Ο τρόπος ζωής των Καππαδοκών στις αλησμόνητες πατρίδες

Δεν αρκεί ο χώρος και ο χρόνος για μια ιστορική αναδρομή στην Καππαδοκία. Το νήμα της αφήγησης για τους περισσότερους που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους ξεκινά με την Μικρασιατική καταστροφή.  

Ψήγματα μιας διαδρομής που έφτασε στην μαζί με τους πρόσφυγες στην Ελλάδα βρίσκονται στο Μουσείο της Καππαδοκικής Εστίας Έβρου που άρχισε να λειτουργεί το 2008.

Στο υπόγειο που αποτελεί αναπαράσταση των σπιτιών που άφησαν πίσω τους στις αλησμόνητες πατρίδες, διείσδυσε ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Δημήτρης Σταματάκης.

Ο Θεοφάνης Ισακίδης, πρόεδρος της πανελληνίας ένωσης Καπποδοκικών σωματείων, αναφέρει το πως συγκεντρώθηκαν και διατηρήθηκαν 1800 αντικείμενα που έφεραν οι πρόσφυγες πρώτης γενιάς. «Προτίμησαν να φέρουν αυτά αντί για κάποια από τα ελάχιστα προσωπικά τους αντικείμενα, που μπορούσαν να κουβαλήσουν».

Παίρνοντας αυτά ως περιουσιακά στοιχεία κουβάλησαν τις μνήμες ως ελάχιστο φόρο τιμής στο παρελθόν και τους προγόνους τους.

Βιβλία με την «καραμανλίδικη» γραφή, κοσμήματα, κειμήλια της καθημερινής ζωής, εγκόλπια, σταυρούς, έπιπλα και φωτογραφίες, τα οποία χρονολογούνται από το τέλος του 19^ου αιώνα έως και τις αρχές του 20^ου.  Κάποια από τα εκθέματα τα έφεραν πολύ αργότερα κομμάτι- κομμάτι, σε βαλίτσες και τα συναρμολόγησαν με πολύ κόπο.  

Επί αιώνες οι Καππαδόκες ζούσαν στα υπόσκαφα σπίτια τους, προφυλαγμένοι από τις επιθέσεις των διαφόρων νομαδικών εισβολέων σε απόκρημνους βράχους, έχοντας διασφαλίσει ένα σύστημα υδροδότησης και παραγωγής των τροφίμων τους.  Μετά  άρχισαν να κτίζουν τα σπίτια τους υπέργεια. Όποιος επισκεφτεί σήμερα την περιοχή συναντά τους νέους οικιστές, που εγκατέστησε ο Μουσταφά Κεμάλ, για να διαγράψει το παρελθόν των Ελλήνων, και οι οποίοι παράγουν κρασί και λάδι, που όπως λένε οι ξεναγοί τα βρήκαν από τους προγόνους τους.