Ο Δημήτρης Μεσσίνης φωτογραφίζει τις “σκιές της παλιάς Δράμας”

Η ψηφιακή έκθεση φωτογραφίας του Δημήτρη Μεσσίνη “Στις σκιές της παλιάς Δράμας” εγκαινιάζεται απόψε στις 20:30 στο καφέ Ελευθερία στη Δράμα. Ο πολυβραβευμένος φωτογράφος μίλησε στο ERT3social για την επιστροφή του στη Δράμα και τι τον ώθησε να αιχμαλωτίσει με το φακό του όψεις ενός κόσμου που χάνεται.

Ο ίδιος τονίζει  με το χαρακτηριστικό άμεσο του τρόπο πως «Βγήκα στη σύνταξη και άφησα πίσω μου την Αθήνα. Είναι μια πόλη που εχθρεύεται τους κατοίκους της. Ήθελα να γυρίσω πίσω στην πόλη μου, τη γενέτειρα μου Δράμα από την οποία έφυγα το 1961».
«Οι γονείς μου μας πήραν και φύγαμε μετανάστες στη Γαλλία» συνεχίζει «και με την επιστροφή μου στη Δράμα, την οποία είχα αφήσει 55 χρόνια πριν ήξερα πώς δεν είχα πλέον φίλους εδώ. Ήρθα Γενάρη για να ηρεμήσω και στα τέλη Μαρτίου είχα πλέον εγκατασταθεί στη Δράμα και άρχισα να περπατώ στην παλιά πόλη». Αποδείχτηκε εύκολο για τον δημιουργό να αποκτήσει νέους φίλους, αλλά και να νιώσει όπως λέει ότι «εδώ σε αυτήν την ήρεμη πόλη  μπορώ να ζήσω».

Έτσι άρχισε να φωτογραφίζει βολτάροντας διαρκώς ανάμεσα σε χαλάσματα, παίζοντας με το φως και τις σκιές. «Στην αρχή θύμωσα με τα χαλάσματα που είδα και μετά άρχισα να δουλεύω. Έτσι συγκέντρωσα 17.500 κλικ. Επέλεξα από αυτά 210 και έτσι στήσαμε αυτήν την έκθεση». Αυτό όμως που τον απογοήτευσε και τον θύμωσε ήταν «η εγκατάλειψη που έδειξε η αστική τάξη και οι φορείς της Δράμας, που άφησαν στην τύχη τους ένα όμορφο κομμάτι της πόλης με παλιά κτίρια,  που άφησαν να παρακμάσει αυτό που λένε παλιά Δράμα».

Ο φίλος του φωτογράφου, ποιητής και φωτογράφος και ο ίδιος Κυριάκος Συφιλτζόγλου  γράφει για την έκθεση «Ο φωτογράφος Δημήτρης Μεσσίνης επιστρέφει στη Δράμα μετά από 55 χρόνια. Οι εικόνες που έχει σαν παιδί από την φυσιογνωμία της πόλης μοιάζουν με κομμένα πλάνα. Αν λέμε “μπερδεύεται η γλώσσα μου”, στον Δ. Μεσσίνη μπερδεύονται τα μάτια της ψυχής του. Ο αμφιβληστροειδής σε κάθε στροφή του δρόμου περιπλέκεται, κοινώς συμβαίνει “εμπλοκή”, άλλοτε με θυμό άλλοτε με συγκίνηση. Ο φωτογραφικός φακός του θα γίνει τρόπος “απεμπλοκής”, θα οπλιστεί για να συρράψει εκείνο το νήμα που κάποτε έδενε της αίγλη της παιδικής του πόλης.

Πριν ξεκινήσει ο φωτογράφος, σαν άλλος κυνηγός, θα βάλει σημάδια, θα οριοθετήσει τον χώρο του θηράματός του. Ο Δ. Μεσσίνης θα κινηθεί σ’ ένα νοερό ορθογώνιο -οι τέσσερις γωνίες του έχουν ονοματεπώνυμο : Γυμνάσιο Αρρένων, Καπνολογικό Ινστιτούτο, Ασβεστοποιία Αίμος, Ταξιαρχία. Σε αυτό το πεδίο, με παγωμένη ταχύτητα και διάφραγμα σαν βαθιά αναπνοή, θα ξεκινήσει, βολή κατά βολή, να αποτυπώνει ό,τι “κλωτσάει στην μνήμη του ματιού”. Αν στο χώρο της φωτογραφίας η έννοια της σκιάς παίζει ρόλο κομβικό, η ίδια σκιά στο “σήμα” της νοσταλγίας, δεν παίζει κάποιο ρόλο, “είναι” -και είναι φλέβα υπόγεια, “χτυπητή”. Πριν ξεκινήσει ο φωτογράφος, σαν άλλος κυνηγός, θα βάλει σημάδια, θα οριοθετήσει τον χώρο του θηράματός του. Ο Δ. Μεσσίνης θα κινηθεί σ’ ένα νοερό ορθογώνιο -οι τέσσερις γωνίες του έχουν ονοματεπώνυμο : Γυμνάσιο Αρρένων, Καπνολογικό Ινστιτούτο, Ασβεστοποιία Αίμος, Ταξιαρχία. Σε αυτό το πεδίο, με παγωμένη ταχύτητα και διάφραγμα σαν βαθιά αναπνοή, θα ξεκινήσει, βολή κατά βολή, να αποτυπώνει ό,τι “κλωτσάει στην μνήμη του ματιού”. Αν στο χώρο της φωτογραφίας η έννοια της σκιάς παίζει ρόλο κομβικό, η ίδια σκιά στο “σήμα” της νοσταλγίας, δεν παίζει κάποιο ρόλο, “είναι” -και είναι φλέβα υπόγεια, “χτυπητή”.

Ας αφήσουμε τώρα να κυλήσει το “φωτογραφικό αίμα” στον φακό: αρχοντικές εξώπορτες σαν σφιγμένα χείλη υπέργηρα, παρατημένα -μπαλκόνια άλλοτε περήφανα, τώρα να χάσκουν σαν στραβά στόματα μετά από εγκεφαλικό – προσόψεις σπιτιών, κάποτε κομψοτεχνήματα, τώρα ρυτιδιασμένες, ζαρωμένες, να γέρνουν στη λήθη ετοιμόρροπες – καπναποθήκες σύμβολα δημόσιας αρχιτεκτονικής, τώρα σαν απολιθωμένα δάση -παράθυρα φωτεινά, κυψέλες φωτισμού, τώρα παραδομένες στην αραχνιασμένη ύφανση. Αυτά και άλλα τόσα, ιδιωτικά και δημόσια, κυρίως όμως επί ξύλου κρεμάμενα και μαραμένα, πελεκημένα από το κλείστρο του Δ. Μεσσίνη. Κλείνοντας, δυο τρεις σκέψεις ακόμη, σαν υπόλοιπα παλιού φιλμ που θέλει να αναπνεύσει στο φως. Αν η μνήμη είναι ένα λουκέτο, πόσο μπορεί ο φακός να ξεκλειδώσει και αν ξεκλειδώσει, πόσο “τσούζει” η αγριοσυκιά αγκαλιά με το ετοιμόρροπο γκρεμίδι και ακόμη, πόσο το παρηκμασμένο γκρεμίδι είναι η ταυτότητα μιας πόλης σήμερα. Ο φωτογράφος Δημήτρης Μεσσίνης, καταγράφει εικόνες, αλλά θέτει και ερωτήματα καφκικά -με ό,τι πονάει, ο φακός θέλει δε θέλει, γίνεται αυστηρός».

Η έκθεση εντάσσεται στο πρόγραμμα παράλληλων εκδηλώσεων του 40^ου  Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.