Τo ΕΡΤNews στη συνέντευξη τύπου για τον δεύτερο κύκλο του Andor

Ο Ντιέγκο Λούνα, γνωστός για την ερμηνεία του ως Κάσιν Άντορ στο Rogue One: A Star Wars Story, επέστρεψε δυναμικά στο σύμπαν του Star Wars με τη σειρά Andor, μια από τις πιο ώριμες και πολιτικά φορτισμένες προσθήκες του franchise. Ο Μεξικανός ηθοποιός και παραγωγός, με μακρά πορεία στον κινηματογράφο και το θέατρο, δίνει πνοή σε έναν ήρωα που προέρχεται όχι από τη μυθολογία των Jedi, αλλά από τις πιο γήινες, ανθρώπινες διαστάσεις του γαλαξία — εκεί όπου γεννιούνται η αντίσταση, η απώλεια, και το θάρρος της καθημερινότητας.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Λούνα μιλά με ειλικρίνεια για την πρώτη του επαφή με τον κόσμο του Star Wars, τον ρόλο που έπαιξε στην παιδική του ηλικία, αλλά και τη βαθύτερη σχέση του με τον κινηματογράφο. Μοιράζεται πώς το Andor ξεχωρίζει ως μια σειρά που επικεντρώνεται στους «απλούς ανθρώπους» του γαλαξία και την προσπάθεια να αποδοθεί ένας ρεαλιστικός, οικείος κόσμος — όχι μέσα από ψηφιακά εφέ, αλλά με αυθεντικά τοπία, φυσικά σκηνικά και συνθήκες γυρισμάτων που θυμίζουν τον παλιό, υπομονετικό κινηματογράφο. Όσα λέει, είναι ταυτόχρονα μια προσωπική κατάθεση, αλλά και μια υπενθύμιση του γιατί το Andor αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς.

O Diego Luna ξεκίνησε με ευχαριστίες προς τους δημοσιογράφους που υποστήριξαν την προηγούμενη σειρά που έδωσε όλο του το είναι, τη «Μηχανή», που υπάρχει διαθέσιμη στο Disney +.

«Ήταν πραγματικά όμορφο να βλέπουμε τη σειρά μας —μια σειρά που φτιάξαμε στο Μεξικό, μόνο στα Ισπανικά— να γιορτάζεται από εσάς. Αυτό σήμαινε πολλά για εμάς. Γιορτάσαμε όλοι μαζί την υποψηφιότητα σαν ομάδα, γιατί ήταν υπέροχο να βλέπουμε το όνομα του πρότζεκτ μας να εμφανίζεται στη δική σας εκπομπή. Οπότε, πρώτα απ’ όλα, ευχαριστούμε γι’ αυτό. Και ευχαριστώ που είστε εδώ».

Δεν άφησε όμως τον χρόνο να περάσει και άρχισε να μιλάει ακατάπαυστα για τον δεύτερο κύκλο του Andor που και αυτός θα ξεκινήσει σε λίγες μέρες να παίζεται στο Disney +.

«Θα έλεγα ότι είμαι παθιασμένος με αυτό το πρότζεκτ γιατί… καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε μια ιδέα που είχαμε πριν έξι χρόνια: να αφηγηθούμε μια τίμια, ρεαλιστική —όσο ρεαλιστική γίνεται σε έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακριά— ιστορία για ανθρώπους που παλεύουν για αλλαγή. Τι χρειάζεται για να βρει μια κοινότητα τη δύναμη να οργανωθεί; Τι χρειάζεται για να γεννηθεί ένα κίνημα, μια επανάσταση;

Αυτός ήταν ο αρχικός μας στόχος. Και πιστεύω ότι τα καταφέραμε. Τα καταφέραμε γιατί είχαμε εξαιρετικό υλικό γραμμένο από τον Tony Gilroy. Είχαμε έναν σπουδαίο δημιουργό με όραμα, αλλά και μια ομάδα απίθανων ηθοποιών, σχεδιαστών, τεχνικών πίσω από το πρότζεκτ. Οραματιστήκαμε κάτι μεγάλο —και ήταν πράγματι μεγάλο. Φτάσαμε στο τέλος χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε γνώμη ή να εγκαταλείψουμε τις προσδοκίες μας. Και αυτό με κάνει πολύ περήφανο».

Ως πρωταγωνιστής και εκτελεστής παραγωγής της σειράς, έχεις αφιερώσει σχεδόν δέκα χρόνια σ’ αυτή. Τώρα που έχει τελειώσει για εσένα, πώς θα θυμάσαι αυτή τη δεκαετία της ζωής σου;

Ήταν πολύς καιρός. Την πρώτη φορά που μου πρότειναν να παίξω τον Κάσιαν ήταν πριν 11 χρόνια. Και έχουν συμβεί τόσα πολλά από τότε… Όμως, ένα πράγμα που με κάνει πολύ ευτυχισμένο είναι ότι, ακόμη και τώρα που λέω αντίο, είμαι ακόμα ερωτευμένος. Όχι μόνο με τον χαρακτήρα, αλλά και με την ιστορία, με τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι, με την κοινότητα που δημιουργήσαμε μέσα από αυτή την υπέροχη αφήγηση.

Είμαι ερωτευμένος και με το γεγονός ότι βρίσκομαι εδώ και μιλάω γι’ αυτή. Έτσι είναι ωραίο να κλείνεις έναν κύκλο: όταν συνεχίζεις να νιώθεις πάθος και αγάπη για κάτι. Αλλιώς, δεν έχει νόημα.

Αποχαιρετώ ένα πρότζεκτ που με άλλαξε —που διαμόρφωσε τη φωνή μου με πολλούς τρόπους. Δεν πίστευα ποτέ πως ήταν δυνατό να κάνεις κάτι τόσο προσωπικό και οικείο, με τόσους πόρους και τέτοια εμβέλεια. Αυτή η σειρά έβαλε τη δουλειά μου μπροστά σε κοινά που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανα. Αύριο πετάω για Τόκιο για να μιλήσω γι’ αυτή, μετά πάω Νέα Υόρκη. Ταξιδέψαμε σε όλο τον κόσμο.

Είναι υπέροχο να έχεις τέτοια εμβέλεια, αλλά ταυτόχρονα να νιώθεις ότι αυτό που δημιούργησες είναι αυθεντικό και προσωπικό. Το μεγάλο μάθημα για μένα είναι ότι: αν κάτι δεν σε αφορά πραγματικά, μην ασχοληθείς. Αν δεν σε αγγίζει, μην το κάνεις. Η ζωή είναι πολύ μικρή.

Αυτή τη στιγμή σκηνοθετείς μια ταινία στο Μεξικό (σ.σ. βασισμένη στο βιβλίο «La Boca»). Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια γι’ αυτή; Τι είναι αυτό που παίρνεις όταν δεν είσαι μπροστά από την κάμερα υποδυόμενος έναν χαρακτήρα, αλλά πίσω από αυτή, σκηνοθετώντας τους άλλους;

Μου αρέσει πολύ η σκηνοθεσία. Περισσότερο απ’ όλα, νομίζω. Γιατί όλα όσα γνωρίζω ως ηθοποιός με βοηθούν να πάρω το καλύτερο από τους ηθοποιούς, και να κατανοήσω την αφήγηση από μια ξεχωριστή οπτική. Και μέσω της σκηνοθεσίας μαθαίνω πολλά από τους άλλους. Για μένα, η σκηνοθεσία μοιάζει με διεύθυνση ορχήστρας. Έχεις, φυσικά, μια ιδέα και καθορίζεις ποια οπτική θα ακολουθήσει αυτή η ιδέα, αλλά στη συνέχεια την αφήνεις να αμφισβητηθεί, να εμπλουτιστεί από την οπτική των υπολοίπων. Και αυτό είναι όμορφο. Γιατί έτσι μαθαίνεις πολλά. Αν περιβάλλεις την ταινία σου με ταλαντούχους ανθρώπους, είναι πραγματική ευλογία να φτάσεις στο τέλος της διαδρομής.

Γύρισες μια ταινία με τη Jennifer Lopez, που είναι ριμέικ του “Kiss of the Spider Woman” (σ.σ. η musical απόδοση από «Το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης»). Μπορείς να μας πεις λίγο για τον ρόλο σου, τι να περιμένουμε από την ταινία, και αν πέρασες καλά στα γυρίσματα;

Ναι, ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Και μου δόθηκε η ευκαιρία να τη δω να δουλεύει από κοντά — ήταν απίστευτο. Η αφοσίωσή της… το επίπεδο δουλειάς ήταν εντυπωσιακό. Είναι σαν να κάνεις δύο ταινίες σε μία. Αυτό που κάνει αυτό το πρότζεκτ ξεχωριστό είναι ότι βασίζεται στο θεατρικό μιούζικαλ. Έχει ήδη προβληθεί στο Sundance και πήγε πολύ καλά. Διαβάζω ότι θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο. Είναι σε σκηνοθεσία του Bill Condon — είναι απίστευτος σκηνοθέτης και σεναριογράφος, ένας αληθινός καλλιτέχνης με πάθος για το θέατρο. Ήταν χαρά μου να συνεργαστώ μαζί του.

Και το επόμενο… Δεν ξέρω ακόμα. Πρέπει να μοντάρω τώρα την ταινία που σκηνοθέτησα, βασισμένη στο βιβλίο «La Boca» της Brenda Navarro. Γυρίσαμε σε Βαρκελώνη, Μαδρίτη και Μεξικό. Μόλις τελειώσει η περιοδεία του Andor, αρχίζω μοντάζ.

Πριν σχεδόν 25 χρόνια έκανες το «Θέλω και τη Μαμά σου» (Y Tu Mamá También). Ποιό θεωρείς ότι είναι το κλειδί για όλα όσα έχεις πετύχει; Και δεύτερον, ως παραγωγός και ηθοποιός σε αυτό το πρότζεκτ, ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση;

Καταρχάς, σε ευχαριστώ — είναι ωραίο να το θυμάσαι. Πέρασαν 25 χρόνια από το «Θέλω και τη Μαμά σου» Πολύς καιρός, και πολλοί από εσάς ήσασταν εκεί. […] Νιώθω πολύ περήφανος, γιατί εξακολουθώ να ενθουσιάζομαι με όσα συμβαίνουν στη ζωή μου. Συνεχίζω να ανακαλύπτω. Έρχομαι σε εκδηλώσεις σαν κι αυτή, υπερήφανος για αυτά που μοιράζομαι. Έχω ακόμη την ίδια ενέργεια που είχα τότε. Είμαι ακόμη ερωτευμένος με αυτό που κάνω, και εξακολουθώ να πιστεύω σ’ αυτό.

Νόμιζα πως στα 25 χρόνια θα είχα βαρεθεί όλα γύρω από τις ταινίες — αλλά όχι, με ενθουσιάζει ακόμα η δυναμική τους. Το ότι πας σε φεστιβάλ, γνωρίζεις κοινό, βλέπεις τις αντιδράσεις… είναι μαγικό. Αυτός ο διάλογος με τον κόσμο. Οπότε ναι, βλέπω τον εαυτό μου να το κάνει για άλλα 25 χρόνια σίγουρα.

Ξεκίνησα από το θέατρο. Εκεί έμαθα τη συνέπεια, την αφοσίωση που απαιτεί αυτή η δουλειά. Στο θέατρο πρέπει να εμφανίζεσαι κάθε μέρα, με την ίδια ενέργεια. Εκεί με έμαθαν ότι αν θέλεις να κάνεις αυτή τη δουλειά, πρέπει να δίνεις τον εαυτό σου.

Η μόνη διαφορά πλέον είναι ότι είμαι πατέρας. Και αν ένα πρότζεκτ δεν είναι κάτι που θέλω τα παιδιά μου να δουν, δεν υπάρχει λόγος να το κάνω. Αυτή είναι η μόνη μου νέα αρχή. Παλιά έκανα επιλογές πιο εγωκεντρικά. Τώρα θέλω να κάνω πράγματα που να τα δουν, να είναι περήφανα.

Έχω υπάρξει πολύ τυχερός και προνομιούχος. Ποτέ δεν χρειάστηκε να περιμένω στην ουρά για μια ευκαιρία. Αλλά αυτό έχει να κάνει και με το θέατρο — μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Αν σου πω μια ιστορία με φως και προσοχή, συμβαίνει θέατρο. Πάντα είχα το θέατρο ως σημείο αναφοράς, γι’ αυτό δεν περίμενα ποτέ να έρθει ένα πρότζεκτ. Απλώς ερχόταν. Και αυτό με έκανε να νιώθω ευλογημένος.

Νομίζω ότι περνάμε καλές εποχές τώρα. Η τηλεόραση και τα μεγάλα φορμά μάς δίνουν νέες ευκαιρίες. Υπάρχουν σπουδαίοι νέοι ηθοποιοί που αναδεικνύονται νωρίτερα από ποτέ, και αυτό είναι υπέροχο.

Τα πρότζεκτ του Star Wars τοποθετούνται σε έναν μακρινό γαλαξία, αλλά συχνά θίγουν πολύ πραγματικά κοινωνικά ζητήματα. Τι πιστεύεις ότι μπορεί να πάρει ο κόσμος από το Andor το 2025; Και πιστεύεις ότι είναι σύμπτωση πως μιλάμε για εξέγερση ακριβώς τότε;

Ο Tony Gilroy είναι ένας ειλικρινής σεναριογράφος. Γράφει για αυτά που τον απασχολούν. Και αυτό ξεκίνησε πριν από χρόνια — 6 ή 7. Θέλαμε να αφηγηθούμε την ιστορία πίσω από τη μεγάλη θυσία που βλέπουμε στο «Rogue One». Θέλαμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: Τι οδηγεί κάποιον στο σημείο να θυσιάσει τα πάντα για έναν σκοπό;

Ποιο είναι το κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρο μιας επανάστασης; Η γραφή του Tony αντικατοπτρίζει τον κόσμο γύρω του, και την πρόσφατη ιστορία που μελετά. Είναι πολύ μορφωμένος και πολιτικοποιημένος. Και όλοι φέρνουμε τη δική μας εμπειρία στο τραπέζι — από το δικό μας παρελθόν, το δικό μας πλαίσιο.

Το μόνο που δεν μπορούμε να κάνουμε είναι να προβλέψουμε το μέλλον. Δεν καθίσαμε ποτέ να πούμε «πού θα είναι ο κόσμος το 2025;». Θέλαμε να το κάνουμε επίκαιρο για εμάς τη στιγμή που το φτιάχναμε.

Και δυστυχώς, το πρόβλημα είναι ότι δεν μαθαίνουμε. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Κι έτσι αυτή η σειρά είναι επίκαιρη τώρα, θα είναι και σε 20, και σε 50 χρόνια. Και ήταν επίκαιρη πριν 20 χρόνια.

Το Andor είναι μια υπενθύμιση της δύναμης της κοινότητας. Μπορούμε να πετύχουμε θαύματα όταν ενωνόμαστε, όταν αναγνωρίζουμε όσα μας συνδέουν αντί να επικεντρωνόμαστε σε αυτά που μας χωρίζουν. Και αυτό λέει και το Rogue One, εδώ και 10 χρόνια.

Αυτό που κάνει αυτή τη σειρά ξεχωριστή είναι ότι δεν κρίνει τους χαρακτήρες. Δεν σου λέει «αυτοί είναι οι καλοί, νοιάσου γι’ αυτούς». Δείχνει μια πραγματικότητα. Σου εξηγεί γιατί ο καθένας βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Ζει στις «γκρίζες περιοχές». Και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί ως θεατής μπορείς να πλοηγηθείς ελεύθερα και να διαλέξεις με τι θες να συνδεθείς.

Τώρα πια, όταν ακούμε τον Κάσιαν να λέει «έχουμε κάνει τρομερά πράγματα για την εξέγερση», έχουμε εικόνες. Τον καταλαβαίνουμε πραγματικά. Και είναι σκοτεινό. Αλλά είναι και αληθινό. Η ειλικρίνεια της σειράς είναι αυτή που την κάνει τόσο επίκαιρη. Είναι τολμηρή, ανοιχτή και τίμια.

Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σε τράβηξε στον κόσμο του «Star Wars»; Εννοώ, ποιο ήταν εκείνο το παιχνίδι ή εκείνη η ταινία που σε «τσίμπησε» και σε έκανε να κολλήσεις με το σύμπαν του «Star Wars»; Και υπήρξε ποτέ στιγμή που έχασες την ελπίδα σου για το «Star Wars»; Ίσως με το Επεισόδιο 1, ίσως με τις… «πικρές στροφές» ή ό,τι άλλο; Έχασες ποτέ αυτή τη σύνδεση με το σύμπαν;

Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Αν έχασα την ελπίδα μου; Όχι. Θα σου πω πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Ήμουν πολύ μικρός, περίπου πέντε ή έξι ετών. Όλοι οι ξάδερφοί μου ήταν μεγαλύτεροι από εμένα – εγώ ήμουν ο μικρότερος – και έπαιζαν όλοι με φωτόσπαθα, ζούσαν σε έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο ήθελα κι εγώ απελπισμένα να ανήκω.

Πιθανότατα η πρώτη ταινία που είδα ήταν το A New Hope, και ξεκίνησα από εκεί – προσπαθώντας να νιώσω ότι ανήκω κάπου. Και μετά, ο Νταρθ Βέιντερ εμφανίστηκε στους εφιάλτες μου και έμεινε εκεί για πολύ καιρό.

Νομίζω ότι μέσα από αυτές τις ταινίες άρχισα να αγαπώ τον κινηματογράφο. Ήταν πιθανόν οι πρώτες ταινίες που είδα και πραγματικά ήθελα να τις αγαπήσω, γιατί μου έδιναν την ευκαιρία να συνδεθώ με τους ξάδερφούς μου και να γίνω μέρος μιας εμπειρίας που φαινόταν διασκεδαστική και ενδιαφέρουσα.

Νομίζω ότι σήμερα έχουμε χάσει λίγο τη μαγεία του σινεμά. Τότε υπήρχε αναμονή – έπρεπε να περιμένεις. Έβγαινε μία μεγάλη πρεμιέρα τον μήνα. Και πήγαινες στον κινηματογράφο χωρίς να ξέρεις τίποτα για την ταινία – ούτε ποιοι παίζουν, ούτε τι είδος είναι. Ίσως μόνο από την αφίσα καταλάβαινες αν ήταν κωμωδία, δράμα ή κάτι άλλο. Έπρεπε να εμπιστευτείς το σινεμά σου και τον άνθρωπο που έκανε την επιλογή των ταινιών.

Σήμερα, αν κάτι δε σου αρέσει, το προσπερνάς με ένα «σουάιπ». Δύο λεπτά και τέλος. Δεν μεγάλωσα έτσι. Μεγάλωσα σε έναν κόσμο όπου κάθε ταινία είχε σημασία. Κάθε ταινία ήταν γεγονός. Περίμενα τρεις-τέσσερις μήνες για να πάρω τη βαλίτσα μου με τον Νταρθ Βέιντερ. Και έπρεπε να πας στο κατάστημα παιχνιδιών, να γράψεις το όνομά σου δίπλα σε έναν αριθμό, και να περιμένεις να σε καλέσουν: «Το παιχνίδι σας ήρθε». Τώρα τα παιχνίδια κυκλοφορούν πριν βγουν οι ταινίες.

Ποτέ δεν απογοητεύτηκα από τον κινηματογράφο. Υπήρχαν σίγουρα ταινίες που μου άρεσαν περισσότερο από άλλες, αλλά μέχρι σήμερα, μου αρέσει το μυστήριο του Star Wars. Γιατί σου επιτρέπει να εκπλαγείς, να ενθουσιαστείς, να νιώσεις κάτι που δεν περίμενες. Και σήμερα χάνουμε αυτή την ικανότητα. Οι άνθρωποι κάθονται να δουν κάτι και ήδη ξέρουν αν θα τους αρέσει ή όχι. Ήδη έχουν άποψη. Εγώ αγάπησα το σινεμά ακριβώς γιατί δεν μπορούσες να έχεις άποψη πριν το ζήσεις.

Μιλώντας για την αναπαράσταση, ένα από τα πλανητικά περιβάλλοντα στο Andor είναι το Whitfield’s, που φαίνεται και στην αφίσα, και μου θυμίζει πάρα πολύ τη χώρα μου, την Ουκρανία. Ήθελα να ρωτήσω πόσο σημαντικό ήταν για σένα να ριζώσεις τον Άντορ σε αυτό το οικείο, γειωμένο περιβάλλον, αντί για ένα καθαρά sci-fi τοπίο; Και πού έγιναν τα γυρίσματα;

Έχεις δίκιο – δώσαμε μεγάλη προσοχή σε αυτό. Πώς μπορούμε να κάνουμε το σύμπαν πιο προσβάσιμο; Έπρεπε να φαίνεται ρεαλιστικό. Έπρεπε να ακολουθούμε τους κανόνες του σύμπαντος του Star Wars, αλλά αυτή η σειρά αφορά τους ανθρώπους. Δεν υπάρχουν Jedi ή «μεγάλες δυνάμεις». Είναι η καθημερινή ζωή σε αυτόν τον γαλαξία.

Θυμάμαι πως λέγαμε και στο Rogue One: «είναι μια ιστορία για απλούς ανθρώπους που κάνουν εξαιρετικά πράγματα». Και ο κόσμος το αγκάλιασε. Οπότε η Lucasfilm αποφάσισε να κάνει μια σειρά που να εστιάζει σε αυτούς τους απλούς ανθρώπους. Και ο τρόπος που το κάναμε έπρεπε να είναι διαφορετικός. Να καταλάβουμε πώς είναι η καθημερινότητα σε αυτό τον γαλαξία.

Για την πρώτη σεζόν χτίσαμε το Ferrix – μια μικρή πόλη όπου όλα λειτουργούν. Πατάς ένα κουμπί και ανοίγει η πόρτα. Υπάρχουν παράθυρα, κουζίνες, μηχανικοί που φτιάχνουν τα οχήματα. Όλα είναι πραγματικά. Όσο πραγματικά μπορεί να είναι σε ένα sci-fi σύμπαν.

Για τη δεύτερη σεζόν ήμασταν πιο φιλόδοξοι. Περνάμε χρόνια, πηγαίνουμε σε περισσότερους πλανήτες, σε περισσότερες κοινότητες, και είναι ωραίο να βλέπεις πόσο διαφορετική είναι η ζωή σε κάθε έναν.

Είμαι πολύ περήφανος για την ομάδα μας – ο σχεδιασμός είναι τόσο προσεγμένος που η υποκριτική γίνεται παιχνίδι. Δεν χρειάζεται να φαντάζεσαι. Δεν δουλεύουμε με μπλε ή πράσινες οθόνες ή τεράστιες ψηφιακές προβολές. Δουλεύουμε σε τοποθεσίες.

Πήγαμε σε πολλά μέρη στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έπρεπε να περιμένουμε να μεγαλώσουν οι καλλιέργειες, να είναι όλα έτοιμα – δεν μπορούσες απλώς να φτάσεις και να αρχίσεις γύρισμα. Έτσι λειτουργεί αυτή η σειρά. Όπως παλιά.

Πήγαμε και στη Βαλένθια, σε ένα απίθανο κτήριο, και το ίδιο το κτήριο μάς έδωσε τα εργαλεία και έθεσε τους κανόνες. Λατρεύω αυτό.

Θυμάμαι μια σκηνή στη Σκωτία, στα βουνά, όπου η ομάδα ετοιμάζεται για αποστολή. Όταν φτάσαμε, είχε κατακλυσμιαία ομίχλη – δεν έβλεπες ούτε ένα μέτρο μακριά. Οπότε αλλάξαμε λίγο τη σκηνή. Και αυτή η «σύμπτωση» έφερε την καλύτερη δημιουργικότητα.

Έτσι φτιάχτηκε αυτή η σειρά. Με δημιουργική ελευθερία, αλλά και με σεβασμό στον χώρο. Και ήταν υπέροχο. Κάθε μέρα ήταν μια νέα εμπειρία.

Με την πολυαναμενόμενη δεύτερη σεζόν να βρίσκεται προ των πυλών, το Andor ετοιμάζεται να ολοκληρώσει την αφήγηση της πορείας του Κάσιν προς τα γεγονότα του «Rogue One». Η σειρά δεν είναι απλώς μια ενδιάμεση ιστορία, αλλά ένας φόρος τιμής στην ανθεκτικότητα των «μικρών» ανθρώπων, εκείνων που χωρίς υπερδυνάμεις, επιλέγουν να αντισταθούν.

Ο δεύτερος κύκλος θα είναι και ο τελευταίος, κάτι που δίνει ακόμα μεγαλύτερο βάρος στην ιστορία του Άντορ. Για τον Ντιέγκο Λούνα, αυτή η σειρά δεν ήταν απλώς ένας ρόλος, αλλά μια καλλιτεχνική και ανθρώπινη εμπειρία που τον επανασύνδεσε με το σινεμά όπως το έζησε παιδί: ως κάτι μοναδικό, αναπάντεχο και βαθιά σημαντικό.

Διαβάστε ακόμα:

Tony Gilroy εναντίον Τεχνητής Νοημοσύνης: «Δεν θα βοηθήσω τα ρομπότ!»