Κομοτηνή: Μιλώντας για το σαλέπι

Έμαθε την τέχνη από τον μεγάλο του αδερφό κι όταν βγήκε για πρώτη φορά στους δρόμους της πόλης ήταν 16 χρονών. Σήμερα, στα 52 χρόνια εκεί στέκεται, στην άκρη του δρόμου. «Ό,τι δουλειά κι αν έκανα το σαλέπι δεν το αποχωριζόμουν ποτέ. Δούλευα στα καπνομάγαζα κι όταν σταματούσε η δουλειά εκεί έπαιρνα το καρότσι με το σαλέπι κι έβγαινα στους δρόμους» δηλώνει ο Αλέξανδρος που έχει δημιουργήσει πια το δικό του «κοινό», φίλοι πιστοί που τον περιμένουν, τον εμπιστεύονται, ανταλλάσσουν μαζί του κάποιες κουβέντες και φεύγουν πίνοντας το γευστικό του ρόφημα.

«Τώρα που είμαι άνεργος συντηρώ την οικογένεια μου μόνο με το σαλέπι» δηλώνει σημειώνοντας ότι το καλοκαίρι αναγκαστικά πουλά καλαμπόκια. «Τώρα δουλειές άλλες δεν έχει και είμαι και 52 χρονών ποιος θα με πάρει εμένα στη δουλειά;» λέει προβληματισμένος μην κρύβοντας την αγωνία του για το σήμερα και το αύριο. «Για τους εργοδότες στα 52 μου είμαι μεγάλος».

Από νωρίς το πρωί ασχολείται με την παρασκευή του. 14 λίτρα καθημερινά, «όσο πιο σιγά γίνεται η Παρασκευή, τόσο πιο ωραίο γίνεται» δηλώνει σημειώνοντας «οι πολίτες με έχουν μάθει, με εμπιστεύονται και με αγαπάνε» δηλώνει ικανοποιημένος τουλάχιστον από την αποδοχή που έχει το παρασκευάσμά του. Όσον αφορά στα μυστικά της τέχνης του σπεύδει να τα αποκαλύψει: «Η ποιότητα του σαλεπιού το πρώτο, δεύτερον η ποσότητα και τρίτο πώς να το φτιάξεις» δηλώνει και σταματά εκεί μην προβαίνοντας σε περαιτέρω αποκαλύψεις. «Μπορεί πλούσιος να μην έγινα αλλά κατάφερα να κερδίσω την αγάπη και την συμπάθεια του κόσμου. Νιώθω πως μ’ αγαπούν και με συμπαθούν κι αυτό είναι σημαντικό.» δηλώνει και ετοιμάζεται να εξυπηρετήσει τον επόμενο πελάτη του.
Φώτο:Ο Αλέξανδρος πουλώντας σαλέπι Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου