Κάθε Κυριακή επισκέπτονταν την απομακρυσμένη Ρούσσα. Επί δύο χρόνια δίδασκε σε γυναίκες μεγαλύτερες της που δεν ήξεραν να μιλούν Ελληνικά. Κάποιες από αυτές δεν είχαν βγει έξω από το χωριό τους κι όμως εκτός από το ρόλο της μητέρας είχαν επωμιστεί και αυτόν του πατέρα καθώς οι περισσότεροι άνδρες του χωριού, οι άνδρες τους, είχαν ξενιτευτεί για να εργαστούν.
Η Παρθένα (Νένα) Ορφανίδου, εκπαιδευτικός στο Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων (ΠΕΜ) στους ενήλικες έκανε μαθήματα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας στις μαμάδες των παιδιών που ερχόταν στα Κινητά ΚΕΣΠΕΜ. « Ήταν μια εμπειρία που δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια. Πήγαινα σ’ αυτά τα χωριά για πρώτη φορά, καθώς κατάγομαι από τα Γρεβενά. Ήταν χωριά για τα οποία έλεγα «δεν υπάρχουν στο χάρτη». Τα μαθήματα γινόντουσαν Κυριακές και ήταν μια πρόκληση για μένα όλο αυτό» δηλώνει σήμερα και σκουπίζει τα δάκρυα που τρέχουν στο πρόσωπό της. Όταν μιλά για τις γυναίκες της Ρούσσας δακρύζει. Δάκρυα αγάπης και γλυκιάς αναπόλησης. “Ήμουν μικρότερη από τις μητέρες, οπότε έπρεπε να καταφέρω να μου δείξουν εμπιστοσύνη, να με δεχτούν, να ανοιχτούν, γιατί αρχικά ντρεπόντουσαν. Φοβόντουσαν να μιλήσουν μέσα στην τάξη μην τυχόν και κάνουν λάθος κι εγώ τους μαλώσω ή γελάσουν οι υπόλοιπες της τάξης. Σισά –σιγά αποκτήσαμε μια σχέση εμπιστοσύνης. Μ’ αυτές τις μητέρες μιλάμε πια καθημερινά. Μετά από ένα διάστημα έλεγα «χαλάλι οι Κυριακές που χαλάω και πηγαίνω στη Ρούσσα» γιατί εκεί από αυτές τις γυναίκες άκουγα «ευχαριστούμε κυρία που μας δίνετε σημασία και μας ακούτε». Ήταν το «ευχαριστώ» αυτό πολύ σημαντικό και πολύ σπουδαίο» λέει σήμερα γνωρίζοντας καλά πώς μερικές φορές ένα «ευχαριστώ » είναι σίγουρα η καλύτερη ανταμοιβή.
Όπως η κα Ορφανίδου δηλώνει ήταν γυναίκες που δεν γνώριζαν Ελληνικά, που δεν ήξεραν να διαβάζουν και να γράφουν. Από τις 40 οι 37 σχεδόν ήταν αναλφάβητες . «Το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν αναλφάβητες και στις δύο γλώσσες και στην Ελληνική και στην Τουρκική κάτι που μου έκανε πιο δύσκολο το έργο, γιατί κάποιος που ξέρει έστω μια γλώσσα μπορεί να μάθει και τα Ελληνικά, δεν του είναι δύσκολο. Μέσα από τα μαθήματα, όμως, προσπαθήσαμε και φαινόταν η προσπάθεια. Όταν έλειπε κάποια μαθήτρια από το μάθημα έπαιρνε τις σημειώσεις από την άλλη για να διαβάσει, να μην έρθει αδιάβαστη».
Θυμάται πως τις προέτρεπε να κάθονται όλες μαζί και να συζητούν στα ελληνικά έστω μια ώρα την εβδομάδα και εκείνες την καλούσαν στο τηλέφωνο και της έλεγαν: «Κυρία, ακούστε μιλάμε ελληνικά.» “Αυτό δεν το έκαναν μόνο για μένα έδειχναν τη χαρά τους και μου το έλεγαν: «Κοίτα εσύ κάνεις τόσο δρόμο για μας, αλλά κι εμείς θέλουμε να μάθουμε» Έδειξαν πολύ αγάπη και ενδιαφέρον για το Πρόγραμμα, ήταν πολύ φιλόξενες , ήμουν δύο χρόνια στα ίδια χωριά, η εμπειρία δεν περιγράφεται με λόγια. Όταν τη ζεις λες όσο μακριά κι αν είναι θα πηγαίνω.»
Μιλώντας για τις ορεσίβιες αυτές γυναίκες σημειώνει πως είναι πολύ δυναμικές, με όρεξη να μάθουν και μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, χωρίς να έχουν βοήθεια. «Στα χωριά αυτά οι γυναίκες είχαν και το ρόλο του άνδρα. Ζούσαν μόνες τους, οι άνδρες τους έλειπαν για δουλειές στο εξωτερικό. Ήταν γυναίκες που είχαν όρεξη να μάθουν πράγματα που θα τους είναι χρήσιμα στην καθημερινότητά τους. Πήγαιναν στο γιατρό και δεν ήξεραν να απαντήσουν. Λέγανε «εντάξει με την Κομοτηνή και την Ξάνθη θα μπορέσουμε να μιλήσουμε και τα τουρκικά, αλλά αν πάμε σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, σε άλλο σημείο της χώρας, πώς θα επικοινωνήσουμε;» Έπρεπε να μάθουν για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους, είχαν το ρόλο και της μητέρας και του πατέρα ζώντας σε μικρούς οικισμούς 1h και 30 λεπτά μακριά από τα πλησιέστερα αστικά κέντρα.”
Σύμφωνα με την κα Ορφανίδου οι γυναίκες αυτές έχουν ανάγκη στήριξης, χρειάζονται πολλά. Χαρακτηριστικό είναι ότι τη συμμετοχή τους στο Πρόγραμμα την έβλεπαν ως μια ευκαιρία να ξεσκάσουν. Ως μια έξοδο από την καθημερινότητα, από τα προβλήματα τους . «Έχουν ανάγκη από πολλά. Μέσω του προγράμματος τις βοηθήσαμε, έστω αυτές τις τέσσερις ώρες που γινόταν την Κυριακή το μάθημα να ξεσκάνε και να έχουν άλλη διάθεση. Μου έλεγαν ότι άλλαζε η διάθεσή τους, ότι έβλεπαν τα πράγματα αλλιώς» δηλώνει η νεαρή εκπαιδευτικός μην παραλείποντας να κάνει τη δική της ευχή «Εύχομαι να τύχει ξανά να πάω εκεί, είτε ως εκπαιδευτικός, είτε κάπως αλλιώς. Εύχομαι να είναι καλά. Να προσπαθούν να κάνουν πράγματα. Να γίνει ίσως ένα αντίστοιχο πρόγραμμα. Εύχομαι να είναι καλά, γιατί τους αξίζει, γιατί πήρα πολλά ευχαριστώ και έμαθα και πολλά μαζί τους.»
Φώτο: Ορφανίδου Παρθένα ρεπορτάζ κείμενο φωτογραφία:Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος