Πόσο προσβάσιμα είναι τα σχολεία της Λέσβου για τα ΑμεΑ; 

Η απρονοησία του παρελθόντος στις κατασκευές δημοσίων κτηρίων δυσκολεύει την ζωή ιδιαίτερα των παιδιών που έχουν κάποια αναπηρία.

Η δημοσιογράφος της ΕΡΤ Δήμητρα Λαχουρή, παρουσιάζει τους μαθητές που ενεργούν επιτόπιες αυτοψίες προσβασιμότητας των ΑμεΑ σε σχολεία της Καλλονής.

Τα παιδιά του γενικού λυκείου Καλλονής, ευαισθητοποιημένα από τις δυσκολίες κάποιων συμμαθητών τους, διενήργησαν μια έρευνα και κατέγραψαν τα αποτελέσματα, τα οποία είναι μάλλον απογοητευτικά, σε σχέση με τις προδιαγραφές που θέτει η ΕΕ για την προσβασιμότητα των αναπήρων παιδιών στα σχολεία,  όπως εξηγεί ο διευθυντής του λυκείου  Σταύρος Καραβασίλης. Η έρευνα διενεργήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «Σχολείο-Πρεσβευτής» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (EPAS), το οποίο δίνει στους μαθητές την ευκαιρία να κατανοήσουν τα δικαιώματά τους ως πολίτες της ΕΕ και να μάθουν για τον ρόλο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Οι μαθητές παίρνουν την σκυτάλη της πρωτοβουλίας και ελέγχουν τα δημόσια κτήρια. Σύμφωνα με τον Ιγνάτη, μέλος της 12μελούς ομάδος που διενήργησε την έρευνα, η κάλυψη προσβάσεως για ΑμεΑ σε δημόσια κτήρια είναι στο 47%, ενώ στα σχολεία μόλις στο 28%. Οι προοπτικές για ένα παιδί με αναπηρία δείχνουν πολύ περιορισμένες, καθώς σε πολλά σχολεία υπάρχουν ράμπες, αλλά όχι τα αναγκαία κιγκλιδώματα, ούτε τουαλέτες ειδικές για ΑμεΑ, ενώ σε πολλά κτήρια δεν υπάρχουν ή δεν λειτουργούν ανελκυστήρες, όπως αναφέρει ο Κωνσταντίνος. Για αυτά τα παιδιά μια ημέρα στο σχολείο μπορεί να είναι μια επώδυνη περιπέτεια, αφού μόνο το σχολείο της Καλλονής διαθέτει ειδικές τουαλέτες.

Είς εκ των συμμετεχόντων στην έρευνα, ο Γιώργος, έγραψε στην εφημερίδα του σχολείου για την περίπτωση ενός καθηγητού μουσικής με προβλήματα οράσεως, ο οποίος αποτελούσε παράδειγμα για το πως ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να τα καταφέρει εάν το περιβάλλον είναι υποστηρικτικό.

Τα παιδιά διαπίστωσαν επίσης ένα ακόμη πρόβλημα. Την αδυναμία εξόδου ενός ΑμεΑ σε κάποιο καφέ, αφού δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες προσβάσεως σε τέτοια καταστήματα.

Ουδείς γνωρίζει εάν και πότε μπορεί να βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση. Οι αποστάσεις μεταξύ μιας προφανούς υγιούς ζωής και μιας αναπηρίας μπορούν να εκμηδενιστούν σε δευτερόλεπτα και ο χώρος που πρέπει να δημιουργηθεί για να συμπεριλάβει αυτά τα άτομα ξεκινά ατομικά από το μυαλό και εκτείνεται στην κοινωνία και το περιβάλλον.