Εργαστήριο με παραδοσιακό αργαλειό στην Θεσσαλονίκη

Όταν οι παλιοί αργαλειοί αντηχούσαν σε όλη την Θεσσαλονίκη ήταν μια δύσκολη περίοδος, όταν οι πρόσφυγες από την Μικρά Ασία έφτασαν στην Θεσσαλονίκη, διωκόμενοι. Αντιμέτωποι με τις δυσκολίες εναπόθεσαν την επιβίωση στην τέχνη της υφαντουργίας, η οποία έκτοτε γνώρισε μεγάλη άνθηση και ακολούθησε η εποχή της ευημερίας.

Η δημοσιογράφος της ΕΡΤ Όλγα Δαδίνη, συστήνει μια τεχνίτρια της υφαντικής, η οποία παραδίδει μαθήματα μιας τέχνης που επανέρχεται δυναμικά.

Στις αρχές του περασμένου αιώνα  οι υφάντρες στην Θεσσαλονίκη, οι περισσότερες αφιχθείσες από την Μικρά Ασία,  ήταν φημισμένες για τις ικανότητες και την τεχνική τους. Αυτό το επάγγελμα, που έφθινε τα τελευταία χρόνια και σχεδόν χάθηκε, παρουσιάζει νέες δυνατότητες, ειδικά όταν η νεότερη γενιά παίρνει την σκυτάλη της παράδοσης.  

Η Μερόπη Βερβέρη, έπειτα από 17 χρόνια στην αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων, την διακόσμηση, μεταπήδησε στην κατασκευή υφαντών, συνδυάζοντας την παραδοσιακή τεχνική με την σύγχρονη αντίληψη ενός υφάσματος. Ξεκινώντας από το πρώτο νήμα, παίρνει το μαλλί των προβάτων, το ξύνει, το γνέθει, το στρίβει σε νήμα για να γίνει νήμα στην ξύλινη σαΐτα και στημόνι. Όπως λέει, δημιουργεί πρωτότυπα σχέδια, ακολουθώντας την παλιά διαδικασία.

Αυτή η τέχνη, είναι μια μόδα ιδιαίτερα έντονη στο εξωτερικό, αναβιώνει μέσα από την παράδοση μαθημάτων και κάθε ενδιαφερόμενο, διότι διδάσκει Ταπητουργία και Υφαντική στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, αλλά και στο εργαστήριο της. «Είχα την τύχη να έχω γιαγιά της υφάντρα και από εκείνη πήρα τα μαθήματα της υφαντικής».

Το εντυπωσιακό είναι πως ξένοι tour operator την ανακαλύπτουν και επισκέπτονται το εργαστήριο της ομάδες τουριστών, οι οποίοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τα παλιά σχέδια. Παράλληλα, η προώθηση λειτουργίας ανάλογων σχολών από το υπουργείο Εργασίας (ΔΥΠΑ), βοηθά να διατηρηθεί μια τέχνη που κινδύνευε να σβήσει, από τα φτηνά, συνθετικά κυρίως εισαγόμενα.