Εθελόντριες άνοιξαν τα μονοπάτια της Σιθωνίας 

Η φύση παραμένει εκπληκτική και ανεξερεύνητη ακόμη και σε περιοχές που “βουλιάζουν” από τον τουρισμό.

Αυτούς τους δρόμους, τα μονοπάτια που ξέχασαν οι άνθρωποι και σκέπασε η φύση μια ομάδα γυναικών σκέφτηκε να τα φέρει στο προσκήνιο, να τα ανοίξει, να τα κάνει επισκέψιμα.  

Από απλές περιπατήτριες που θαύμαζαν την φύση στις περιπλανήσεις τους σκέφτηκαν να “ακολουθήσουν” τα μονοπάτια που άνοιξαν στο Μέτσοβο και στο Μαίναλο και να κάνουν γνωστή στους επισκέπτες μια περιοχή άγνωστη στους πολλούς. Ωστόσο, όπως αναφέρει η Ειρήνη Τζίμου, φαρμακοποιός, κάτοικος Μαρμαρά, ήταν προσπάθειες που έγιναν από ομάδες εθελοντών οι οποίοι ενδιαφέρονταν να αναδείξουν τον τόπο τους. Έτσι, έβαλαν στην υπόθεση και τους άνδρες που έπρεπε να καθαρίσουν με αλυσοπρίονα τους κορμούς δένδρων και οι ίδιες ανέλαβαν τον καλλωπισμό των μονοπατιών. Δημιουργήθηκαν περιπατητικές διαδρομές 45 χλμ μαζί με τους χωματόδρομους που ελίσσονται από μεγάλο υψόμετρο έως την θάλασσα.

Στόχος των εθελοντριών γυναικών του φορέα «Σιθωνίας Μονοπάτια» είναι όλοι οι κάτοικοι και των γύρω χωριών να συμμετέχουν στην προσπάθεια, αλλά μέχρι στιγμής δεν βρήκαν ανταπόκριση. Σύμφωνα με την κ. Τζίμου χρειάζεται μια καλύτερη σήμανση, αλλά οι περιπατητές διασχίζουν την περιοχή με ασφάλεια.   

Κοντεύουν σχεδόν έξι δεκαετίες από τότε που ο δρόμος προς το δεύτερο πόδι, όπως  αποκαλούν οι Θεσσαλονικείς την Σιθωνία ήταν κακοτράχαλος και τελείωνε μπροστά σε μια ταβέρνα στην παραλία του Νέου Μαρμαρά.  

Ακόμη δεν είχε κατασκευαστεί το ξενοδοχειακό συγκρότημα, λίγο αργότερα άρχισαν να πέφτουν τα τσιμεντένια μπλόκ στην θάλασσα, και η φύση ήταν άγρια, ξεχείλιζε από το πράσινο και τις μυρωδιές των πεύκων.

Αυτός ο παράδεισος εξακολουθεί να υπάρχει λίγα μέτρα πάνω από τον οικισμό του Μαρμαρά και φτάνει έως τον Παρθενώνα, διασχίζει κάθετα την χερσόνησο και βγαίνει στην απέναντι πλευρά στην Βουρβουρού, ακολουθώντας τα παλιά μονοπάτια των κτηνοτρόφων.

Ανακαλύπτοντας την Σιθωνία μέσα από μονοπάτια στον ορεινό όγκο που καταλήγουν σε προσιτές παραλίες, απόκρημνες ακτές και τα φιόρδ της χερσονήσου, είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο επικράτησε το «σαν την Χαλκιδική δεν έχει».