Την Τετάρτη 13 Απριλίου αναμένεται να εκδικαστεί η υπόθεση δύο μεταναστών, του Ραχίμ και του Ραμπία, οι οποίοι βρίσκονταν φιλοξενούμενοι στην κατάληψη Rosa Nera την ημέρα τής εκκένωσής της στις 5 Σεπτεμβρίου 2020. Σύμφωνα με το Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών Χανίων, σε αντίθεση με τους άλλους 14 συλληφθέντες που δικαιώθηκαν και αθωώθηκαν, οι μετανάστες πήραν αναβολή, καθώς οι κλήσεις δεν τους επιδόθηκαν στη γλώσσα τους – «ακόμα μία απαράδεκτη περίπτωση που αναδεικνύει τον θεσμοποιημένο ρατσισμό των επίσημων αρχών», όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται στη σχετική ανακοίνωση.
Συλλογικότητες, καλούν την Τετάρτη σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στους δύο μετανάστες, έξω από το κτίριο των Δικαστηρίων.
Αξίζει να τονιστεί πως στη μηνυτήρια αναφορά που έχει κατατεθεί εις βάρος τους, ήδη από την πρώτη σελίδα, η μισθώτρια εταιρεία αναγνωρίζει την κατάληψη ως δομή φιλοξενίας προσφύγων. Διαπιστώνει κι αυτή με τη σειρά της τον κοινωνικό ρόλο της κατάληψης, η οποία χρόνια τώρα εξυπηρετεί πραγματικές ανάγκες και αγαθά που απωθούνται από το δημόσιο διάλογο και τα πλάνα των Αρχών.
Και η ανακοίνωση καταλήγει: «Στον βραβευμένο εύρωστο δήμο μας, η κοινωνική πολιτική αποτιμά έργα βιτρίνας χωρίς αληθινό αντίκρισμα για όσες-όσους βρίσκονται σε ανάγκη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το υπνωτήριο που συνήθως δεν έχει διαθέσιμο χώρο και λειτουργεί μόνο τις βραδινές ώρες, ενώ –σε μια πόλη που μετράει νεκρούς άστεγους– δεν υπάρχει σταθερός ανοιχτός, θερμαινόμενος χώρος για τον χειμώνα. Βέβαια, επίσημα χείλη και του Δήμου και της Περιφέρειας είχαν πολλές φορές το θράσος να μας υποδείξουν την κατάληψη ως λύση στο αίτημά μας είτε για υποδοχή και φιλοξενία ναυαγών μεταναστ(ρι)ών, είτε σε οποιοδήποτε αίτημα στέγασης ανθρώπων σε ανάγκη. «Γιατί δεν πάνε στην κατάληψη; Δεν έχει χώρο;» ή «Nα πάνε να μείνουν στη Rosa Nera» ήταν οι επίσημες απαντήσεις των Αρχών.
Ο Ραχίμ και ο Ραμπία βρίσκονται στον τόπο μας, όχι για διακοπές, αλλά για να ζήσουν μια ανθρώπινη ζωή. Στο πρόσωπό τους δικάζεται η φιλοξενία, η ελευθερία μετακίνησης, το δικαίωμα στη ζωή. Όπως και πολλοί άλλοι μετανάστες και μετανάστριες, είχαν βρει στέγη στην κατάληψη μετά από ρατσιστικές επιθέσεις εις βάρος τους. Ο Ραμπία βρέθηκε αιμόφυρτος μετά από επίθεση αφεντικού στον χώρο εργασίας του – γεγονός που αναδεικνύει το διαχρονικό πρόβλημα στην μεταναστευτική εργασία όπου άνθρωποι κυνηγημένοι αναγκάζονται να δουλέψουν “μαύρα” με κατώτατους μισθούς (αν τους απολάβουν) και απειλές. Ο Ραχίμ είχε δεχθεί δολοφονική επίθεση από κουκουλοφόρους με ρόπαλα, ενώ κοιμόταν μαζί με άλλους δύο φίλους του σε ένα πεζοδρόμιο της πόλης. Η ΕΛ.ΑΣ., που τους είχε διώξει λίγες μέρες νωρίτερα από παρακείμενο εγκαταλελειμμένο κτήριο, απάντησε στο τηλεφώνημα από το σημείο της επίθεσης «ας έρθουν αυτοί [οι δαρμένοι] εδώ να κάνουν μήνυση».
Γι’ αυτούς τους λόγους, οι άνθρωποι αυτοί επέλεξαν –όπως εκατοντάδες άλλοι-ες– να βρουν καταφύγιο στην κατάληψη.
Πώς λοιπόν, ενώ (και) θεσμικά αναγνωρίζεται ξεκάθαρα αυτή η χρήση του κτηρίου της κατάληψης, την ίδια στιγμή δικάζεται γι’ αυτό; Θεωρείται νόμιμο να μετατραπεί το ιστορικό κτήριο σε πολυτελές ξενοδοχείο, αλλά κρίνεται παράνομο και καταδικαστέο να φιλοξενεί πεινασμένους και πονεμένους ανθρώπους, συχνά θύματα ρατσιστικής βίας;”.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος