Ο χρυσός Ολυμπιονίκης του Τόκιο στέκεται στον αγώνα του προς την κορυφή και εντοπίζει την έλλειψη στήριξης από τους αρμόδιους φορείς στην επόμενη γενιά πρωταθλητών, σε συνέντευξή του στο ertnews.gr.
Του Γιάννη Νικηφοράκη
Ο Στέφανος Ντούσκος εξιστορεί τη μοναδική διαδρομή από τα Ιωάννινα, έως το υψηλότερο σκαλί του βάθρου στους εφετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, αποκαλύπτοντας πως στην πορεία εξέτασε την πιθανότητα να αποχωρήσει πρόωρα από το άθλημα της καρδιάς του.
Επίσης, μιλά εκτενώς για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κωπηλασίας, τις πηγές έμπνευσής του και το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας έπειτα από μία διάκριση.
Παράλληλα, θίγει το ζήτημα της απουσίας έμπρακτης στήριξης από ιδιωτικούς και δημόσιους οργανισμούς, υποβάλλοντας ενδεχόμενες λύσεις στους ανθρώπους της Πολιτείας με στόχο την ανάπτυξη του αθλήματος.
Ολοκληρώνοντας, μοιράζεται τις σκέψεις από τη «χρυσή» κούρσα στους Αγώνες του περασμένου καλοκαιριού και μεταφέρει τις ευχές του για ταχεία επιστροφή στην κανονικότητα, εν όψει του νέου έτους.
Το μεγάλο ταξίδι ξεκινά, σχεδόν μία δεκαετία νωρίτερα.
«Άρχισα από την περίοδο 2011–2012. Στις αρχές του ’11 με κάλεσαν από το σχολείο μέσω επιλογής να δοκιμάσω την κωπηλασία, ενώ το ’12 άρχισα να ασχολούμαι ενεργά.
Ήθελα να το δοκιμάσω και ύστερα από λίγο καιρό, μού άρεσε πάρα πολύ λόγω της επαφής με το νερό αλλά και των ασκήσεων· κάναμε τρέξιμο, βάρη, εργόμετρα. Με κέρδισε αυτό το άθλημα, το αγάπησα από την πρώτη στιγμή και έτσι παρέμεινα», ανέφερε ο χρυσός Ολυμπιονίκης.
Η κωπηλασία δεν αποτελεί βασικό τομέα ενασχόλησης νεαρών ατόμων, αλλά ο Στέφανος Ντούσκος είναι πεπεισμένος ότι γνωρίζοντάς την, ερωτεύεσαι.
«Στην αρχή, δεν ήξερα καν ότι υπάρχει ως αγώνισμα· απλώς πιστεύω ότι όποιο παιδί έλθει και το δοκιμάσει, θα του αρέσει πάρα πολύ, διότι είναι κάτι μοναδικό.
Η επαφή με το νερό, τις βάρκες, το γενικότερο πνεύμα του συναγωνισμού. Όλο αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Γι’ αυτό μού άρεσε, είναι κάτι ξεχωριστό διότι ευρισκόμενος πάνω στο νερό, καθήμενος στη βάρκα και κάνοντας συναγωνισμό με πολλούς αθλητές, αποτελεί μία τελείως διαφορετική εμπειρία σε σύγκριση με όλα τα άλλα αθλήματα».
Τα πρότυπά του, οι Γιάννης Τσίλης & Γιώργος Τζιάλλας, «έκτισαν» τον μύθο τους στη γενέτειρα πόλη του 24άχρονου πρωταθλητή.
«Είχα ως στόχο να τους φθάσω. Προέρχονταν από τα Ιωάννινα, τον δικό μας όμιλο, ήταν επίσης Ολυμπιονίκες και ήθελα να τους μοιάσω.
Από εκεί και έπειτα, μού αρέσουν πολύ δύο Νεοζηλανδοί αθλητές, οι Έρικ Μάρεϊ και Χάμις Μποντ, οι οποίοι είναι οι “θρύλοι” της κωπηλασίας· έχουν γράψει ιστορία, διατηρώντας αήττητο 69 αγώνων τα τελευταία εννέα χρόνια, κάτι τρελό. Όταν ξεκίνησα, είχα πρότυπα τους δικούς μας, τον Γιάννη Τσίλη και τον Γιώργο Τζιάλλα», είπε.
Καίριο ζήτημα, η εύρεση χορηγών.
«Αντιμετωπίζουμε αυτά τα προβλήματα, επειδή το αγώνισμά μας είναι ερασιτεχνικό και όχι επαγγελματικό· αυτό είναι το κυριότερο, ενώ και τα κανάλια σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα μέσα, δεν το προβάλλουν όσο χρειάζεται· έχω την πεποίθηση πως είναι κρίμα, γιατί εμείς φθάνουμε την Ελλάδα στην κορυφή, σηκώνουμε ψηλά την ελληνική σημαία τόσο σε ευρωπαϊκό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο –και πρωταθλήματα Κ23– κατακτώντας τόσα μετάλλια.
Χρειάζονται και οι αθλητές –όπως εμείς–, οι οποίοι είναι μέρος μη επαγγελματικών αθλημάτων, μία στήριξη. Η έλλειψη χορηγών στα υπόλοιπα αγωνίσματα οφείλεται, κατά την άποψή μου, στην έλλειψη της απαιτούμενης προβολής στη χώρα μας».
Οι ελληνικές αποστολές του υγρού στίβου, μετρούν δεκάδες επιτυχίες τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, η απορία παραμένει. Γιατί να ασχοληθεί τώρα κάποιος σπόνσορας, εν μέσω μίας περιόδου επιτυχιών και όχι νωρίτερα; Για ποιον λόγο δεν υπήρχε έμπρακτη στήριξη και πριν από τις διακρίσεις;
«Το άθλημα πιο πριν, δεν είχε την κατάλληλη προβολή. Από τη στιγμή που ήλθε η επιτυχία, κατ’ εμέ οι χορηγοί σκέφτονται ότι θα μπορέσω να δώσω πιο πολύ φως στην Ελλάδα έπειτα από την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, φέρνοντας ακόμη περισσότερες διακρίσεις.
Ο κόσμος παρακολουθεί τα αγωνίσματα μονάχα στις Ολυμπιάδες και καθόλου κατά τη διάρκεια των υπόλοιπων ευρωπαϊκών ή παγκόσμιων πρωταθλημάτων. Οι σπόνσορες στοχεύουν σε αθλήματα που προβάλλονται περισσότερο, ώστε να φαίνονται περισσότερο· και εγώ ζητούσα προβολή από διάφορους χορηγούς – φυσικά και των Ιωαννίνων– ωστόσο, δε με βοηθούσε κανείς.
Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι βοηθούν τους αθλητές. Γεγονός σημαντικό, διότι είναι εκείνοι που μας δίνουν το κίνητρο να συνεχίζουμε, με σκοπό να κάνουμε αυτό που αγαπάμε», δήλωσε ο Στέφανος Ντούσκος.
Απαιτούνται θυσίες για την κορυφή· παρά τις παθογένειες, δεν πραγματοποιούνται εκπτώσεις στα όνειρα.
«Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες και μονάχα οι χορηγοί μάς στηρίζουν, για να επιτύχουμε και να κάνουμε ξανά υπερήφανη την Ελλάδα μας.
Όμως, πρέπει να βοηθήσει και η Πολιτεία. Να εξυπηρετεί καλύτερα τις ανάγκες των αθλητών και στα ερασιτεχνικά αγωνίσματα, όχι μονάχα στα επαγγελματικά, διότι εκεί (σ.σ. στο πεδίο του επαγγελματικού αθλητισμού) όλα τα μέλη έχουν τις υποδομές και τα χρήματα για να στηριχθούν.
Από την άλλη, εμείς προσπαθούμε να κάνουμε τη χώρα μας υπερήφανη, δίχως να είμαστε σε θέση να τα βγάλουμε πέρα καθημερινά», τόνισε.
Οι αθλητές ερασιτεχνικών αγωνισμάτων αναζητούν αλλαγή πλεύσης από τους υπευθύνους. Πολιτεία και Ομοσπονδίες καλούνται να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους για προετοιμασία υπό τις κατάλληλες συνθήκες και αξιοπρεπή διαβίωση, ύστερα.
«Οι ιθύνοντες θα έπρεπε να βοηθήσουν περισσότερο, προσφέροντας κίνητρα· δίνοντας κάποια χρήματα στους αθλητές, οι οποίοι απαρτίζουν τις εθνικές ομάδες.
Αυτό, θα αποτελούσε ένα σημαντικό μέτρο της Πολιτείας· ακόμη ένα, εντοπίζεται στο εξής: να εξασφαλίσει το μέλλον αθλητών που έχουν κατακτήσει ένα μετάλλιο είτε σε Ολυμπιακούς Αγώνες, είτε σε άλλες διεθνείς διοργανώσεις, ανοίγοντας ευκολότερα κάποιες θέσεις εργασίας στο δημόσιο, λέγοντας ότι “όποιος φέρει κάποια επιτυχία στο εξωτερικό, θα έχει τη δυνατότητα να εισαχθεί στον χώρο του δημοσίου τομέα όταν αποχωρήσει από την ενεργό δράση”.
Όσον αφορά την Ολυμπιάδα, η νομοθεσία ισχύει ακόμη. Κάνοντας πρωταθλητισμό, αφιερώνουμε όλη μας τη ζωή στο άθλημα. Επιπλέον, γνωρίζω πολλούς ταλαντούχους αθλητές στην κωπηλασία, οι οποίοι σταματούν την ενασχόλησή τους σε πολύ μικρή ηλικία διότι ο χώρος δεν έχει μέλλον.
Οπότε, δε μπορούν να συνεχίσουν· πρέπει να βγάλουν το σχολείο, να σπουδάσουν και ύστερα να κάνουν κάτι στο μέλλον για να ζήσουν. Έχω την πεποίθηση πως ένα κίνητρο τέτοιου είδους, σε συνδυασμό με ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης στους αθλητές των αντιπροσωπευτικών μας συγκροτημάτων σε διεθνές επίπεδο αποτελούν βασικούς άξονες για μία καλύτερη συνέχεια», πρότεινε.
Ζητάμε διευκρίνιση από τον Στέφανο για την έννοια και τη λογική του δημοσίου, η οποία είναι παρεξηγημένη.
«Παλαιότερα, υπήρχε ένας νόμος κατά τον οποίο όταν σταματούσες τον πρωταθλητισμό, έμπαινες στο δημόσιο και έτσι, μπορούσες να βγάζεις τα προς το ζην.
Τώρα, να είσαι ενεργός σε υψηλό επίπεδο και παράλληλα να δουλεύεις, πιστεύω πως δε γίνεται. Ένας βετεράνος αθλητής θα μπορούσε να εργαστεί σε μία Ομοσπονδία, ώστε να παραμείνει στον χώρο και να εξακολουθήσει να διατηρεί επαφή με το άθλημα, πόσω μάλλον όταν έχει μεγαλουργήσει τα προηγούμενα χρόνια στο πεδίο που υπηρέτησε και αγάπησε, γεγονός με προεκτάσεις και στην ελληνική κοινωνία», συμπλήρωσε.
Επισημαίνοντας τη στήριξη του οικογενειακού κύκλου, υποστήριξε πως: «η στήριξη από τους γονείς και τα συγγενικά μου πρόσωπα ήταν εξαιρετικά σημαντική, διότι ήταν εκείνοι που με κράτησαν στο άθλημα.
Υπήρχαν πολλές δύσκολες στιγμές, κατά τις οποίες ήθελα να τα παρατήσω· όπως προείπα, το άθλημα δεν έχει προβολή, έτσι δεν υπήρχε κάποιο μέλλον πριν από την εμφάνιση των χορηγών, οπότε δε μπορούσα να συνεχίσω. Η οικογένειά μου με βοήθησε, ώστε να συνεχίσω την κωπηλασία».
Δεν έλειψαν κατά τη διάρκεια της διαδρομής, οι στιγμές κούρασης, απόγνωσης, δυσαρέσκειας.
«Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία περίοδο μέσα στο 2018, όταν δεν έβρισκα πλήρωμα για να κάνω προπόνηση, η οποία παρεμπιπτόντως ήταν εξαντλητική –πολύ μεγάλη, τόσο στην έκταση, όσο και την ένταση–. Δεν είχα κάποιο ταίρι τότε, πριν αλλάξω κατηγορία και πάω στο σκιφ, αποφασίζοντας να προχωρήσω μόνος μου.
Ήθελα να τα παρατήσω, επειδή έβλεπα ότι δεν υπήρχε στον δρόμο μου κάποια μεγάλη διάκριση ή πως μπορούσα να πετύχω κάτι μεγάλο».
Όμως, δεν άφησε τη δύναμη της αντίστασης να τον υπερνικήσει.
«Μερικές από τις φορές που φθάνουμε στα όριά μας, δεν αντέχουμε και θέλουμε να τα παρατήσουμε.
Ο αθλητισμός προσωπικά με γεμίζει· αγαπώ την κωπηλασία, έχω συνδεθεί άρρηκτα μαζί της και κάθε φορά που βρισκόμουν με το ένα χέρι στην πόρτα για να φύγω, δεν το έκανα· διότι, την αγαπούσα και δε μπορούσα να την αφήσω.
Σκεφτόμουν πως αν αποχωρούσα, δε θα άντεχα. Θα μου έλειπε, έπειτα από καιρό. Οπότε, θέλω να ολοκληρωθώ πρώτα ως αθλητής, να μην έχω να δώσω κάτι άλλο, να εξαντλήσω τα αποθέματα ενέργειάς μου. Όπως ακριβώς είχε εξιστορήσει και ο Κόμπι Μπράιαντ, αναφέροντας ότι δεν έβγαινε βόλτες με τους φίλους του και δεν πήγαινε διακοπές, γιατί προπονείτο συνεχώς.
Όταν ερχόταν η στιγμή του τέλους της καριέρας του, ήθελε να τα έχει δώσει όλα, να μην του λείπει το άθλημα και βέβαια, να μην πει εκείνη τη στιγμή ότι δεν αγωνίστηκε στο 100% των δυνάμεών του. Κάπως έτσι βλέπω και εγώ, τον εαυτό μου· να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, με οδηγό την αγάπη προς το άθλημα.
Μου αρέσει να κατακτώ μετάλλια, να ανοίγω νέα κεφάλαια ιστορίας, γράφοντας φυσικά και το δικό μου, ξεχωριστά», ισχυρίστηκε.
Ακολούθησαν λόγια καρδιάς για τον τόπο του, όπου κορυφώθηκαν τα συναισθήματα, μετά τον θρίαμβο του Τόκιο.
«Στα Ιωάννινα μού έκαναν μία υπέροχη τελετή υποδοχής κατά την επιστροφή μου από το Τόκιο, ήταν κάτι πολύ όμορφο.
Αγαπώ την πόλη, είμαι υπερήφανος για την καταγωγή μου και πιστεύω ότι έκανα υπερήφανη ολόκληρη την Ήπειρο. Χαίρομαι ιδιαίτερα, διότι από εδώ άρχισε το ταξίδι, τη λίμνη των Ιωαννίνων. Εκεί έμαθα την κωπηλασία.
Δε θα μπορούσα να φθάσω σε αυτό το επίπεδο, αν δεν υπήρχε εκείνη η λίμνη».
Ο Έλληνας Ολυμπιονίκης ανήκει, παράλληλα, στη δύναμη προπτυχιακών φοιτητών του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
«Προς το παρόν οι σπουδές έχουν παγώσει, είμαι συνέχεια στην Αθήνα και είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσω τα μαθήματα του Πανεπιστημίου. Θα δείξει στο μέλλον, διότι και η Πολιτεία ίσως μάς διορίσει στις ένοπλες δυνάμεις, πράγμα πολύ σημαντικό.
Γιατί όχι να μη συνδυαστούν δυνητικά οι σπουδές με τον αθλητισμό; Θα δούμε αργότερα», προσέθεσε.
Φθάνοντας στην τελική χεριά –ή μάλλον κουπιά– για το χρυσό μετάλλιο, συλλογίζεται τους καθοριστικούς σταθμούς μίας εντυπωσιακής πορείας· προσδοκώντας νέες προκλήσεις και εκρήξεις συγκίνησης, ευτυχίας, ευγνωμοσύνης.
«Σκέφτηκα απευθείας όλους τους κόπους, την προσπάθεια που έχω καταβάλλει για να αποκτήσω ένα χρυσό μετάλλιο.
Επίσης, τις δυσκολίες που πέρασα, τον πόνο, την κούραση, τις απογοητεύσεις προηγούμενων ετών από άλλα ευρωπαϊκά ή παγκόσμια πρωταθλήματα, στα οποία δεν είχα κερδίσει κάτι. Αναρωτιόμουν γιατί συνεχίζω να το κάνω αφού δε μου έρχονται τα πράγματα όπως θέλω, ενώ (προσπαθώ να) είμαι ο καλύτερος.
Τελικώς, όλα επιτυγχάνονται με σκληρή δουλειά και υπομονή· όταν τερμάτισα πρώτος, επεξεργαζόμουν στο μυαλό μου όλα τα εμπόδια που ξεπέρασα, για να έλθει αυτή η επιτυχία».
Οι εμπειρίες του Στέφανου Ντούσκου από το πολυπολιτισμικό Τόκιο και τη φιλοξενία στο Ολυμπιακό Χωριό, εν μέσω πανδημίας.
«Γενικώς, οι εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Χωριού αλλά και των σταδίων ήταν υπερσύγχρονες, όπως και η πόλη. Ωστόσο, λόγω του COVID–19 δε μπορούσαμε να βγούμε και έτσι, δεν είδαμε πολλά πράγματα.
Αν ήταν διαφορετικές οι συνθήκες, σίγουρα θα την εξερευνούσαμε. Δόξα τω Θεώ, όλα κύλησαν ομαλά και μακάρι μέχρι την Ολυμπιάδα του Παρισιού να έχει περάσει η πανδημία και οι Έλληνες να είναι σε θέση να έλθουν και να μας υποστηρίξουν· είναι τρομερά ενθαρρυντικό να βλέπουμε φιλάθλους στις εξέδρες όταν αγωνιζόμαστε.
Γενικώς, το Τόκιο ήταν όμορφο και οι Ιάπωνες πολύ εξυπηρετικοί», σχολίασε.
Η φλόγα πρόκειται να φιλοξενηθεί το 2024 στη γαλλική πρωτεύουσα, ωστόσο υπάρχει ακόμη αρκετός καιρός μέχρι το επόμενο μεγάλο αθλητικό ραντεβού.
«Ο δρόμος είναι μακρύς μέχρι το Παρίσι. Αν όλα πάνε καλά, έχουμε την υγεία μας και κάνουμε ξανά μία πολύ καλή προετοιμασία όπως εφέτος, μακάρι να είμαστε σε εξαιρετική φυσική κατάσταση –όπως τώρα, χωρίς τραυματισμούς– και να επαναλάβουμε την ίδια επιτυχία με στόχο να κάνουμε και πάλι την Ελλάδα μας υπερήφανη».
Ο COVID–19 και η ραγδαία εξάπλωση νέων μεταλλάξεων, προκαλούν εκ νέου μεγάλη ανησυχία.
«Η κατάσταση είναι πολύ κακή, όχι μόνον για εμάς τους αθλητές –κάποιες φορές μάς επηρεάζει τις προπονήσεις–, αλλά και για όλο τον κόσμο· πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά, οπότε είναι κρίσιμο να περάσει όλο αυτό.
Μακάρι να το ξεπεράσουμε με τη βοήθεια των επιστημόνων και των εμβολίων, για να επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας», ευχήθηκε ο Στέφανος Ντούσκος.
Αρκετοί συναθλητές του στη «Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου», αντιμετώπισαν με τον σκληρότερο τρόπο το πρόσωπο του ιού.
«Αθλητές ήδη ευρισκόμενοι στο Τόκιο, λόγω του γεγονότος ότι νόσησαν, δε μπορούσαν να αγωνιστούν.
Ήταν πολύ στενάχωρο, έπρεπε όλοι μας να προσέχουμε πάρα πολύ. Αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα: να έχεις προετοιμαστεί τα τελευταία τέσσερα –εφέτος πέντε– χρόνια για την είσοδό σου σε μία Ολυμπιάδα και είτε να αποκλειστείς από τον τελικό εξαιτίας των υγειονομικών πρωτοκόλλων όντας το φαβορί, είτε να μη συμμετάσχεις καν διότι κόλλησες.
Μεγάλη ατυχία, δεν το εύχομαι σε κανέναν αθλητή», τόνισε.
Όσον αφορά τα μέτρα προστασίας, οι χειρισμοί ήταν εναρμονισμένοι με τις αποφάσεις της ιαπωνικής κυβέρνησης. Μηδενική ανοχή σε θέματα ασφαλείας, καθολική τήρηση του υγειονομικού πρωτοκόλλου.
«Απλώς πηγαίναμε από το Ολυμπιακό Χωριό στον στίβο και από τον στίβο ξανά πίσω. Δεν κάναμε τίποτε άλλο δηλαδή, μετά κλεινόμασταν στο δωμάτιο φορώντας μάσκες, παντού υπήρχαν αντισηπτικά· η εμπειρία ήταν πολύ δύσκολη».
Κεφάλαιο «Τζιοβάνι Ποστιλιόνε». Ο προπονητής των επιτυχιών στην κωπηλασία την τελευταία 16ετία καλέστηκε να διαχειρισθεί απρόσμενες καταστάσεις, φέρνοντας την αποστολή εις πέρας.
«Ο προπονητής που έφθασε την Ελλάδα σε αυτό το επίπεδο, τα τελευταία δεκαέξι χρόνια.
Προσπαθεί συνέχεια για το καλύτερο. Όταν είχε ξεσπάσει η πανδημία και είχαν κλείσει τα πάντα, μάς είχε δημιουργήσει ειδικό πρόγραμμα εκγύμνασης με ασκήσεις στο σπίτι και εργόμετρα.
Έχει πάρει πάρα πολλά μετάλλια σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες και τα επίπεδα. Είναι σίγουρα σκληρός ως προπονητής, αλλά έτσι απαιτείται για να φθάσει ψηλά. Όπου πρέπει θα είναι αυστηρός και το αντίστροφο· βεβαίως, μπορεί να γίνει ήρεμος και μαλακός, όπου κρίνεται απαραίτητο», αποκάλυψε ο Έλληνας χρυσός Ολυμπιονίκης.
Με το 2022 να βρίσκεται προ των πυλών, ο Στέφανος Ντούσκος στέλνει μηνύματα αγάπης, αισιοδοξίας και ευημερίας σε όλη την κοινωνία.
«Το μήνυμά μου, είναι να ξεπεραστεί η πανδημία του COVID–19 και όλοι να έχουν πάνω απ’ όλα υγεία.
Όσον αφορά εμάς, τους αθλητές, να είμαστε σωματικά & πνευματικά υγιείς και να κάνουμε τις προπονήσεις μας όπως πρέπει. Διότι, εάν ένας αθλητής νοσήσει, όλη η προετοιμασία πηγαίνει πίσω καθώς αποχωρεί από το κοινόβιο, δεν είναι μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, απομονώνεται και τα πάντα κωλυσιεργούν.
Είναι βασικό ζητούμενο να επανέλθουμε στην κανονικότητα. Θα προσπαθήσουμε να παραμείνουμε ασφαλείς, να είμαστε καλά για να φέρουμε επιτυχίες και την ερχόμενη αγωνιστική χρονιά», κατέληξε.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος