Άνυδρη καλλιέργεια  –   Η γη καρπίζει χωρίς σταγόνα νερό στην Σίφνο

Στην πραγματική ζωή είναι δύσκολο να δημιουργήσεις τις συνθήκες παραγωγής που έχει εφεύρει η φύση επί χιλιάδες χρόνια.

Από το Κάτω Πετάλι της Σίφνου ένας αγρότης ακολουθεί πατροπαράδοτες τεχνικές για να μεγαλώσει τα φυτά του. Και αυτό χωρίς να σπαταλά τον πολυτιμότερο πόρο, το νερό.

«Βλέπουμε γύρω μας άγρια λουλούδια και φυτά να αναπτύσσονται στην άκρη του δρόμου, σε βουνά, και λαγκάδια χωρίς να χρειάζονται πότισμα«, αναφέρει ο Γιώργος Ναρλής. «Πως το καταφέρνουν; Αναγκάζονται να το αναζητήσουν, στο χώμα, να απλώσουν τις ρίζες τους εκεί που υπάρχει υγρασία. Αναγκάζονται να “δουλέψουν”, να μην “τεμπελιάσουν”, όπως γίνεται με τις καλλιέργειες που έχουν συνηθίσει στην φροντίδα του αγρότη και στο συνεχές πότισμα».

Τα πρώτα προϊόντα που καλλιέργησαν οι πρώτοι αγροτικοί οικισμοί δεν είχαν καμιά φροντίδα, οι πρόγονοι μας δεν χρειαζόταν να ποτίζουν, να ξεχορταριάζουν, να ρίχνουν λιπάσματα, σημειώνει ο κ. Ναρλής, ο οποίος καλλιεργεί πεπόνια ντομάτες, καρπούζια, κολοκύθια, δηλαδή όλα όσα απαιτούν πολύ νερό.

Τα τελευταία δέκα χρόνια αποφάσισε να επαναφέρει όσα γνώριζε από παιδί στην σημερινή πραγματικότητα. Διατηρώντας αμφιβολίες για τις καταστροφικές συνέπειες της κλιματικής κρίσεως, λέει πως τίποτε δεν θα γίνει και πως όλα εξελίσσονται σύμφωνα με την φύση.

Στο κτήμα του φτάνουν επισκέπτες από όλο τον κόσμο περίεργοι για το πως εξοικονομείται το νερό χωρίς επεμβάσεις. «Με 40 βαθμούς θερμοκρασία σε ένα άνυδρο έδαφος όταν μπαίνουν στο χωράφι, κάποιοι καχύποπτοι, που σκέφτονται σαν Έλληνες, σκάβουν στο χώμα μήπως κρύβονται σωλήνες ποτίσματος και διαπιστώνουν ότι είναι η γη που φροντίζει τα φυτά».

Η τελική δοκιμή για τα παραγόμενα προϊόντα του κ. Ναρλή γίνεται στην κουζίνα, όπου οι επισκέπτες γεύονται την ξεχωριστή γεύση, ενός φυτού που κοπίασε για να μεγαλώσει και να δώσει καρπούς.

Αυτό βεβαίως αφορά τις καλλιέργειες που παράγουν όσα χρειάζεται μια οικογένεια, ένα μικρό αγρόκτημα και αφορά την ατομική επιβίωση. Σε περίπτωση εντατικής καλλιέργειας, σε μεγάλες εκτάσεις, με απαιτήσεις για υψηλή κερδοφορία, που θα συντηρήσει μια περιοχή και τους εργαζόμενους στα κτήματα αυτό είναι μάλλον ανέφικτο.