Το Χωριό με τα αρχαιοελληνικά ονόματα

Από τα τέλη του 19ου αιώνα ένα από τα 24 Μαστιχοχώρια της Χίου, ακολουθεί μια ξεχωριστή διαδρομή τιμώντας το παρελθόν όλων των Ελλήνων.

Στην Κοινή ένα μικρό χωριό λίγα χλμ μακριά από την πρωτεύουσα ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Θοδωρής Πυλιώτης δείχνει πως ο χρόνος δεν έχει σταματήσει και  η μνήμη επιστρέφει. 

Ο Νίκος Μονιώδης, πρόεδρος κοινότητας Κοινής, εξηγεί πως το φαινόμενο οφείλεται στην φιλομάθεια των κατοίκων, που ξεκίνησε πριν από περίπου 150 χρόνια.  

Το 1890 έφτασε από την Κύπρο ο δάσκαλος Κωνσταντίνος Λαμπαδάριος ο οποίος τελικά έμεινε στο χωριό, και ήταν εκείνος που τους θύμισε το παρελθόν τους, ξεχασμένο και θαμμένο από κατακτητές. Στην προσπάθεια του να μην χαθεί η εθνική ταυτότητα δίδαξε την αξία του πολιτισμού που στηρίχθηκε στις αρχαίες του ρίζες προκειμένου να επιβιώσει.

Στην Κοινή οι Μούσες γιορτάζουν μαζί με θεούς και ημιθέους, αστρονόμους, φιλοσόφους, μαθηματικούς και στρατηγούς, σε πείσμα εκείνων που θέλουν να τα υποβαθμίσουν στο επίπεδο του μύθου και να τα εξισώσουν με σύγχρονες μετριότητες.

Αλέξανδρος και Επαμεινώνδας είναι τα ονόματα που ακούγονται στην οικογένεια του κ. Μονιώδη, ενώ ο Μιλτιάδης Σούτης φέρει το όνομα του παππού του σε ανάμνηση του ομώνυμου Αθηναίου στρατηγού. Όπως αναφέρει, έρευνα το 1965 έδειξε πως το χωρίο έχει το μεγαλύτερο ποσοστό αρχαιοελληνικών ονομάτων σε όλη την Ελλάδα.

Παράλληλα, με την ονοματοδοσία οι φέροντες τα ονόματα των προγόνων τους μαθαίνουν και την ιστορία εκείνων των προσωπικοτήτων, που άφησαν το σημάδι τους στον χρόνο και έγιναν παγκόσμια.

Όπως λέει ο κ. Μονιώδης, η Κοινή οφείλει το όνομά της στην «Κοινή γη, των περικειμένων ομοίως χωρίων, ων οι κάτοικοι καθ’ ωρισμένην ημέραν μεταβαίνουσιν και καλλιεργούσι τας γαίας του».[1]

Η Κοινή ακολούθησε την τύχη του νησιού στις καταστροφές από την εποχή του Μιθριδάτη, των βυζαντινών, την κατάκτηση των Γενουατών και των τούρκων. Οι αρχαίοι ναοί της ισοπεδώθηκαν από την μανία των σεισμών, των επιδημιών και των κατακτητών, οι επιγραφές σβήστηκαν, τα αναθήματα χάθηκαν για να διαγράψουν το λαμπρό παρελθόν της, αλλά όπως στο «Ομήρειον γυμνάσιον» διεσώθη η Χιακή, έτσι τα ονόματα των κατοίκων της Κοινής συνοδεύουν την συλλογική μνήμη.  

[1] ^{Ιστορία της Χίου, Τόμ. Α. Ιστορική τοπογραφία και γενεαλογία- ΙΙ Τοπογραφία πόλεως Χίου-Γενεαλογία, Γεωργίου Ι. Ζολώτα, Εν Αθήναις 1923.}