Α.Κοβάνης: Η Επιληψία αντιμετωπίζεται ο κοινωνικός στιγματισμός όχι

Μια συχνή εγκεφαλική διαταραχή είναι η επιληψία, η οποία με τη σωστή διάγνωση και την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή αντιμετωπίζεται επιτυχώς. Το παραπάνω ανέφερε ο Αθανάσιος Κοβάνης, πρόεδρος Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου κατά της Επιληψίας με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Επιληψίας (όπως έχει οριστεί και τιμάται η 14η Φεβρουαρίου).

Μιλώντας στην ΕΡΤ Κομοτηνής και στην εκπομπή «Καθημερινές Ιστορίες» (14-2-2022) τόνισε ότι «Το 30% των ανθρώπων με επιληψία που ζουν στις ανεπτυγμένες χώρες δεν αντιμετωπίζονται σωστά και ένα ποσοστό 25% των ανθρώπων παρουσιάζουν κρίσεις ανθεκτικές στην αγωγή».

Τα άτομα με επιληψία και κυρίως τα άτομα που συνεχίζουν να κάνουν κρίσεις στιγματίζονται κοινωνικά παραδέχτηκε ο κος Κοβάνης σημειώνοντας ότι στην Ελλάδα περίπου 86.700 άτομα έχουν επιληψία. 23.000 είναι παιδιά ηλικίας μικρότερης των 15 χρόνων. «Επιληψία είναι μια εγκεφαλική διαταραχή» ανέφερε ο πρόεδρος του Πανελληνίου Επιστημονικού Συλλόγου σημειώνοντας ότι ασθενείς με επιληψία καταγράφονται παγκοσμίως «ίσως στις αναπτυσσόμενες χώρες να είναι πιο συχνό το φαινόμενο» είπε και σημείωσε ότι επιληψία «είναι η τάση που έχουν ορισμένα άτομα να κάνουν κρίσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις η κρίση συμβαίνει ανεπάντεχα, δεν το γνωρίζει το άτομο ότι θα συμβεί επομένως η επιληπτική κρίση είναι αποτέλεσμα ξαφνικών, συνήθως σύντομων , διαδοχικών εκκενώσεων των νευρώνων, ο εγκέφαλος έχει 100 δις νευρώνες που επικοινωνούν μεταξύ τους, έτσι λειτουργεί. Εάν γίνει ένα «βραχυκύκλωμα» σε μια συγκεκριμένη περιοχή το σύμπτωμα που θα έχουμε είναι το τι εκφράζει αυτή η συγκεκριμένη περιοχή, εάν όμως «βραχυκυκλώσει» ολόκληρο τον εγκέφαλο, τότε χάνουμε τις αισθήσεις μας , κάνουμε σπασμούς. Επιληψία είναι αυτό ακριβώς, όταν το άτομο που χάνει τις αισθήσεις του πέφτει στο έδαφος και κάνει σπασμούς».
Τι πρέπει να κάνουμε;
Απαντώντας στο ερώτημα: «Τι πρέπει να κάνουμε;» ο κος Κοβάνης ανέφερε: «Καταρχήν να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας. Να προσπαθήσουμε να χρονομετρήσουμε πόσο θα διαρκέσει η συγκεκριμένη κρίση. Να απομακρύνουμε αντικείμενα με τα οποία θα μπορούσε να τραυματιστεί το άτομο. Να χαλαρώσουμε τα ρούχα του, εάν είναι σφιχτά. Να βάλουμε κάτι μαλακό κάτω από το κεφάλι. Να γυρίσουμε τον ασθενή στο πλάι. Να παραμείνουμε δίπλα του μέχρις ότου συνέλθει και δούμε ότι έχει πλήρη επίγνωση. Καλώντας παράλληλα για βοήθεια ιατρική εάν η κρίση διαρκέσει 5-10 λεπτά. Η κρίση συνήθως διαρκεί 3 λεπτά. Εάν κρατήσει πάνω από 5 λεπτά και εάν το άτομο είναι γνωστό ότι κάνει κρίση είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο θεράπων ιατρός θα έχει δώσει οδηγίες για το τι πρέπει να κάνει κανείς».
Τι δεν πρέπει να κάνουμε;
Στο ερώτημα δε: «Τι δεν πρέπει να κάνουμε;» ο Πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου σημείωσε: «Δεν μετακινούμε το άτομο, εκτός εάν κινδυνεύει. Δεν προσπαθούμε να περιορίσουμε τις κινήσεις του. Δεν πρέπει να προσπαθούμε να ανοίξουμε το στόμα του. Δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να βάλουμε κάποιο αντικείμενο μέσα στο στόμα. Να του δώσουμε κάτι να πιεί , να κάνουμε τεχνητή αναπνοή. Δεν χρειάζονται όλα αυτά. Το άτομο θα συνέλθει. Εάν δεν συνέλθει ακολουθούμε την οδηγία του θεράποντα ιατρού και καλούμε βοήθεια».
Γιατί οι ασθενείς εν έτει 2022 εξακολουθούν να στιγματίζονται; Τον ρωτήσαμε και τον ακούσαμε να απαντά ότι: «Ο στιγματισμός ξεκινάει από τα αρχαία χρόνια». Όπως είπε: «Κρίσεις κάνει η ομάδα των ασθενών που ανήκει στο 25% και δεν αντιμετωπίζεται με τη χρήση των φαρμάκων που του έχουν χορηγηθεί.». Σύμφωνα με τον κο Κοβάνη «Το 70-75% των ατόμων με επιληψία, βρίσκονται δίπλα μας, είναι φυσιολογικότατα άτομα, καταλαμβάνουν ανώτατες θέσεις και δεν το ξέρει κανένας και έτσι πρέπει, όταν ζούμε σε κοινωνίες που στιγματίζουν ακόμη».
Μάλιστα, προέτρεψε την κοινωνία να καταλάβει ότι η επιληψία δεν είναι ένα νόσημα που μεταδίδεται, αντιθέτως είναι ένα νόσημα με εγκεφαλική διαταραχή η οποία αντιμετωπίζεται και τα άτομα αυτά πρέπει να αντιμετωπίζονται με φροντίδα και ενδιαφέρον ώστε να έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής. Για να καταλήξει λέγοντας ότι: «Όλοι εμείς πρέπει να υψώσουμε τη φωνή μας κατά του κοινωνικού στιγματισμού και της απομόνωσης των ατόμων με επιληψία και υπέρ του αγώνα για την εξάλειψη των διακρίσεων για μια καλύτερη ποιότητα ζωής» σημειώνοντας με νόημα ότι: «Τα άτομα που κάνουν κρίσεις απαιτούν μια καλύτερη ποιότητα ζωής».