Κάθε χρόνο με την έλευση του νέου έτους είθισται να κυκλοφορούν τα ημερολόγια συλλόγων, υπηρεσιών και φορέων για να υπενθυμίζουν την συνεισφορά τους στην κοινωνία και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με έξυπνα μηνύματα.
Ίσως οι άνθρωποι που διήνυσαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους, δίνοντας και την τελευταία τους ικμάδα στην εργασία, την οικογένεια, την κοινωνία, χρειάζεται να δείξουν ότι είναι εδώ, ότι δεν πρέπει να ξεχαστούν. Γιατί αυτό συμβαίνει όταν περάσουν την θύρα ενός γηροκομείου. Εκεί δεν περιμένουν πλέον κάτι πέραν από τις περιστασιακές επισκέψεις κάποιων συγγενών, εάν είναι τυχεροί.
Ο Χαράλαμπος Νασόπουλος διευθυντής στο γηροκομείο Ξάνθης θέλησε να βάλει τους ηλικιωμένους που φιλοξενούνται στο Ίδρυμα μέσα στην κοινωνία να τους χαρίσει την μνημοσύνη. Όπως λέει, μετά τον εγκλεισμό, που επήλθε λόγω της πανδημίας η δημιουργία ενός ημερολογίου έδωσε στους παππούδες και τις γιαγιάδες την δυνατότητα μιας μεγαλύτερης εξωστρέφειας.
Με την ευκαιρία των 60 χρόνων από την ίδρυση του γηροκομείου οι φιλοξενούμενοι ηλικιωμένοι μπήκαν σε μια διαφορετική διαδικασία, να καλλωπιστούν, να φορέσουν τα καλύτερά τους ενδύματα και το πιο φωτεινό τους χαμόγελο, προκειμένου να φωτογραφηθούν. Κάθε ένας αντιπροσωπευτικός τύπος ποζάρει για κάθε μήνα του χρόνου. Δώδεκα πρόσωπα οικεία, γιορτινά, χαμογελαστά. Πρόσωπα και φωτογραφίες που παραπέμπουν στα μυθιστορήματα του Καρόλου Ντίκενς, αλλά με περισσότερο αναβλύζον φως.
Ο Γρηγόρης Λεοντιάδης, ο φωτογράφος του ημερολογίου, λέει πως όλα τα μοντέλα ήταν άψογα, συνεργάσιμα, και ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία ως προσφορά προς αυτούς, ένα δώρο χαράς που θα μείνει. Η πρόταση από τον πρόεδρο του γηροκομείου εστάλη πριν από ένα χρόνο και χρειάστηκε μεγάλο διάστημα για να οργανωθεί και να στηθεί ένα τέτοιο εγχείρημα. Σκηνικά, τοπία, όπου κάθε πρόσωπο ταίριαζε με τον αντίστοιχο μήνα.
Η κα. Σουμέλα, μια εκ των φιλοξενουμένων στο γηροκομείο μιλά για τις άψογες φωτογραφίες, τις οποίες έστειλε στα παιδιά και τα εγγόνια της στην Γερμανία, ακόμη και σε συγγενείς της στην Αμερική. Έτσι, κάτι μένει για τους επόμενους, οι οποίοι έπειτα από χρόνια θα ξεφυλλίζουν αρχεία και άλμπουμ, μέσα από τα οποία θα τους χαμογελούν πρόσωπα μάλλον άγνωστα.
Ένα ημερολόγιο αν και παρουσιάζει μια λαμπερή όψη των ηλικιωμένων για μια φωτογράφηση δεν αναιρεί το γεγονός της μοναξιάς, της απομόνωσης, της απόστασης. Οι βιντεοκλήσεις, τα μηνύματα, είναι καλοδεχούμενα, αλλά δεν υποκαθιστούν μια αγκαλιά, ένα χάδι. Ότι έχει ανάγκη ένας ηλικιωμένος για να μην νιώθει ξεχασμένος.
Κάθε αναφορά στους ανθρώπους που βρίσκονται στον χώρο ενός γηροκομείου, όχι αναγκαστικά από δική τους επιλογή, είναι ένα αφιέρωμα στους πριν από 32 χρόνια φιλοξενουμένους του Χαρίσειου γηροκομείου, ειδικά στην κα. Φωτεινή στον 2ο όροφο. Γυναίκες και άνδρες οι οποίοι παραμονές πρωτοχρονιάς, ματαίως περίμεναν να δούν κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο, συνήθως τα παιδιά τους. Εκείνοι οι άνθρωποι έχουν φύγει πλέον, αλλά δεν έχουν ξεχαστεί.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος
