Περνώντας μπροστά από τις βιτρίνες τέχνης στα κεντρικά γραφεία του ΟΤΕ, στη Θεσσαλονίκη γωνία Ερμού και Καρόλου Ντηλ, μπορεί κάποιος-α να θαυμάσει πορτρέτα γυναικών με παραδοσιακές φορεσιές αποτυπωμένες πάνω σε καμβά. Έργα του εικαστικού Γιώργου Κόφτη, σε μια έκθεση με την οποία πραγματεύεται την ταυτότητα.
Ο Γιώργος Κόφτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και από νωρίς φανέρωσε την αγάπη του για τη ζωγραφική και τη street art. Το 1998 μετακόμισε στη Φλωρεντία, όπου φοίτησε στην περίφημη Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας, αλλά την άφησε για προσωπικούς λόγους. Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και φοίτησε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου και έκτοτε δημιουργεί στο εργαστήρι του και όχι μόνο. Με λάδι και ακρυλικό στο ατελιέ του, ενώ στους τοίχους για πολλά χρόνια ζωγράφιζε με σπρέι, αλλά πλέον για λόγους υγείας το αποφεύγει και ζωγραφίζει με πινέλα και πλαστικά χρώματα. Τα έργα του μπορεί να τα θαυμάσει κανείς ακόμη και σε γωνιές της πόλης, αλλά και άλλων περιοχών, ενώ τα murals του προκαλούν αίσθηση.
«Τα έργα στις βιτρίνες του ΟΤΕ είναι σε μία σειρά από μια παλαιότερη έκθεση. Η τελευταία μου ήταν στη Γερμανία στο Ντίσελντορφ η οποία διαπραγματευόταν την ταυτότητα και στην ουσία την πορεία του ανθρώπου προς την ταυτότητα. Ψάχνω ακόμη πιο πίσω πώς προσδιόριζαν την ταυτότητα οι άνθρωποι, μέσω του ρούχου, στην ουσία του φολκλόρ αλλά γενικότερα και το πώς εμένα προσωπικά με εντυπωσιάζουν τα κοινά στοιχεία σε διαφορετικούς πολιτισμούς, οπότε υπάρχει μία μίξη ελληνικής, ασιατικής, αφρικανικής και αμερικανικής κουλτούρας. Το ρεζουμέ είναι ότι υπάρχει μια ωραία ταύτιση στο πώς τα χρώματα διακοσμούν τα ρούχα και υπάρχουν σε αυτή τη διαδικασία κοινοί τόποι. Τα έργα θα εκτίθενται εκεί μέχρι το επόμενο Σάββατο (7/10)».
«Είναι προσωπική πρωτοβουλία του Γιάννη Αργυριάδη που είναι εργαζόμενος στον ΟΤΕ και αρκετά χρόνια τώρα κάνει αυτή την κίνηση. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, αυθεντικός λάτρης της τέχνης και πολύ ευγενικός και έχει βρει έναν τρόπο και δίνει βήμα σε εμάς τους καλλιτέχνες για να δείξουμε τη δουλειά μας πιο έξω, χωρίς να είμαστε ίσως στο ψυχρό και απόμακρο περιβάλλον μίας γκαλερί, αλλά σε πιο ελεύθερο περιβάλλον. Δε συναντάς συχνά την ευκαιρία να δείξεις τα έργα σου στο δρόμο. Έρχεται η τέχνη σε επαφή με τον καθημερινό πολίτη που μπορεί να μην έχει σχέση με τα εικαστικά».
«Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που παρακμάζει»
Η «νύφη του Θερμαϊκού» αποτέλεσε και αποτελεί πηγή έμπνευσής του, καθώς αρκετοί πίνακες του «φωτογραφίζουν» στιγμές της πόλης που σε ταξιδεύουν στο χρόνο. Η εικόνα της πόλης όμως για τον Γιώργο Κόφτη δεν είναι και η καλύτερη τα τελευταία χρόνια.
«Βλέπω στατικότητα… αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς οι εικαστικοί από την πλευρά μας, είναι να αλλάξουμε την εικόνα. Είχα κάνει αρκετές παρεμβάσεις, πάνω στην Άνω Πόλη, υπήρξαν και φάσεις που θα μπορούσα να κάνω περισσότερα και η αυτοδιοίκηση έκανε πίσω. Έχουν κλείσει πολλές γκαλερί, οι άνθρωποι που θα αγόραζαν έργα λείπουν, γενικά η πόλη είναι σε μία καμπή, έχει ταλαιπωρηθεί και σε όλους τους τομείς. Αυτό έχει αντίκτυπο, όπως και στη ζωγραφική. Κατά περιόδους είχε παράδοση στον τομέα του πνεύματος και είχε μια Καλών Τεχνών πιο «ζωηρή» τότε. Έχει γίνει μια καρικατούρα του εαυτού της, όλα αυτά τα αστεία για σουβλάκι, γύρο, μπουγάτσα κάπου έγιναν πραγματικά μια εικόνα που την ασπάστηκε ο μέσος Θεσσαλονικιός και εμένα προσωπικά με σοκάρει».
«Μιλώντας με τον Γιάννη Αγγελάκα μου έλεγε ότι στα ‘80s και στα ‘90s η Θεσσαλονίκη δεν ήταν έτσι, υπήρχε πνεύμα στην πόλη. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που παρακμάζει τα τελευταία χρόνια, νομίζω ότι είναι κραυγαλέα παραμελημένη από την κεντρική εξουσία, όσον αφορά το μέγεθός της και αυτοδιοικητικά δε λειτουργεί τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα να «πέφτει». Αυτό που αλλάζει τα τελευταία χρόνια είναι ο τουρισμός που είναι «αισθητός» και είναι ένα από τα θετικά. Αν ένας εικαστικός ζει σε μια πόλη που υπάρχει γενικά εσωστρέφεια, δεν είναι και το καλύτερο περιβάλλον για έναν ζωγράφο».
«Τα ίδια κάρβουνα των δέντρων έγιναν ζωγραφική»
Το street art ήταν κομμάτι του από μικρή ηλικία και μέχρι σήμερα παραμένει ένας τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας. Τα έργα του κρύβουν έναν συμβολισμό, ενώ ένα από αυτά που ξεχωρίζει ο ίδιος είναι το mural στον Αλμυρό Βόλου, όπου αποτυπώνει την πολυβραβευμένη φωτογραφία του Κωνσταντίνου Τσακαλίδη, με τη γιαγιά Παναγιώτα να εκφράζει τη θλίψη και τον πόνο από τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Εύβοια. Ένα έργο φτιαγμένο με κάρβουνα…
«Έτσι ξεκίνησα από πολύ μικρός από το σχολείο και ήμασταν τότε από τους πρωτοπόρους στη Θεσσαλονίκη. Κάναμε γκράφιτι παράνομα… ακόμη με ενθουσιάζει αν και έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια. Θεωρώ ότι εξυπηρετεί πάρα πολύ την ουσία της τέχνης που για μένα είναι η επικοινωνία, δεν είναι μόνο η διακόσμηση. Νομίζω ότι ένας εικαστικός κάποια στιγμή πρέπει να κοιτάξει και το κομμάτι της ουσίας, οπότε η τέχνη στο δρόμο εύκολα εξυπηρετεί το κομμάτι της επικοινωνίας για ένα ζωγράφο. Μπορεί να πει πολλά πράγματα, να πάρει θέση όντας ο εαυτός του και να επικοινωνήσει την ιδέα του στον κόσμο.
Τελευταίο έργο που χάρηκα ήταν ένα έργο στο Βόλο. Όπως όλος ο κόσμος είχα συγκλονιστεί με αυτά που ζούσαμε και εμπνεύστηκα αυτή την κίνηση. Σκέφτηκα τι έχει μείνει από όλες αυτές τις καταστροφές… κάρβουνα. Τα πήρα και με έναν τρόπο που φτάνει ίσως τα όρια της performance, σκέφτηκα να δείξω έναν έντονο συμβολισμό, να δείξω την απελπισία μου και σκέφτηκα αυτή τη φωτογραφία -που ούτως άλλως θυμίζει την κραυγή του Μουνκ- της πολυβραβευμένης φωτογραφίας του Τσακαλίδη. Νομίζω ότι αυτό το έργο εξέφρασε πολλούς ανθρώπους. Τα ίδια κάρβουνα των δέντρων έγιναν ζωγραφική».
Σκηνές από ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου αποτυπώθηκαν και σε γωνιές της Φλώρινας.
«Αυτή είναι μια πρωτοβουλία του δήμου Φλώρινας, καθώς είχαν δει την τοιχογραφία του Αγγελόπουλου που έσβησαν στο ΑΠΘ και μου είπαν ότι τον θέλουν τον Αγγελόπουλο, αφού γύρισε εκεί τις ταινίες του. Οι άνθρωποι ήταν πολύ καλοί στη συνεργασία μας, γιατί έκαναν την καλύτερη συνταγή που μπορείς να κάνεις στη ζωγραφική. Να αφήσεις ελεύθερο τον καλλιτέχνη. Πήγα με χαρά και όρεξη, πήρα σκηνές που γυρίστηκαν στη Φλώρινα και έβαλα και λίγη περισσότερη ζωντάνια χρωματικά. Το τελευταίο mural αναπαριστά τον ίδιο τον σκηνοθέτη και ταίριαξε στην πόλη».
Όσο για την τοιχογραφία με την προσωπογραφία του Θόδωρου Αγγελόπουλου που δημιούργησε στο ΑΠΘ και την έσβησαν, δεν μπορεί να κρύψει το θυμό του.
«Θυμό ένιωσα, ίσως όμως λιγότερο θυμό από ότι ένιωσαν πολλοί άλλοι, και γι’ αυτό έγινε και τόσος ντόρος. Κάτι που μου έδωσε χαρά είναι ότι υπήρχε θυμός ανεξαρτήτως ιδεολογίας των ανθρώπων. Το θεώρησα πολύ κακό (σ.σ. ότι σβήστηκε) , γιατί δεν συνηγορεί με την υπόλοιπη κατάσταση του κτιρίου και γενικά των άλλων κτιρίων του πανεπιστημίου».
«Προσπαθώντας να βρω σημεία οικειότητας, αναζητώ οικείες εικόνες που μπαίνουν στο φάσμα της ελληνικότητας»
«Νιώθω ότι ακόμη μαθαίνω ζωγραφική, έχω το ένα κομμάτι που έχει τη συγκεκριμένη νόρμα, που είναι η ζωγραφική με την ταυτότητα και την αναζήτηση και το ωραίο εικαστικό αποτέλεσμα που βγαίνει από αυτό, αλλά για να εκπαιδευτώ και να ωριμάσω κάνω πολλές σπουδές με το φως. Με συγκινεί πάντα το παιχνίδι των εσωτερικών χώρων, που λούζονται από φως, αυτό ας πούμε είναι το «κόλλημα».
Πριν μερικά χρόνια που ήμουν στη Γερμανία και το περιβάλλον ήταν αρκετά πιο ελευθεριακό. Εκεί μου έδωσαν το πάτημα να λειτουργήσω όπως θέλω και μοιραία τα έργα μου έγιναν πιο αφηρημένα, η φόρμα δηλαδή ήταν πιο abstract. Όταν είμαι στη Θεσσαλονίκη που η κατάσταση εν γένει στη χώρα είναι πιο συντηρητική, αυτό αποτυπώνεται και στη φόρμα. Προσπαθώντας να βρω σημεία οικειότητας, αναζητώ οικείες εικόνες που μπαίνουν στο φάσμα της ελληνικότητας, είναι και δικές μου μνήμες. Όπως είναι ένα τοπίο από το εξοχικό μας στο Βόλο…Είναι πάρα πολύ δικό μου».
Εκτός από το ρόλο του εικαστικού και του δημιουργού, ο Γιώργος Κόφτης έχει και τον ρόλο του δασκάλου, μαθαίνοντας σε όποιον-α ενδιαφέρεται για ζωγραφική, αλλά προετοιμάζει και παιδιά που θέλουν να φοιτήσουν στην Σχολή Καλών Τεχνών.
«Μου ταιριάζει και τον αγαπώ αυτό το ρόλο. Έχουμε το εργαστήριο μας που είναι στην οδό Ανθέων στη Θεσσαλονίκη (Γ.Παπανδρέου 41), όπου έχουμε μικρά τμήματα, με ανθρώπους που αγαπάμε ο ένας τον άλλον και χωρίς πίεση κάνουμε ζωγραφική. Στα παιδιά βέβαια που θέλουν να δώσουν για την Καλών Τεχνών είμαι «κέρβερος». Μαθαίνεις όταν διδάσκεις, νιώθω πολύ τυχερός, η δουλειά μου με βελτιώνει συνεχώς. Όταν διδάσκεις κάτι τότε το καταλαβαίνεις, έχεις μία τριβή».
Πρόσφατα δημιούργησε μια τοιχογραφία που απεικονίζει τον Νίκο Παπάζογλου και μπορεί να θαυμάσει κανείς στο στούντιο του Νίκου, το παλιό «Αγροτικόν» στην Επταλόφου, στην Τούμπα.
*Οι φωτογραφίες είναι από την προσωπική σελίδα του Γιώργου Κόφτη στο facebook.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος