Πορεία για την ημέρα της γυναίκας στα Χανιά – Παρέμβαση στην ΕΡΤ Χανίων από την Ομάδα “Έμφυλες ΑταξΗες”(audio)

Συγκέντρωση και πορεία καταδίκης της βίας σε βάρος των γυναικών, της ανισότητας στον εργασιακό χώρο και της αναπαραγωγής όλων των κοινωνικών στερεοτύπων σε βάρος τους, πραγματοποίησαν το μεσημέρι της Κυριακής στα Χανιά συλλογικότητες των Χανίων.

Την Παρασκευή 6/3 πραγματοποίησαν παρέμβαση στην ΕΡΤ Χανίων, διαβάζοντας σχετικό κείμενο, μέλη της Συνέλευσης για το Έμφυλο Ζήτημα “Έμφυλες Αταξ-ήες”:

…ας μην περιμένουν οι γυναίκες…

για την 8η Μάρτη και τις έμφυλες διεκδικήσεις, Μάρτιος, 2020
Στις 8 Μάρτη του 1857, στη Νέα Υόρκη οι εργάτριες υφαντουργίας συμμετέχουν στην πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη
απεργία γυναικών, η οποία γνωρίζει άγρια καταστολή.
Το 1908, πραγματοποιείται άλλη μια πορεία στη Ν. Υόρκη, όπου γυναίκες απαιτούν λιγότερες ώρες δουλειάς, καλύτερους
μισθούς και δικαίωμα ψήφου.
Από το 1909 μέχρι και το 1917, μια σειρά από θεσμικούς φορείς και κράτη αναγνωρίζουν την 8η Μάρτη (ή την τελευταία
Κυριακή του Φλεβάρη σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο) ως Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών, προτάσσοντας τις
διεκδικήσεις των γυναικών όπως αυτές εκφράζονταν στις διαδηλώσεις της εποχής εκείνης, στις χώρες της Ευρώπης και της
Β. Αμερικής και αφορούσαν κυρίως το δικαίωμα ψήφου και τις συνθήκες εργασίας. Η συνέχιση των διεκδικήσεων αυτών
γύρω από την επέτειο της 8ης Μάρτη, χάνεται μέσα στα χρόνια. Παρατηρούμε ότι πολλά αιτήματα ενσωματώνονται
θεσμικά και διαστρεβλώνονται καταλήγοντας σε γιορτές καρικατούρες, που καμία σχέση δεν έχουν με τις ταξικές
διεκδικήσεις του τότε και του σήμερα (το 1975 τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν την ημερομηνία αυτή ως Παγκόσμια Ημέρα
της Γυναίκας).
Ποια είναι αυτή η γυναίκα όμως;
Είναι η γυναίκα μέσα μας και η γυναίκα δίπλα μας, με τους χίλιους ρόλους, που υφίσταται την εργασιακή
εκμετάλλευση, είναι η μετανάστρια, η άνεργη, η χοντρή και η αδύνατη, η μαύρη, η λεσβία, η γυναίκα
καριέρας, η ψυχικά άρρωστη, η τρανς, η μητέρα, η κόρη και η γεροντοκόρη. Τα μόνα κοινά χαρακτηριστικά σε
όλες τις γυναίκες ανεξαρτήτως τάξης, φυλής ή κοινωνικής κατάστασης, είναι τα “θηλυκά” στοιχεία που τους
έχουν κοινωνικά αποδοθεί, και που εξ ορισμού χαρακτηρίζονται ως κάτι αδύναμο, υποδεέστερο, που χρήζει
προστασίας, ελέγχου και κυριαρχίας. Στις πατριαρχικές κοινωνίες, όπως αυτή που ζούμε, με τον ίδιο τρόπο
χαρακτηρίζεται και οποιοσδήποτε* φέρει αυτά τα “θηλυκά” στοιχεία.
Σε αυτόν λοιπόν τον εξουσιαστικό, πατριαρχικό και καπιταλιστικό κόσμο έχουμε πληθώρα παραδειγμάτων από:
άμισθες μητέρες, μη ισότιμες σχέσεις, γυναίκες μετανάστριες που βιώνουν καθημερινή βία, κακοποιήσεις
γυναικών από την οικογένειά τους, επιβεβλημένους γάμους, πατεράδες που σκοτώνουν την κόρη τους,
συζύγους που δολοφονούν τη γυναίκα τους, γονείς που βιάζουν τα παιδιά τους, θηλυκότητες που
παρενοχλούνται στα μέσα μεταφοράς, στη δουλειά, στο δρόμο, στα μπαρ, ομοφυλοφίλους που ξυλοκοπούνται,
γυναίκες που αυτοκτονούν γιατί βιάστηκαν, τρανς** άτομα που περιθωριοποιούνται και άντρες που πασχίζουν
να διαφυλάξουν την αρρενωπότητα και την κοινωνική κυριαρχία τους.
Η ανισότητα που προκύπτει από τα παραπάνω εκφράζεται στον εργασιακό χώρο με καταφανή τρόπο. Ακόμα
και σήμερα, οι μισθοί δεν είναι πάντοτε ίσοι για άντρες και γυναίκες. Οι εργαζόμενοι διαιρούνται, εκτός των
άλλων, σε γυναίκες και άντρες με αποτέλεσμα να αποδυναμώνονται οι εργασιακές τους διεκδικήσεις.
Επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με τη φροντίδα ανθρώπων, τις “βρώμικες δουλειές” (λάντζα, καθαριότητες
κλπ) ή βασίζονται στο πρότυπο της εξωτερικής εμφάνισης -όπως αυτό καθορίζεται από τον κυρίαρχο λόγο, κλπ.
θεωρούνται κατεξοχήν γυναικεία. Τα φορεμένα “θηλυκά” χαρακτηριστικά που μπορούν να αποφέρουν κέρδος
(εμφάνιση, λαγνεία, υποτακτικότητα, συγκαταβατικότητα κλπ.) πλασάρονται προς κατανάλωση. Αντιθέτως, ό,τι
δεν αποφέρει κέρδος (εγκυμοσύνη, μητρότητα κλπ.) περιθωριοποιείται και αποτελεί πεδίο ανισότητας.
**cis = η έμφυλη ταυτότητα ενός cisgender ατόμου συμβαδίζει με το βιολογικό του φύλο, δηλ. το φύλο που εκφράζει ταυτίζεται με το
φύλο που του αποδίδεται κοινωνικά, σε αντίθεση με τα trans άτομα.
Όταν δε, ένας άνθρωπος ανήκει σε παραπάνω από μία “μειονότητες”, βιώνει και αντίστοιχες ανισότητες και
καταπιέσεις στο πεδίο εργασίας και όχι μόνο. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των μεταναστριών στη χώρα
μας και οι συνθήκες εργασίας τους. Η καταπίεση αυτή, στον εργασιακό χώρο μεταφράζεται σε χαμηλότερους
μισθούς, ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, απολύσεις, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, εργασιακή ανασφάλεια
κλπ.
Το γυναικείο σώμα
Η καταπίεση ως μορφή ελέγχου, εκτός από το εργασιακό έχει ως πεδίο δράσης και το ίδιο το γυναικείο σώμα.
Όπως αποτυπώνεται σε μια σειρά υποδείξεων, απαγορεύσεων και υπαγορεύσεων που αφορούν σε κοινωνικά
στερεότυπα μέχρι και σε επιλογές ζωής, υπενθυμίζει διαρκώς ότι στην πατριαρχεία η γυναικεία φύση είναι αιτία
παραβιάσεων και θέτει φραγμό στην ανάγκη για αυτοδιάθεση του σώματος. Η κοινωνία περιορίζει την γυναίκα
ως προς την έκφραση σεξουαλικότητας, την επιλογή των συντρόφων της, τον τρόπο ένδυσης και γενικότερα τον
τρόπο που κινείται και δρα. Επιπλέον, σε κάθε παραβιαστική, σεξιστική ή ρατσιστική συμπεριφορά, μια γυναίκα,
ή οποιοσδήποτε παρεκκλίνει από το προνομιούχο πρότυπο ανθρώπου (άντρας cis** λευκός) πρέπει να
αποδείξει ότι δεν την προκάλεσε ή δεν την άξιζε (ή ότι δεν είναι ελέφαντας (!)).
Ο έλεγχος στο γυναικείο σώμα και συμπεριφορά και οι έμφυλες διακρίσεις συστηματικοποιούνται μέσα από
θεσμούς και κοινωνικές δομές της δυτικής κοινωνίας. Στην ελληνική πραγματικότητα τα πρώτα χαρακτηριστικά
δίνει η οικογένεια, που φροντίζει να αποδώσει συγκεκριμένους ρόλους στα μέλη της ανάλογα με το βιολογικό
τους φύλο. Το σχολείο στη συνέχεια, ενισχύει αυτή τη διάκριση και προετοιμάζει τα άτομα για μια
καθημερινότητα ωμής θεσμικής ή εξωθεσμικής βίας εις βάρος των “θυλικοτήτων”, αλλά και όσων ανήκουν στον
πάτο της κοινωνικής και ταξικής ιεραρχίας. Η εκκλησία φροντίζει ακόμα να μαθαίνει στα παιδιά μέσα από
επίσημο μάθημα ιστορίες για κρίνους, “αμαρτωλές και βρώμικες” γυναίκες πειρασμούς, και ένα σωρό
σουρεαλιστικές μπούρδες, για να δικαιολογήσει την “αντρική” – επίκτητη μέσα σε αυτή την κοινωνία – ανάγκη
για επιβολή και κυριαρχία. Η κοινωνία ακόμα ανέχεται φωνές που αμφισβητούν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του
γυναικείου σώματος, όπως στην περίπτωση του δικαιώματος στην έκτρωση για οποιοδήποτε λόγο. Η σύγχυση, η
ενοχή και η αμφιβολία, είναι μερικά από τα συναισθήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίζουμε καθημερινά
από την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής μας για τις επιλογές μας που δεν θεωρούνται κοινωνικά αποδεκτές.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, λοιπόν, δεν είναι για εμάς ταξικά και κοινωνικά ουδέτερη. Η επέτειος της
πρώτης εκείνης απεργίας στη Νέα Υόρκη δεν είναι η μέρα που δεχόμαστε λουλούδια και σοκολάτες ως ασθενές
ή ωραίο φύλο, ούτε η μέρα που διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από τους άντρες. Είναι μία μέρα, όπως κάθε μέρα,
που δε μιλάμε για “γιορτή” αλλά για έμφυλη/ ταξική πάλη αγωνιζόμενοι για την ταξική ισότητα, ανεξαρτήτως
φύλου και φυλής, για το συθέμελο γκρέμισμα της πατριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου και για την
οικοδόμηση της πραγματικής ισότητας όλων των (α)φύλων, της κοινωνικής αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας.
Μας είναι ξεκάθαρο ότι η ελευθερία ούτε χαρίζεται, ούτε παραχωρείται, αλλά
κατακτιέται μέσα από τους ίδιους τους ατομικούς και συλλογικούς αγώνες και
την καθημερινή αλληλεγγύη.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ,
ΣΤΙΣ 12.00μ.μ., ΣΤΗΝ ΠΛ. ΑΓΟΡΑΣ

Πορεία για την ημέρα της γυναίκας στα Χανιά – Παρέμβαση στην ΕΡΤ Χανίων από την Ομάδα “Έμφυλες ΑταξΗες”(audio)

Οι Έμφυλες Αταξ-ήες αυτοπαρουσιάζονται:

Άρρεν – Θήλυ, σημειώσατε Χ
επειδή…
Επειδή σαν κορίτσια σιχαθήκαμε να υποχρεούμαστε να δείχνουμε χαριτωμένες με ροζ φουστανάκια
και κοτσίδες και να μην παίζουμε μπάλα μήπως μας πουν «αγοροκόριτσα».
Επειδή σαν αγόρια σιχαθήκαμε να καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας και τα παιχνίδια μας να
πρέπει να είναι μόνο αυτοκινητάκια και όπλα.
Επειδή αναγκαζόμασταν να είμαστε αγόρια ή κορίτσια, ενώ εμείς δεν χωρούσαμε σε κανέναν από
τους δύο ρόλους.
Επειδή απαρνηθήκαμε την έλξη που νιώθαμε για άτομα του ίδιου φύλου, και φοβηθήκαμε να το
παραδεχτούμε μέχρι και στους ίδιους μας τους εαυτούς.
Επειδή απηυδήσαμε σαν έφηβες να κρύβουμε τις σερβιέτες μας και να καταπιέζουμε τις καύλες μας
για να διαφυλάξουμε την «τιμή» μας.
Επειδή σαν έφηβοι μας ερχόταν εμετός να πρέπει να αποδείξουμε ότι γίναμε άντρες μέσα σε ένα
σπίτι με κόκκινο φωτάκι.
Επειδή μετανιώσαμε που απαρνηθήκαμε τα όνειρά μας για να ταιριάξουμε στα στερεότυπα
«θηλυκών» ή «αρσενικών» επαγγελμάτων.
Επειδή βαρεθήκαμε να προσέχουμε τί φοράμε, πόσο θα πιούμε και τί ώρα θα γυρίσουμε – με τα
κλειδιά πάντα στο χέρι και τη συνεχή αντικειμενοποίηση και παραβίαση του σώματός μας.
Επειδή πλησιάζουμε την παράνοια προσπαθώντας να ανταποκριθούμε στους ρόλους που μας
φόρεσαν: 12ωρα στη δουλειά ή «δούλα και κυρά» (ή και τα δύο!)
Επειδή ασφυκτιούμε από τις γραβάτες και το «στάτους» του κυρίαρχου άντρα για να αποδείξουμε
την αρρενωπότητά μας.
Επειδή εξοργιζόμαστε που βιαζόμαστε και εξαναγκαζόμαστε σε ανήλικους γάμους και που η ζωή
μας έχει αξία μόνο σαν αντικείμενο ιδιοκτησίας ενός άντρα.
Επειδή αγανακτούμε σαν γυναίκες με την άνιση μεταχείριση στη δουλειά και τη συνεχή αμφισβήτηση
των ικανοτήτων μας, και σαν τρανς άτομα με την πιάτσα σαν μόνη διέξοδο βιοπορισμού.
Επειδή δολοφονούμαστε μόνο και μόνο επειδή είμαστε γυναίκες, ομοφυλόφιλοι/ες, τρανς, ή απλά
«διαφορετικοί»
…κι επειδή πριν ακόμη αναπτύξουμε την προσωπικότητά μας, υποχρεωτικά συμπληρώθηκε το
πεδίο:
” Άρρεν / Θήλυ”
Μια Αν-Υπεύθυνη Δήλωση που επιφόρτισε τα άτομα με τον κοινωνικό τους ρόλο και τις δεκάδες
υποχρεώσεις που αυτός συνεπάγεται, που εμπότισε τις σχέσεις και τις προσωπικότητες στον
σεξισμό (στη διάκριση βάσει φύλου).
Επειδή και εδώ στην Κρήτη, οι αμέτρητες γυναικοκτονίες, αυτή η έσχατη έκφανση της έμφυλης
βίας που μαστίζει την κοινωνία μας, μόνο ως μεμονωμένα περιστατικά δεν μπορούν να ιδωθούν. Ο
κατάλογος των θυμάτων διαρκώς και αυξάνεται, από την επιφανή επιστήμονα Σούζαν Ιτον, στην
μητέρα από το Καστέλι ή στη νεαρή από την Σητεία. Η πατριαρχία είναι αυτή που άλλοτε οπλίζει ή
σηκώνει το χέρι του άλλου, του συζύγου, πατέρα του συντρόφου ή του περαστικού, άλλοτε
δυναμιτίζοντας την οργή ξυλοκοπώντας και άλλοτε οδηγώντας στη στυγνή δολοφονία.
Αποφασίσαμε λοιπόν να δράσουμε, να μιλήσουμε μεταξύ μας, να μοιραστούμε και να
οργανωθούμε απέναντι σε όλες τις παραπάνω καταστάσεις και σε άλλες χιλιάδες μορφές
καταπίεσης που γεννά και επιβάλλει η πατριαρχία. Μέσα στο κοινωνικό και οικονομικό σύστημα του
καπιταλισμού που βασίζεται στην εκμετάλλευση, στην διαιώνιση των διακρίσεων με βάση το φύλο,
τη φυλή την τάξη, την εθνικότητα, τη σεξουαλική προτίμηση και στην καταστολή κάθε αντίδρασης
στην «κανονικότητά», διαλέγουμε πλευρά.
Είμαστε με την πλευρά των μη κανονικών, των καταπιεσμένων και αυτών που αντιδρούν.
Αντιτιθέμενοι/ες στον εξουσιαστικό τρόπο με τον οποίο δομείται η κοινωνία, επιλέγουμε έναν
οριζόντιο, αντιρατσιστικό και μη ιεραρχικό τρόπο λειτουργίας των συνελεύσεών μας, που είναι
ανοιχτές σε άτομα κάθε φύλου. Κάνουμε κάλεσμα συνδιαμόρφωσης των θέσεων και δράσεων της
ομάδας μας έχοντας ως βάση τα παραπάνω, και γύρω από τους άξονες:
· Έμφυλη βία (γυναικοκτονίες, κουλτούρα βιασμού, σεξισμός, νομικό καθεστώς)
· Κοινωνικοί ρόλοι (πρότυπα θηλυκότητας και αρρενωπότητας, εργασιακές διακρίσεις,
μητρότητα, εμπορευματοποίηση σώματος)
· Ζητήματα φύλου, σεξουαλικότητα και διεκδικήσεις των lgbtqi+ ατόμων
· Σεξεργασία και trafficking
· Γυναικείο σώμα (ιατρική, θρησκεία)
Φεβρουάριος 2020
ΕΜΦΥΛΕΣ ΑΤΑΞΗΕΣ, συνέλευση για το έμφυλο ζήτημα
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ 20.00, στην καταλήψη Rosa Nera
emfyloomada@googlegroups.com

Ακούστε την παρέμβαση:

Όλες οι Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο,  στο ertnews.gr
Διάβασε όλες τις ειδήσεις μας στο Google
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των πληροφοριών του παραπάνω άρθρου (όχι αυτολεξεί) ή μέρους αυτών μόνο αν:
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος