Επιδαπέδια εκπαιδευτικά παιχνίδια

Τι αναπτύσσει την νοημοσύνη και την κοινωνικότητα των παιδιών, παρά τα παιχνίδια, που όπως φαίνεται η αναγκαιότητά τους έγινε αντιληπτή από τότε που υπάρχουν άνθρωποι.

Η δημοσιογράφος της ΕΡΤ Θωμαή Αδάμου, παρατηρεί πως παίζουν σήμερα τα μικρά παιδιά στον Αντίγονο της Φλώρινας, μια κοινότητα περίπου 400 κατοίκων.

Ο Νίκος Πατμάνογλου, πρόεδρος του Αντίγονου, εξηγεί ότι η κοινότητα έχει πενήντα παιδιά που μπορούν να συμμετέχουν στην ζωή σε έναν ανοικτό χώρο και να μην μένουν κλεισμένα στους τέσσερεις τείχους.

Αυτό επιτυγχάνεται με την μεταφορά των γνωστών επιτραπέζιων παιχνιδιών στο δάπεδο, στην πλατεία του χωριού, που είναι πλημμυρισμένη με χρώματα. Όσα παιχνίδια κατά το παρελθόν ήταν επιτραπέζια εξελίσσονται σε επιδαπέδια, μια ιδανική λύση για να συναντηθούν γονείς και παιδιά σε έναν κοινό χώρο και να διασκεδάσουν σαν μικρά παιδιά.

Η Εμμανουέλλα Βογιατζή, πρόεδρος του συλλόγου γονέων νηπιαγωγείου Αντίγονου, τονίζει πως τα παιδιά έχουν την δυνατότητα να περνούν τον χρόνο τους δημιουργικά και να ξεφύγουν από τις οθόνες των τάμπλετ και των κινητών.

Τα περισσότερα παιδιά συγκεντρώνονται το απόγευμα, όταν υπάρχει διαθέσιμος χρόνος από τους γονείς για μια κοντινή έξοδο.

Εκείνο στο οποίο επιμένει ο κ. Πατμάνογλου, είναι «η μάστιγα των κινητών, που δεν πλήττει μόνο τις μεγάλες πόλεις, έχει εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά της χώρας». Ο δημιουργικός χρόνος των παιδιών μετατρέπεται σε αποχαυνωτική συνήθεια, που θα έχει τεράστιες συνέπειες στην πνευματική τους ανάπτυξη στο μέλλον.  

Οι εποχές αλλάζουν και μαζί οι συνήθειες μικρών και μεγάλων στα παιχνίδια. Από το ζατρίκιο- το σκάκι των βυζαντινών, που κυριαρχούσε στις παρέες στην Μινωϊκή Κρήτη γύρω στο 1600 π.Χ., έως το άθυρμα και την ακινητίδα, τα γνωστά αγαλματάκια, τα πεντέλιθα σημερινά πεντόβολα, την σκαπέρδα, κοινώς διελκυστίνδα, που συνήθιζαν να παίζουν τα παιδιά σε ανοικτούς χώρους και στα αίθρια των σπιτιών στην αρχαία Αθήνα, μεσολάβησαν χιλιετίες, αλλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.