Γκαρσόνια με πτυχία Α.Ε.Ι.

Το 50% των εργαζομένων στην εστίαση έχουν πτυχία ΑΕΙ, όπως δείχνει έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην Κρήτη και είναι ενδεικτική των στρεβλώσεων που ξεκινούν από την εκπαίδευση και καταλήγουν στην αγορά εργασίας.

Για τον Στέλιο Βοργιά, πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου είναι μια μόνιμη κατάσταση, για τους νέους που τελειώνουν τις σπουδές τους και δεν βρίσκουν κάτι που να ανταποκρίνεται στο πτυχίο τους.

Ξεκίνησε τα μνημονιακά χρόνια και έως σήμερα, οι εργαζόμενοι στην εστίαση έπαψαν να παίρνουν το επίδομα πτυχίου. Βεβαίως το ίδιο ισχύει παντού. Ουδείς π.χ. γραφίστας, κοινωνιολόγος, οδοντοτεχνίτης που εργάζεται σε κάποιο καφέ στο Λονδίνο ή στο Βερολίνο παίρνει επίδομα πτυχίου. ΄

Επίσης, επί δεκαετίες δεν ισχύει πλέον η συμμετοχή του εργαζομένου στα κέρδη της επιχείρησης, τονίζει ο κ. Βοργιάς. Προφανώς ίσχυε μόνο στην Ελλάδα, γιατί στο εξωτερικό οι εργαζόμενοι δικαιούνται μόνον το φιλοδώρημα.

Σύμφωνα με τον κ. Βοργιά οι νέοι δεν βρίσκουν δουλειά στο αντικείμενο των σπουδών τους. Και αυτό γιατί κατ’ αρχάς δεν υπάρχει σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός. Δεν είναι συνδεδεμένη η φοίτηση με την αγορά εργασίας και οι περισσότεροι υποψήφιοι φοιτητές ακόμη επιμένουν να σπουδάζουν σε τομείς που δεν θα βρούν εργασία. Αυτό είναι εις γνώση τους.

Η εξήγηση του προβλήματος πηγαίνει πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 όταν οι πολιτικοί μάγειρες της εποχής ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να μειώσουν τους δείκτες της ανεργίας αυξάνοντας τον αριθμό των εισαγομένων στα πανεπιστήμια, όπου οι γονείς αναλάμβαναν να πληρώνουν το λιγότερο για μια τετραετία σπουδές, που δεν είχαν αντίκρισμα στην αγορά. Παράλληλα, μιλούσαν και για οικονομική ανάπτυξη διαφόρων περιοχών, ιδρύοντας πανεπιστήμια σε κάθε πόλη, οδηγώντας σε υποβαθμισμένες σπουδές και στην δημιουργία νέων θέσεων ΔΕΠ. Τελικά, το πτυχίο κατέληξε εξάρτημα για μια θέση στο δημόσιο και εσχάτως για το επίδομα πτυχίου.

Με αυτόν τον τρόπο η πλειονότητα αδιαφορούσε για τις σπουδές, επεδίωκε την απόκτηση ενός τίτλου, που δίνονταν σωρηδόν και ρίχνει σκιά σε πολλούς στην ακαδημαϊκή κοινότητα, αφού συνήθως δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Η διαρροή στο εξωτερικό τόσων νέων ανθρώπων την τελευταία δεκαετία, οφείλεται και στο ότι κάποιος που έχει ένα πτυχίο θεωρεί ότι πρέπει να αμείβεται με υψηλότερο μισθό, αλλά είναι επίσης και το θέμα της αξιοκρατίας, εξηγεί ο κ. Βοργιάς, ανοίγοντας ένα μεγάλο κεφάλαιο που πρέπει να απαντηθεί σύντομα.

Η κατάκτηση μιας θέσεως δεν γίνεται ανάλογα με το τι γνωρίζει κάποιος υποψήφιος, αλλά με το ποιόν γνωρίζει. Έτσι το ζήτημα της αξιολόγησης των υπαλλήλων αποτελεί κόκκινο πανί για πολλές κατηγορίες εργαζομένων κυρίως στο δημόσιο.  

Ποιος ρώτησε τους φορολογουμένους εάν είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν για αμφιβόλου επιπέδου υγεία, παιδεία ή ότι άλλο, επειδή κάποιοι δεν θέλουν να αξιολογηθούν για αυτό που απαιτεί η θέση τους. Ουδείς έχει λόγο να αντιδρά εφ’ όσον είναι βέβαιος για τις ικανότητες του. Όσοι εμφορούνται από τέτοιες σκέψεις αδιαφορούν για το μέλλον και τους νέους ανθρώπους, για τους οποίους υποτίθεται ότι κόπτονται.     

Στην εποχή της A.I., που ήδη έχει εισβάλει στην καθημερινότητα και απαιτεί νέες υψηλού επιπέδου ικανότητες σε όλους τους τομείς η οχύρωση πίσω από παρωχημένες πρακτικές του περασμένου αιώνα, το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει είναι η οπισθοδρόμηση και ο πνευματικός λιμός, που οδηγεί και στον φυσικό λιμό.