«Το δικό μου συναίσθημα αυτή τη μέρα ή από χθες το βράδυ που το πληροφορήθηκα, είναι ότι έκλεισε ένας τέλειος κύκλος. Δηλαδή ο Σαββόπουλος, ακόμα και τους τελευταίους μήνες, ακόμα και τον επίλογο τον έγραψε μόνος του όπως ήθελε» τόνισε ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, μιλώντας στο ΕΡΤnews Radio 105,8και στην εκπομπή «Πρωινές Διαδρομές» με τον Βασίλη Αδαμόπουλο και την Μαρία Γεωργίου για το πέρασμα του στενού του φίλου, Διονύση Σαββόπουλου στην αιωνιότητα.
«Μας άφησε μια καταπληκτική αυτοβιογραφία, έκανε αυτές τις τρεις συναυλίες, δύο στην Αθήνα, μία στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι, δηλαδή, μας αποχαιρέτησε με τον πιο ωραίο τρόπο, με τον πιο όμορφο τρόπο. Και ο ίδιος, αυτό είμαι σε θέση να το γνωρίζω και νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην το πω, ταλαιπωρήθηκε, αλλά πέθανε ήρεμα. Όπως ήθελε» συνέχισε ο κ. Χωμενίδης.
Σημείωσε μάλιστα, ότι στο τελευταίο Βήμα της Κυριακής, έχει βγει ένα ένθετο για τα εκατό χρόνια του Χατζιδάκι και εκεί υπάρχει ένα κείμενο του Σαββόπουλου, το οποίο έγραψε τα προηγούμενες ημέρες στο νοσοκομείο.
‘Δεν ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος βρισκόταν σε απόλυτη αδυναμία, ήταν ένας πολύ ωραίος αποχαιρετισμός» συμπλήρωσε.
Ως προς το τι ήταν ο Σαββόπουλος, «ήταν κατά τη γνώμη μου ο μεγαλύτερος, δηλαδή συμφωνώ με τον Ρίτσο, ότι ήταν ο μεγαλύτερος ποιητής των τελευταίων, από τότε που εμφανίστηκε ήταν ο μέγιστος ποιητής της Ελλάδας» είπε ο κ. Χωμενίδης.
«Βέβαια, ο ίδιος επεσήμανε και επεσήμαινε και σωστά, ότι και η μουσική του είναι πολύ ενδιαφέρουσα και μάλιστα είχαν κάνει μία διασκευή και είχαν παίξει τα τραγούδια του χωρίς λόγια, δηλαδή ως ορχηστρικά και ήταν πολύ χαρούμενος, έλεγε, ακούστε τι ωραία που είναι και χωρίς τα λόγια. Ήταν ένας άνθρωπος βαθύτατα γενναιόδωρος, άρχοντας. Τα τραπέζια στα οποία ήταν η κεφαλή του τραπεζιού θύμιζαν παλιά Κωνσταντινούπολη, θύμιζαν Λωξάντρα, να το πω έτσι. Ήταν Κωνσταντινοπολίτης βαθιά.
Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος σε άκουγε, δεν. Δεν ήταν κάποιος που θα τον συναντούσες και θα σου μιλούσε συνέχεια ακατάπαυστα, για να σε ισοπεδώσει με την προσωπικότητά του, Ίσα ίσα πήγαινε, πήγαινε πίσω και σου έλεγε, εσύ τώρα πώς νιώθεις; Τι λες; Πώς τα σχολιάζεις; Και πρόσεχε πάρα πολύ τι του έλεγε ο καθένας» συνέχισε ο κ. Χωμενίδης.
Ως προς το ότι χαρακτηρίστηκε ως αντιφατικός από ορισμένους, ο κ. Χωμενίδης επισήμανε ότι όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί αλλά και όλοι οι άνθρωποι είναι αντιφατικοί, με την έννοια ότι βρίσκονται εντός τους σε διαρκή διλήμματα και υπάρχουν δύο πλευρές μας που αντιμάχονται, ωστόσο επισήμανε ότι «αυτό το οποίο εννοούν κάποιοι, ότι ήταν αντιφατικός είναι ότι δεν τους έκανε το χατίρι».
«Ο Σαββόπουλος είχε μια αξιοθαύμαστη, στον υπέρτατο βαθμό γενναιότητα, η οποία έγκειτο στο εξής, δεν ακολουθούσε το κοινό του. Οδηγούσε το κοινό του.
Είναι πάρα πολύ εύκολο να χαϊδεύεις αυτιά, να γαργαλάς τις πατούσες, να γελάει ο κόσμος κτλ. Ο Σαββόπουλος δεν καταδέχτηκε ποτέ αυτό το πράγμα. Είχε μία ευλογημένη σοβαρότητα, θα έλεγα. Δεν ήταν ο άνθρωπος ο οποίος μεθάει με το μπράβο και το ζήτω και τα χειροκροτήματα.
Ήταν μια παρουσία πληθωρικότατη και ταυτόχρονα αυτό το επαναλαμβάνω γιατί τώρα το αποκρυσταλλώνω στο μυαλό μου και ταυτόχρονα, πολύ σεμνή. Όταν λέω σεμνός εννοώ ότι, σου έδινε κι εσένα το χώρο σου, δεν τον καταλάμβανε. Έχω δει άλλους οι οποίοι δεν είναι και τόσο σημαντικοί και οι οποίοι άμα σε καλέσουν κάπου ή άμα βρεθείς σε έναν χώρο, σου δίνουν διάλεξη» συμπλήρωσε ο κ. Χωμενίδης.
«Στην αυτοβιογραφία, τον είχε πιάσει μια τρομερή καλοσύνη στο τέλος και τους συγχώρεσε όλους και ζήτησε συγγνώμη ο ίδιος, τη στιγμή που μέχρι πρόσφατα κάποιοι άνθρωποι δεν τον συγχωρούσαν. Δηλαδή, οι απρέπειες που έχουν γίνει εις βάρος του Διονύση μέχρι σχεδόν το τέλος της ζωής του είναι παροιμιώδεις. Δεν υπάρχει δημόσιο πρόσωπο στην Ελλάδα που να έχει φάει τέτοια γιούχα.
Εγώ θα ήθελα αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι τον έβριζαν και τον λοιδορούσαν και τον μηδένιζαν ή λέγανε, εμάς μας αρέσει ο παλιός Σαββόπουλος και ο Σαββόπουλος έχει πεθάνει σαράντα χρόνια, ακριβώς επειδή αισθάνθηκαν ότι έχει υποχρέωση απέναντι στο κοινό του να το ακολουθεί, ενώ όπως είπα, ο Σαββόπουλος ενέπνεε το κοινό του, δεν το ακολουθούσε, ήταν ηγέτης, δεν ήταν πίσω από το κοινό, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι παρακαλώ, να συνεχίσουν να τον βρίζουν. Δηλαδή δεν θα ήθελε, τουλάχιστον δεν θα ήθελα εγώ, είναι η άποψή μου, δεν θα ήθελα να γίνει ένα ιερό σκήνωμα, όπου όλοι να λένε μόνο καλά πράγματα. Αυτοί οι οποίοι ήταν τόσο κακόπιστοι και μικρόψυχοι, που είναι ο πραγματικός τους εαυτός, παρακαλώ να συνεχίσουν αυτό.
Αυτό το λέω διότι το βλέπω με τον Χατζιδάκι. Ο Χατζιδάκις όσο ζούσε, ήταν στο στόχαστρο πολλών και διαφόρων. Με το που πέθανε και πέρασαν και λίγα χρόνια, τον λάτρεψαν όλοι οικειοποιούμενοί τον. Του στρογγυλέψανε τις γωνίες και τον έκαναν ένα μπιμπελό, ένα άλλοθι ευαισθησίας.
Είναι αυτό το θέμα στην Ελλάδα, φαντάζομαι και αλλού, τώρα στην Ελλάδα το ξέρουμε απλώς πολύ καλά, ότι όταν πεθαίνει κάποιος και δεν χρειάζεται να είναι δημόσιο πρόσωπο, ανήκει πια όχι στον εαυτό του, αλλά σε κάποιους άλλους ανθρώπους. Δηλαδή τον νεκρό μπορεί ο καθένας να το πάρει, να τον φέρει στις διαστάσεις του, να του αλλάξει χρώμα, σχήμα.
Να μη λυπάστε για τον Σαββόπουλο. Να χαίρεστε» είπε καταλήγοντας ο κ. Χωμενίδης.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος