Ήχοι από την αρχαιότητα με μουσικά όργανα, αντίγραφα

Μια εικόνα στο αρχαιολογικό μουσείο Αθηνών αρκούσε για να κτυπήσει μια ευαίσθητη χορδή στον Γιώργο Πολύζο και να ασχοληθεί με την μουσική, αναπαράγοντας τους ήχους που απολάμβαναν οι αρχαίοι κατά την διάρκεια των συμποσίων και των τελετών.

Ένα αγγείο με έναν μουσικό που έπαιζε μια επτάχορδη λύρα κατασκευασμένη από το όστρακο μιας χελώνας έδωσε την ιδέα στον κ. Πολύζο γύρω στο 1979. Η απεικόνιση  περιείχε τις λεπτομέρειες για να προχωρήσει στην κατασκευή παρόμοιων μουσικών οργάνων, που οι αρχαίοι εμπνεύστηκαν και δημιούργησαν από φυσικά υλικά.

Ασκοί από δέρματα, λύρες κατασκευασμένες από ξύλο και τρίχες ζώων, κελύφη χελωνών που λειτουργούσαν ως ηχεία, αυλοί κα ότι άλλο μπορεί να αναπαράγει την «μουσική ομορφιά του σύμπαντος», όπως έλεγε ο Πλάτωνας.    

Έως την ηλικία των 12 ετών στο χωριό άκουγε, τραγουδούσε και χόρευε υπό τους ήχους των παραδοσιακών οργάνων και αυτή ήταν η μόνη και ισχυρή επαφή του με την μουσική. Ωστόσο, όταν έφτασε προ της αποφάσεως, το τεχνικό επίπεδο προϋπήρχε, καθώς ο κ. Πολύζος κατασκευάζει κοσμήματα και έχει την ευαισθησία και την λεπτότητα του καλλιτέχνη.

Τα όργανα του έχουν παρουσιαστεί στο αρχαιολογικό μουσείο Θεσσαλονίκης και στολίζουν τις προθήκες με τα αρχαία έγχορδα, μεμβρανόφωνα, κρουστά της κλασσικής περιόδου.

Ο κ. Πολύζος αναπαράγει την ευδαιμονική κατάσταση της αταραξίας του πνεύματος, την αρμονία με τον εαυτό, που όρισε ως στόχο όλων των ενεργειών ο Επίκουρος και μεταφέρει τους “εραστές” του ωραίου στο Απολλώνιο φώς και στον Λόγο. Με τον επίκαιρο λόγω των ημερών, ελπιδοφόρο «Μύθο του Ηρός», με τον οποίο κλείνει την Πολιτεία του ο Πλάτωνας, η φαντασία απογειώνεται, συνοδεία των Μουσών, «λησμονιά από τις συμφορές και ανάπαυση από τις έγνοιες».[1]    

[1] ^{Ησίοδος, Θεογονία, στ.55 «λησμοσύνην τε κακῶν ἄμπαυμά τε μερμηράων».}