Πρόγραμμα Hope: Ξύλινα σπίτια για έκτακτες ανάγκες

Λύση στο πρόβλημα προσωρινής στέγασης των ανθρώπων που έχουν πληγεί από φυσικές καταστροφές φιλοδοξεί να δώσει το ευρωπαϊκό πρόγραμμα “Hope” σύμφωνα με τον πρόεδρο και καθηγητή του Τμήματος Δασολογίας, Επιστημών Ξύλου & Σχεδιασμού, Γιώργος Νταλό, διευθυντή του Ινστιτούτου Ξύλου Επίπλου & Ξύλινης Συσκευασίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Sustainable Modular Houses for People in Need, με το διακριτικό τίτλο «HOPE», σχετίζεται ακριβώς με την περίπτωση της ανάγκης που προκύπτει όταν άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους λόγω και των φυσικών καταστροφών, ενώ επικεφαλής εταίρος του είναι το Ινστιτούτο Ξύλου Επίπλου & Ξύλινης Συσκευασίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Στο πρόγραμμα συμμετέχουν άλλοι οκτώ εταίροι από πέντε χώρες, (Σερβία, Ιρλανδία, Ισπανία, Ρουμανία και Ελλάδα) και βασικός του σκοπός είναι η χρήση βιώσιμων υλικών για την κατασκευή μικρών αρθρωτών σπιτιών (modular units), για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης (μετανάστες, φυσικές καταστροφές, πλημμύρες κλπ.)

Το «HOPE» (https://www.hope-erasmusproject.eu/), που «τρέχει» εδώ και δύο χρόνια, ολοκληρώνεται εντός του 2024, είναι ύψους 250.000 ευρώ και ουσιαστικά «προτείνει μία μεθοδολογία τόσο σε τεχνικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο εκπαίδευσης των μηχανικών και των τεχνιτών που ασχολούνται με κατασκευή κατοικιών», τονίζει ο κ. Νταλός.

Το αντικείμενο αυτού του έργου, σύμφωνα με τον ίδιο, αφορά στο σχεδιασμό και κατασκευή μικρών μονάδων (σπιτιών) με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν μα συναρμολογηθούν και να αποσυναρμολογηθούν μετά το τέλος της χρήσης τους.

Πρόκειται για ξύλινες μικρές αρθρωτές κατασκευές (σπίτια), τα οποία μπορούν να προκατασκευάζονται σε τοπικές Ελληνικές εταιρείες, χρησιμοποιώντας τοπικά βιώσιμα υλικά «μία λύση που πρέπει η πολιτεία να υιοθετήσει άμεσα», υπογραμμίζει ο κ. Νταλός.

Όπως εξηγεί, η ιδέα βασίζεται στην γνώση πάνω στα φυσικά υλικά (ξύλο) και στις υπάρχουσες διαθέσιμες τεχνικές στην Ευρώπη στην κατασκευή ξύλινων σπιτιών γρήγορα και «σε μία με δύο ημέρες το πολύ», τονίζει ο καθηγητής, και προσθέτει ότι η διαδικασία γίνεται κυρίως με σεβασμό στον άνθρωπο που θα φιλοξενηθεί στα σπίτια αλλά και στη φύση. «Αυτό μεταφράζεται σε βιώσιμη μηχανική με την προσαρμογή τεχνολογιών, διαδικασιών και υλικών προς την έξυπνη χρήση των φυσικών πόρων, καθώς και των υπολειμματικών υλικών», διευκρινίζει χαρακτηριστικά.

Οι μονάδες φιλοξενίας, όπως σημειώνει, μπορούν να αναπτύσσονται σε μέγεθος ανάλογα με τον αριθμό στέγασης των ατόμων που βρίσκονται σε ανάγκη (μικρές, μεσαίες, μεγάλες οικογένειες), ενώ οι μικρές αρθρωτές μονάδες θα μπορούν να ενωθούν μεταξύ τους για να σχηματίσουν ένα πρακτικό και άνετο αρθρωτό κτίριο που θα φιλοξενεί άτομα με ανόμοιες ανάγκες (μετά από σεισμό, φυσική καταστροφή, μετανάστες κλπ.)

Κατά τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και διευθυντή του Ινστιτούτου Ξύλου Επίπλου & Ξύλινης Συσκευασίας «η προαναφερόμενη προσέγγιση βρίσκει έτοιμες τις ελληνικές βιομηχανίες ξύλου, που με μικρές τροποποιήσεις στην παραγωγική τους μονάδα, μπορούν να υλοποιήσουν την κατασκευή τέτοιων σπιτιών».

Όπως τονίζει δε, «το βασικό πλεονέκτημα της προσέγγισης αυτής είναι ο μικρός χρόνος κατασκευής με χρήση τοπικής ξυλείας και όχι χημικών προϊόντων που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα για την κατασκευή μικρών σπιτιών που αποστέλλονται σε αντίστοιχες περιπτώσεις, με τα υλικά εκείνα να μην πληρούν τις ιδανικές συνθήκες διαβίωσης τόσο για τους ανθρώπους που θα μείνουν σε αυτά, όσο και για τη φύση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται».

Αυτή η προσέγγιση, όπως προσθέτει, «έχει το πλεονέκτημα ότι τέτοιες μονάδες μπορούν να κατασκευάζονται off-site (σε εργοστάσιο) και απλά να τοποθετούνται – μοντάρονται στο τελικό σημείο που υπάρχει η ανάγκη».

Στο πλαίσιο αυτό, ο κ. Νταλός σημειώνει ότι «αυτό που μένει από το κράτος είναι να συμμαχήσει άμεσα με τις ελληνικές εταιρείες, οι οποίες έχουν την τεχνογνωσία, και με τη συμπαράσταση και επιστημονική βοήθεια κατάλληλων Ελληνικών Ιδρυμάτων να προχωρήσει στην υλοποίηση αυτής της προσέγγισης».

ΑΜΠΕ