Στον σταθμό Penn της Νέας Υόρκης το έργο κρητικιάς εικαστικού

Εκεί όπου συναντώνται όλοι οι δρόμοι στο Μανχάταν, κάτω από την διάσημη Madison Square Garden, στον σταθμό Penn, οι επιβάτες έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν έργα τέχνης, που εκτίθενται στις αχανείς αίθουσες.

Δημιουργός πολλών εξ αυτών είναι η εικαστικός Ειρήνη Λιναρδάκη, η οποία έχει διανύσει την μακρά διαδρομή της οικογενειακής της ιστορίας από την Κρήτη έως την Νέα Υόρκη.

Το Walking back round  ήταν μια έμπνευση που προέκυψε ακολουθώντας συχνά τον πατέρα της, οδηγό στις συγκοινωνίες και ερχόμενη σε επαφή με τους δρόμους, τους θορύβους και τους ανθρώπους που κινούνται στην μεγαλούπολη, όπως λέει.

Τα έργα της κ. Λιναρδάκη εκτίθενται σε δυο ορόφους του σταθμού σε μήκος 150 μέτρα, μοιρασμένο σε κομμάτια, λόγω του μεγέθους τους.

Στο σταθμό του Grant Center, ένα δεύτερο σύνολο έργων ζωγραφικής δίνουν χρώμα και φώς στις μεγάλες σήραγγες του.

«Η δημόσια τέχνη είναι για όλους», αναφέρει η καλλιτέχνης. Η σύγχρονη Τέχνη Underground ταξιδεύει τους επιβάτες μέσα από τους σταθμούς ή τα σιδηροδρομικά βαγόνια και ζωντανεύει τις μετακινήσεις. Στις ΗΠΑ οι προοπτικές ακολουθούν το μνημειώδες και τις σκέψεις των υπευθύνων για την χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς παρέχοντας εικαστικές και παραστατικές τέχνες στην μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης.  Στην Ελλάδα ένα έργο της εκτέθηκε στην Φωκίωνος Νέγρη.

Η παλέτα της πολύχρωμη κουβαλά τα χρώματα των υφαντών της Κρήτης, της πολιτιστικής της κληρονομιάς, όπως την μετέφερε η γιαγιά της. Τα σχέδια από τα κρητικά κεντήματα οριοθετούν την κορυφογραμμή σε γεωλογικές απεικονίσεις, ή κρέμονται σαν πολύχρωμη ομίχλη επάνω από καταπράσινα τοπία. Κάπου εκεί ο  Γκόγια συναντά τον Κρόνο και οι φλόγες γεμίζουν τον ουρανό της βόρειας Μινεσότα.

Σε αυτήν την έκρηξη των χρωμάτων συνέβαλαν οι εικόνες που προσέλαβε από τα ταξίδια της. Το 2008 η κ. Λιναρδάκη πήγε στην Λιβερία και δούλεψε με άτομα που  ασχολούνταν με την υφαντική. Μια εμπειρία που αποτυπώνεται σε μια καθαρά αμερικανικού τύπου γέφυρα πλαισιωμένη από την βλάστηση της Αφρικής και στους ουρανοξύστες του Μανχάταν βαμμένους στα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Η Underground τέχνη προσφέρει δυνατότητες αναδείξεως νέων καλλιτεχνών, οι οποίοι προσπαθούν να ξεχωρίσουν, να γίνουν γνωστοί με την τεχνοτροπία και την θεματολογία τους. Ο κόσμος των συναισθημάτων πάλλεται από την παρορμητικότητα των δημιουργών, οι οποίοι δεν λογοδοτούν για την πλούσια φαντασία τους, και όπως έγραψε ο Anthony Storr δεν τους ζητείται ευθύνη για την άγνοια τους.[1]

^{[1] Anthony Storr, The Integrity of the Personality, Ballantine Books, New York 1992, σ. 3.}