Οι νέοι της Λήμνου τραγουδούν για τον τόπο τους

Η αιμορραγία της αστικοποίησης κτυπά με ένταση χωριά και κοινότητες, ιδιαίτερα στα νησιά, όπου οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν αντικειμενικές δυσκολίες για να παραμείνουν στον τόπο τους.

Κι όμως ”Υπάρχει κάπου ένα χωριό”. Ο τίτλος αφορά μια ιδιαίτερη μουσική δημιουργία, που εμπνεύστηκε ο Άγγελος Μετόκης. Ένα βίντεο που παρασέρνει σε μια νοσταλγική περιπλάνηση σε ανοικτές πεδιάδες, μονοπάτια που οδηγούν σε απόκρημνους βράχους με θέα την θάλασσα, σε πλατείες γεμάτες παιδιά που παίζουν και ζωντανεύουν τα «καλύτερά μας χρόνια».  

Χωριό σημαίνει παιδική αθωότητα, καταφύγιο, αναμνήσεις, παράδοση, ιστορίες, παιχνίδια, συγγενείς και φίλοι, το χθές και το αύριο που οραματιζόμαστε, εξηγεί συγκινησιακά φορτισμένος ο κ. Μετόκης. Όπως λέει ο λόγος αυτής της πεντάλεπτης δημιουργίας είναι η αγάπη για τον τόπο του.

Ένα ιδιαίτερο βίντεο που μπορούν να παρακολουθήσουν όσοι αναπολούν, νοσταλγούν, όσοι δεν θέλουν να χάσουν τους δεσμούς με την ιδιαίτερη πατρίδα τους.[1] Έξι μουσικοί με παραδοσιακά όργανα πλημμυρίζουν την οθόνη και οι φωνές των νέων αναλαμβάνουν την επιστροφή, τον νόστο, κλείνοντας τα αυτιά στις Σειρήνες και αποφεύγοντας τους πειρασμούς της λήθης στο νησί των Λωτοφάγων. Διότι παραφράζοντας τον Καρυωτάκη «Η [πατρίδα] είναι ἡ μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού».

Ένας πίνακας ζωγραφικής ντυμένος με τραγούδια στον οποίο οι νέοι της Λήμνου ταξιδεύουν τους θεατές στον κόσμο τους όπως τον ονειρεύονται. Οι μνήμες, ακουμπούν στις νότες και η καθαρότητα της νεανικής σκέψεως ξεσπά σε ένα κάλεσμα προς εκείνους που έφυγαν, αλλά δεν ξέχασαν και σε όσους σκέφτονται να κινήσουν για το ταξίδι, με το «επανιδείν» να κρέμεται στην άκρη του ματιού στον αποχαιρετισμό του αποχωρισμού.

[1] ^{Υπάρχει κάπου ένα χωριό, https://www.youtube.com/watch?v=UG30a3k9CGI .}