικός θεάτρου και ποιητής, η αποκέντρωση πέρα από πολιτική είναι ηθική και αισθητική στάση».
Στο πλευρό του ο υψηλός προσκεκλημένος από το χώρο της Τέχνης, ο κος Μπούρας που προλόγισε και την παράσταση εξήγησε «Δέχτηκα να αναβάλω κάποιες υποχρεώσεις αμέσως μόλις με κάλεσαν από το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής και είχαν την ευγένεια. Δέχτηκα αμέσως γιατί πιστεύω αυτό που είπε ο Γιάννης Βουλτσίδης: Πρέπει να αποκεντρωθούμε, δεν είναι όλη Ελλάδα η Αθήνα, δεν είναι ο Λυκαβηττός και δύο παρεούλες που αλληλό λιβανίζονται. Πρέπει να δούμε τον αγρότη, τον κτηνοτρόφο, τον ψαρά, τον άνθρωπο που ιδρώνει πάνω στη γη. Αυτός είναι το κοινό. Δεν είναι πέντε παρεούλες που κάνουν συμμαχίες και ίντριγκες και αλληλο-θάβονται, αλληλο-βραβεύονται αλληλο-επαινούνται. Η Ελλάδα έχει ένα πανάρχαιο πολιτισμό γιατί ήταν λαϊκός πολιτισμός. Το αρχαίο θέατρο ήταν το κατά αγρούς Διονύσια για τους αγρότες και τα εν άστυ Διονύσια για τους αστούς, τους πλούσιους. Είχαν δύο είδη Διονυσίων. Κι αυτό που γίνεται τώρα είναι κατά αγρούς Διονύσια γιατί απευθύνεται στους ανθρώπους που ιδρώνουν πάνω στη γη, που δίνουν την ψυχή τους για να καρπίσει η γη, από αυτούς εξαρτάται η οικονομία και το φαϊ μας. Η επιβίωσή μας. Οπότε για εμένα αυτό είναι ιερό».
Μάλιστα σε αυτό το σημείο γύρισε το χρόνο πίσω και επέστρεψε στην παιδική του ηλικία, σε μια άλλη επαρχιακή πόλη, την Καλαμάτα: « Ναι μεν είμαι αστός αλλά μέχρι τα 15 μου έζησα σε μια Κωμόπολη έξω από την Καλαμάτα όπου κάθε μέρα, κάθε μέρα παλεύαμε με τη γη, με τις ελιές μας, με τα ζαρζαβατικά μας , με τα καλαμπόκια μας, με τις κοτούλες μας. Το έχω κρατήσει σαν ανάμνηση επικοινωνίας με τη Φύση, σαν ιερό πράγμα».
Αναφερόμενος στις εντυπώσεις που του άφησε η περιοχή της Ροδόπης σημείωσε « Όταν ήρθα εδώ και είδα αυτά τα καλλιεργημένα χωράφια άνοιξε η ψυχή μου, χάρηκα. Έχει μέλλον η ανθρωπότητα όταν υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτούς, και η Τέχνη αυτούς υπηρετεί, δεν υπηρετεί τους ομοίους μας. Και να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και να λέμε ως νάρκισσοι τι ωραίοι που είμαστε, τον λαό πρέπει να υπηρετήσουμε, όλους τους λαούς του κόσμου και να τους ενώσουμε σε κοινά ιδανικά».
Ρεπορτάζ- κείμενο-φωτογραφίες:Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος