Το φοινικόδασος του Καλαμιάρη

Βγαλμένο σαν από μια εικόνα ενός εξωτικού νησιού κάπου στον Ειρηνικό, το μικρό φοινικόδασος της Λέσβου ή Φοινικόδασος της Παναγιούδας, αν και νεότερο από το φοινικόδασος στο Βάι της Κρήτης και μάλλον συνομήλικο με το Φοινικόδασος Λαυρίου, αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη στην αιγαιοπελαγίτικη χλωρίδα.

Την ιστορία και τις προοπτικές του παρουσιάζει η δημοσιογράφος της ΕΡΤ Μυρσίνη Τζινέλη.

Δίπλα στον οικισμό Καλαμιάρι οι ψηλοί κορμοί των δέντρων φτάνουν έως το κύμα. Η κοινότητα προσπαθεί το τελευταίο διάστημα να αναδείξει τον χώρο και να τον αξιοποιήσει τουριστικά. Ο Δημήτρης Μπούμπας κάτοικος της περιοχής, μιλά για ένα φυσικό σημείο, που δημιουργήθηκε στα μέσα του 19ου αι. (γύρω στο 1846), όταν ο βρετανός περιηγητής Τόμας Άτκινσον (Thomas Witlam Atkinson, 1799-1861) μετέφερε από την Αίγυπτο 24 χουρμαδιές των Καναρίων Νήσων.  

Αυτή ήταν η αρχή. Σταδιακά αλλά αργά το φοινικόδασος επεκτάθηκε και σήμερα καλύπτει μεγαλύτερη έκταση, δημιουργώντας το δικό φυσικό περιβάλλον, με περίπου 150-155 φοίνικες.

Σύμφωνα με τον κ. Μπούμπα, ο χώρος μπορεί να φιλοξενεί το καλοκαίρι πολιτιστικές εκδηλώσεις και με μια καλή μελέτη του περιβάλλοντος χώρου, καθαρισμό της θάλασσας, μπορεί να προσελκύσει τους επισκέπτες, αποτελώντας άλλο ένα σημαντικό σημείο στα τόσα που διαθέτει το νησί.

Η μικρή συνεισφορά των 24 δένδρων από τον Τόμας Άτκινσον δεν μπορεί να αντισταθμίσει την αφαίρεση αρχαιοτήτων από τα νησιά του βορείου Αιγαίου έως την απελευθέρωσή τους το 1913. Ως να ήταν ιδιοκτήτης αφαιρούσε και χάριζε στο βρετανικό μουσείο τα λάφυρα των περιηγήσεων του.[1] Αφ’ ης στιγμής με νόμο του 1835 είχε απαγορευτεί η αφαίρεση και εξαγωγή αρχαιοτήτων από την ελληνική επικράτεια οι διορισθέντες ξένοι πρόξενοι της Εταιρείας του Λεβάντε έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στις περιοχές που ήταν ακόμη υπό τον έλεγχο της Πύλης, προκειμένου να γεμίσουν τα ευρωπαϊκά μουσεία με κλεμμένους θησαυρούς.[2]  

[1] ^{Thomas Witlam Atkinson (bap. 1799–1861) – On the Edge, σ.29, Το 1816 δώρισε στο Βρετανικό Μουσείο ένα θραύσμα μαρμάρινης ζωφόρου από τον Ναό του Απόλλωνα και το 1817 δημοσίευσε ένα βιβλίο, με τίτλο «Ολυμπία ή τοπογραφία», που απεικονίζει την πραγματική κατάσταση της πεδιάδας της Ολυμπίας και τα ερείπια της πόλης της Ήλιδας.}

[2] ^{Lucia Patrizio Gunning, The British Consular Service in the Aegean 1820-1860, University College London, 1997, σ. 27.}