Τι είναι η ζωή-καθρέφτης που απειλεί την ανθρωπότητα αν ξεφύγει από το εργαστήριο

Η επιστήμονας Kate Adamala δεν θυμάται ακριβώς πότε συνειδητοποίησε ότι το εργαστήριό της στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα είχε αναλάβει να ερευνήσει κάτι δυνητικά επικίνδυνο – τόσο επικίνδυνο που ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι θα μπορούσε να αποτελέσει υπαρξιακό κίνδυνο για όλες τις σύνθετες μορφές ζωής στη Γη.

Ήταν μία από τους τέσσερις ερευνητές που έλαβαν επιχορήγηση 4 εκατομμυρίων δολαρίων από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ, το 2019, για να διερευνήσουν αν είναι δυνατόν να παραχθεί ένα «κατοπτρικό κύτταρο», στο οποίο η δομή όλων των συστατικών βιομορίων του θα είναι ανεστραμμένη σε σχέση με αυτήν στα φυσιολογικά κύτταρα.

Η εργασία ήταν σημαντική, σκέφτηκαν, επειδή τέτοια ανεστραμμένα κύτταρα, τα οποία δεν υπήρξαν ποτέ στη φύση, θα μπορούσαν να ρίξουν φως στην προέλευση της ζωής και να διευκολύνουν τη δημιουργία μορίων με θεραπευτική αξία, αντιμετωπίζοντας ενδεχομένως σημαντικές ιατρικές προκλήσεις όπως οι μολυσματικές ασθένειες και τα υπερμικρόβια. Οι αμφιβολίες ωστόσο δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους.

«Οι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν ερωτήσεις», λέει η Adamala «και νομίζαμε ότι μπορούσαμε να τις απαντήσουμε, και μετά συνειδητοποιήσαμε ότι δεν μπορούμε».

Τα ερωτήματα βασίζονταν στο τι θα συνέβαινε αν οι επιστήμονες κατάφερναν να δημιουργήσουν έναν «οργανισμό-καθρέφτη», όπως ένα βακτήριο, από μόρια που είναι οι κατοπτρικές εικόνες των φυσικών τους μορφών. Θα μπορούσε αυτό να εξαπλωθεί ακούσια και ανεξέλεγκτα στο σώμα ή σε ένα περιβάλλον, θέτοντας σοβαρούς κινδύνους για την ανθρώπινη υγεία και τρομερές συνέπειες για τον πλανήτη; Ή μήπως απλώς θα εξαφανιζόταν ακίνδυνα χωρίς ίχνος;

Στη φύση, η δομή πολλών σημαντικών βιομορίων είναι δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη, αν και δεν είναι σαφές γιατί η ζωή εξελίχθηκε με αυτόν τον τρόπο. Πρόκειται για μια ιδιότητα γνωστή ως χειραλικότητα που ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από τον Γάλλο επιστήμονα Louis Pasteur το 1848. Για παράδειγμα, το DNA και το RNA αποτελούνται από «δεξιόστροφα» νουκλεοτίδια, ενώ οι πρωτεΐνες από «αριστερόστροφα» αμινοξέα. Όπως ακριβώς ένα δεξί γάντι δεν μπορεί να μπει σε αριστερό χέρι ή όπως ένα κλειδί ταιριάζει με ακρίβεια σε μια κλειδαριά, οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μορίων συχνά εξαρτώνται από τη χειραλικότητα και τα ζωντανά συστήματα χρειάζονται συνεπή πρότυπα χειραλικότητας για να λειτουργήσουν σωστά.

Σε ένα κατοπτρικό κύτταρο, όλα τα μόριά του θα αντικαθίσταντο με κύτταρα ανεστραμμένης εικόνας. Μια τέτοια εξέλιξη είναι υποθετική. Ακόμα και η δημιουργία ενός συνθετικού κυττάρου με φυσική χειραλικότητα που μιμείται τα κανονικά ζωντανά αντίστοιχα δεν είναι ακόμη δυνατή, αλλά είναι ένας ενεργός και συναρπαστικός τομέας έρευνας που επιδιώκουν να κατακτήσουν η Adamala κι αρκετές άλλες ερευνητικές ομάδες. Οι επιστήμονες μπορούν να κατασκευάσουν πολλά από τα δομικά στοιχεία από μη ζωντανούς προδρόμους και σύντομα θα μπορούσαν να κατασκευάσουν κανονικά συνθετικά κύτταρα, τα οποία θεωρητικά θα μπορούσαν στη συνέχεια να δημιουργήσουν μονοκύτταρες μορφές ζωής, όπως τα βακτήρια.

Από μόνα τους, τα μικρά κατοπτρικά μόρια δεν ενέχουν ιδιαίτερους κινδύνους και οι επιστήμονες μπορούν ήδη να παράγουν με ασφάλεια πρωτεΐνες και υδατάνθρακες με αντίθετη χειραλικότητα για φαρμακευτική χρήση.

Ωστόσο, τα πλήρη κατοπτρικά κύτταρα παραμένουν εκτός κάδρου. Η Adamala και οι συνάδελφοί της δεν σημείωσαν μεγάλη πρόοδο στις έρευνές τους σε αυτό το μέτωπο. Η πανδημία Covid-19 πήγε πίσω την έρευνα και οι άτυπες συζητήσεις που είχαν σε άλλους τομείς, σε συνέδρια κι άλλα φόρουμ, άρχισαν να σπέρνουν την ανησυχία.

«Οι ειδικοί στη βιοασφάλεια, την ανοσολογία και την οικολογία δεν πίστευαν ότι κάτι σαν ένα κατοπτρικό κύτταρο ήταν στην πραγματικότητα πιθανό, το θεώρησαν επιστημονική φαντασία», λέει.

Κάτι που έθιξαν αυτοί οι επιστήμονες και που την εξέπληξε ήταν ότι «τα κατοπτρικά κύτταρα πιθανότατα θα ήταν εντελώς αόρατα για το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα», εξήγησε η Adamala. «Παλιότερα πίστευα ότι το ανοσοποιητικό σύστημα θα βρει έναν τρόπο να ανιχνεύει τυχόν εισβάλλοντα βιομόρια. Δεν ήξερα πόσο χειρόμορφο ήταν το ανοσοποιητικό σύστημα».

Κατά τη διάρκεια του 2023 και του 2024, αυτές οι συζητήσεις συγχωνεύθηκαν από μία ομάδα εργασίας 38 επιστημόνων, συμπεριλαμβανομένης της Adamala, και τον Δεκέμβριο του 2024 δημοσίευσαν ένα συγκλονιστικό άρθρο στο υψηλού προφίλ επιστημονικό περιοδικό Science με τίτλο «Αντιμετώπιση των κινδύνων της ζωής καθρέφτη» («Confronting Risks of Mirror Life»), το οποίο συνόψιζε τα ευρήματα μιας λεπτομερούς έκθεσης 300 σελίδων που συνέταξε η ίδια ομάδα.

Η έκθεση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα κατοπτρικά κύτταρα θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα τα επόμενα 10 έως 30 χρόνια, ενώ περιέγραψε λεπτομερώς τις πιθανώς καταστροφικές συνέπειες εάν αυτά απελευθερώνονταν σε ένα περιβάλλον και εξαπλώνονταν, αποφεύγοντας τους φυσικούς βιολογικούς ελέγχους και λειτουργώντας ως επικίνδυνα παθογόνα.

Από τότε, ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ονομάζεται Mirror Biology Dialogues Fund έχει χρηματοδοτήσει μια σειρά συναντήσεων για την ανάπτυξη συστάσεων στοχεύοντας στην αποτροπή της απειλής που πιστεύουν οι επιστήμονες ότι θα μπορούσε να αποτελέσει η κατοπτρική ζωή. Ενώ υπάρχει ευρεία συμφωνία ότι δεν πρέπει να δημιουργούνται κατοπτρικοί οργανισμοί όπως τα βακτήρια, υπάρχει μεγάλη συζήτηση σχετικά με το ποια – αν βέβαια υπάρχουν – θα πρέπει να είναι τα όρια στη διερεύνηση της κατοπτρικής βιολογίας.

Σενάρια για την Ημέρα της Κρίσης

Δεκάδες ειδικοί συναντήθηκαν σε ένα διήμερο συνέδριο για τη μηχανική και την προστασία της συνθετικής ζωής στο Μάντσεστερ του Ηνωμένου Βασιλείου, τον Σεπτέμβριο, για να συζητήσουν πού θα πρέπει να χαράξουν κόκκινες γραμμές ώστε να περιοριστεί η έρευνα σε τεχνολογίες που θα μπορούσαν να επιτρέψουν τη δημιουργία κατοπτρικών οργανισμών.

«Υπάρχει η πιθανότητα, με ομολογουμένως πολλή δουλειά, να δημιουργήσουμε κάτι που θα μπορούσε να αναπτυχθεί αδυσώπητα, να εξαπλωθεί σε όλο τον πλανήτη και να εκτοπίσει ή να σκοτώσει πολλές, πολλές μορφές ζωής, συμπεριλαμβανομένων ημών, των ζώων γύρω μας, των φυτών γύρω μας, ακόμα και ορισμένων μικροβίων», δήλωσε ο David Relman, καθηγητής μικροβιολογίας και ανοσολογίας στο Πανεπιστήμιο Stanford, ο οποίος παρακολούθησε τη συνάντηση στο Ινστιτούτο Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ.

Ο Relman, όπως και η Adamala, ήταν ένα από τα πρώτα μέλη της ομάδας εργασίας και θυμάται ότι κρατούσε τις αρχικές συζητήσεις μυστικές.

«Δεν θέλαμε να είμαστε υπερβολικά κινδυνολόγοι. Επίσης, δεν θέλαμε να ακουστούμε τρελοί», εκμυστηρεύεται. «Νομίζω ότι όλοι ελπίζαμε πως θα μαθαίναμε γρήγορα για κάποιο μοιραίο ελάττωμα σε αυτήν τη λογική, αλλά άρχισε να με ανησυχεί τόσο που ξυπνούσα τη νύχτα».

Η ανησυχία προέκυψε από το γεγονός ότι, επειδή η φυσική ζωή είναι χειρόμορφη (αναφέρεται σε ένα σχήμα ή μόριο που δεν ταυτίζεται με την κατοπτρική του εικόνα), οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των φυσικών οργανισμών και των βακτηρίων-καθρεφτών θα ήταν βαθιά απρόβλεπτες. Ενώ το πρώτο βακτήριο-καθρέφτης πιθανότατα θα ήταν εξαιρετικά «εύθραυστο», περιορίζοντας την ανάπτυξη και την επιβίωσή του, θα μπορούσε να τα «καταφέρει», με τα κατάλληλα θρεπτικά συστατικά.

Τελικά, θα μπορούσε να δράσει σαν ένα χωροκατακτητικό είδος, διαταράσσοντας τα οικοσυστήματα χωρίς θηρευτές να το κρατούν υπό έλεγχο.

Ο Relman είπε ότι τα βακτήρια-καθρέφτες θα μπορούσαν ενδεχομένως να γλυτώσουν από το ανοσοποιητικό σύστημα των φυτών, των ζώων και των ανθρώπων, καθώς θα δυσκολεύονταν να τα ανιχνεύσουν ή να τα σκοτώσουν.

Μόλις εισέλθει στο εσωτερικό ενός ανθρώπου, ένα βακτήριο-καθρέφτης θα μπορούσε υποθετικά να αναπαραχθεί σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα στο σώμα, προκαλώντας στον ξενιστή του κάτι παρόμοιο με σηπτικό σοκ. Τα πιθανά ιατρικά αντίμετρα – συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων αντιβιοτικών – είναι χειρόμορφα, που σημαίνει ότι πιθανότατα δεν θα ήταν αποτελεσματικά στα βακτήρια-καθρέφτη, αν και είναι πιθανό να μπορούσαν να παραχθούν εκδοχές αντιβιοτικών-καθρέφτη.

Και ενώ τα μέτρα βιοπεριορισμού, όπως αυτά που χρησιμοποιούν οι επιστήμονες για να εργαστούν με επικίνδυνα παθογόνα, θα μπορούσαν θεωρητικά να αποτρέψουν τα βακτήρια-καθρέφτη από το να ξεφύγουν από ένα εργαστήριο, αυτά τα μέτρα θα ήταν ευάλωτα σε κάποιο ανθρώπινο λάθος ή σκόπιμη κακή χρήση.

Ενώ ένα τέτοιο σενάριο καταστροφής απέχει πολύ από το να γίνει πραγματικότητα, υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα σχετικά με τους κινδύνους που θα δημιουργούσε η ζωή-καθρέφτης, καθώς δεδομένου ότι δεν υπάρχει ακόμη, κανείς δεν έχει καταφέρει να αντικρούσει πλήρως τους κινδύνους.

«Στην αρχή, οι άνθρωποι αμφισβητούσαν αν αυτές οι ανησυχίες ήταν στην πραγματικότητα τόσο σοβαρές όσο νομίζαμε. Έτσι προσπαθούσαμε να βρούμε πού κάναμε λάθος», προσθέτει η Adamala. «Όσο περισσότερο το εξετάζαμε, τόσο περισσότερο σίγουροι ήμασταν, και τόσο περισσότεροι άνθρωποι ασπάζονταν την ιδέα ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ασφαλής τρόπος για να φτιάξουμε ένα κύτταρο-καθρέφτη».

Ο Relman χαρακτήρισε την κατοπτρική ζωή ως τον πρώτο πιθανό υπαρξιακό κίνδυνο που είχε αντιμετωπίσει σε μια μακρά καριέρα που περιελάμβανε την έρευνα των θανατηφόρων επιστολών άνθρακα του 2001 και του Συνδρόμου της Αβάνας, μιας μυστηριώδους πάθησης που έχει επηρεάσει κατασκόπους, στρατιώτες και διπλωμάτες σε όλο τον κόσμο.

Είπε ότι αυτό που τον κάνει να αισιοδοξεί είναι το γεγονός ότι, σε αντίθεση με άλλους αμφιλεγόμενους και επικίνδυνους τομείς της επιστήμης όπως η κλωνοποίηση, η κατοπτρική ζωή δεν υπάρχει ακόμη – δεν είναι κάτι «εδώ και τώρα» που θα ήταν πιο δύσκολο να σταματήσει.

«Υπάρχει μια πραγματική πιθανότητα να μην χρειαστεί να μας συμβεί αυτό, εκτός αν επιλέξουμε να το κάνουμε», υπογραμμίζει.

Κόκκινες γραμμές

Άλλοι ειδικοί ωστόσο που συμμετείχαν στις συζητήσεις για την κατοπτρική ζωή στο Μάντσεστερ δήλωσαν ότι είναι σημαντικό να ενεργούμε με προσοχή και να μην λαμβάνουμε βιαστικές αποφάσεις που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την επιστημονική πρόοδο. Τόνισαν ότι η έρευνα για την ανάπτυξη μεμονωμένων κατοπτρικών μορίων θα πρέπει να διαφέρει από εκείνη για την ανάπτυξη κατοπτρικών κυττάρων ή οργανισμών — παρόλο που και οι δύο μερικές φορές ονομάζονται κατοπτρική ζωή ή βιολογία.

Ο Michael Kay, καθηγητής βιοχημείας στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα, ο οποίος επικεντρώνεται στην ανάπτυξη φαρμάκων – κυρίως κατά μολυσματικών ασθενειών όπως ο HIV με βάση κατοπτρικά μόρια, δήλωσε ότι δεν «υποστηρίζει τόσο πολύ» τις κόκκινες γραμμές που θα μπλοκάρουν εντελώς έναν σημαντικό τομέα μελέτης.

«Νιώθω ότι είναι πολύ αμβλύ εργαλείο», σημείωσε ο Kay, αναφερόμενος σε γενικούς κανονισμούς.

Επειδή το ανθρώπινο σώμα δεν τα αναγνωρίζει τόσο εύκολα, τα μόρια-καθρέφτες, όπως οι πρωτεΐνες και τα νουκλεϊκά οξέα, αντιστέκονται στην αποικοδόμηση και είναι πιο σταθερά – χρήσιμα χαρακτηριστικά για πιθανά θεραπευτικά φάρμακα.

Και επειδή οι πρωτεΐνες-καθρέφτες δεν μπορούν να αυτοαναπαραχθούν, δεν παρουσιάζουν τους ίδιους κινδύνους με ένα κύτταρο-καθρέφτη. Ωστόσο, ο Kay ανησυχεί ότι μέσω ασαφών μηνυμάτων, η λέξη «κατοπτρισμός» θα εξισωθεί αυτόματα με επικίνδυνη έρευνα και θα περιορίσει την καινοτομία σε αυτόν τον τομέα.

«Τα μόρια-καθρέφτες είναι αδρανή χημικά με τεράστια οφέλη», εξήγησε. «Αυτό είναι πολύ πρώιμο (στην έρευνα), αλλά είναι εδώ και υπάρχουν πολλά περισσότερα περιθώρια σε κλινικές δοκιμές. Στα επόμενα πέντε ή 10 χρόνια, αυτή θα είναι μια μεγάλη κατηγορία φαρμάκων».

Σημείωσε επίσης ότι οι κίνδυνοι των κατοπτρικών κυττάρων ή οργανισμών, σε περίπτωση που απελευθερωθούν, είναι άγνωστοι. «Αυτός (ο οργανισμός) θα μπορούσε απλώς να πεθάνει από την πείνα, κάτι που πιστεύουμε ότι είναι το πιο πιθανό, ή να καταναλώσει όλους τους πόρους της Γης και να ανταγωνιστεί όλη την υπάρχουσα ζωή», πρόσθεσε ο Kay. «Αυτό είναι ένα τεράστιο εύρος».

Ωστόσο, είπε ότι οι συνεχιζόμενες προσπάθειες για τη στάθμιση των κινδύνων είναι σημαντικές: «Νομίζω ότι κάθε προσπάθεια, μας αγοράζει χρόνο για να κατανοήσουμε καλύτερα και να εξετάσουμε καλύτερα τους κινδύνους και, ξέρετε, να είμαστε πιο προσεκτικοί στον τρόπο με τον οποίο προάγονται οι τεχνολογίες, αντί να έχουμε απλώς μια ελεύθερη πρόσβαση για όλους, νομίζω ότι αυτό είναι ωφέλιμο. Και έχουμε τον χρόνο, ξέρετε, για να συμβεί αυτό», πρόσθεσε ο Kay. «Αυτό δεν είναι κάτι άμεσο».

Συνθετική μη-κατοπτρική ζωή

Πολλοί συνθετικοί βιολόγοι, συμπεριλαμβανομένης της Adamala, επιδιώκουν να κατασκευάσουν ένα συνθετικό κύτταρο – με φυσική χειραλικότητα – από την αρχή με μη ζωντανά μέρη. Στόχος είναι να δημιουργηθεί κάτι που μιμείται βιολογικές διεργασίες για να ρίξει φως στην αλληλουχία των βιοχημικών αντιδράσεων οι οποίες επέτρεψαν στη ζωή να εμφανιστεί για πρώτη φορά πριν από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια και να βοηθήσει στην επίλυση προβλημάτων στην ιατρική, τη βιομηχανία, το περιβάλλον και τη βασική έρευνα.

«Ένα συνθετικό κύτταρο θα ήταν σαν ένα λειτουργικό σύστημα για ζωή: θα μας επέτρεπε να σχεδιάσουμε βιολογία σε πρωτοφανή κλίμακα, με ακρίβεια που δεν μπορούμε να έχουμε στα φυσικά κύτταρα», εξήγησε η Adamala.

«Θα κατασκευάσουμε μοντέλα κυτταρικών διεργασιών, τόσο υγιών όσο και ασθενών, για να κατανοήσουμε πώς τα υγιή κύτταρα μπορούν να λειτουργήσουν καλύτερα και πώς ξεκινούν οι ασθένειες», εξήγησε.

Είναι πιθανό οι επιστήμονες να φτάσουν σύντομα σε αυτό το ορόσημο ενός συνθετικού μη-κατοπτρικού κυττάρου, ίσως μέσα σε έναν χρόνο, σύμφωνα με τον John Glass, καθηγητή και επικεφαλής της Ομάδας Συνθετικής Βιολογίας του Ινστιτούτου J. Craig Venter, με έδρα τη Λα Χόγια της Καλιφόρνια. Κι αν ένα φυσιολογικό κύτταρο με φυσική χειραλότητα μπορεί να δημιουργηθεί από άψυχα μόρια, τότε, θεωρητικά, είπε πως ένα κύτταρο-καθρέφτης θα μπορούσε να δημιουργηθεί από κατοπτρικά μόρια χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους.

Οι αρχικές συζητήσεις του Glass με τον Relman τον Απρίλιο του 2024 σχετικά με τους πιθανούς κινδύνους της ζωής-καθρέφτη, τον άφησαν «σοκαρισμένο», θυμήθηκε. «Με έκανε να αναρωτηθώ αν αυτό το πράγμα, η δουλειά που κάνω εδώ και χρόνια, θα μπορούσε να επιτρέψει, μια μέρα, τον Αρμαγεδδώνα που βασίζεται σε βακτήρια-καθρέφτες και φοβόμαστε», είπε.

Ωστόσο, οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν ότι η κατασκευή ενός συνθετικού κυττάρου με φυσική χειραλικότητα είναι ασφαλής, επειδή εάν ένα βακτήριο που παράγεται από ένα συνθετικό κύτταρο εισέλθει σε ένα περιβάλλον, θα υπόκειται στους κανονικούς ελέγχους οποιουδήποτε οικοσυστήματος, καθιστώντας το εύκολο θήραμα για φυσικούς θηρευτές όπως οι ιοί που στοχεύουν τα βακτήρια. Έτσι, δεν θα μπορεί να εξαπλωθεί ανεξέλεγκτα.

Για τον Glass, μια προφανής κόκκινη γραμμή είναι για τους επιστήμονες να απέχουν από την κατασκευή ενός κατοπτρικού ριβοσώματος, ενός βιολογικού μηχανισμού που βρίσκεται στο κυτταρόπλασμα ενός κυττάρου και παράγει πρωτεΐνες. Ενώ αυτή η πρόοδος θα απείχε πολύ από τη δημιουργία ενός κατοπτρικού κυττάρου, υποστηρίζει ότι αν αντίθετα χαράξεις τη γραμμή στο τελευταίο βήμα – δημιουργώντας μια κατοπτρική μεμβράνη και στη συνέχεια συναρμολογήσεις όλα τα κομμάτια – είναι πολύ αργά.

Αλλά ο Kay στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα έχει διαφορετική άποψη. Το εργαστήριό του επικεντρώνεται στη βελτίωση της χημικής σύνθεσης πρωτεϊνών-κατοπτρισμού, μια διαδικασία που προς το παρόν είναι πολύ αναποτελεσματική. Εναλλακτικά, ενδιαφέρεται να διερευνήσει την κατασκευή ενός ριβοσώματος-καθρέφτη.

«Η ιδέα είναι ότι αν καταφέρναμε να φτιάξουμε ένα ριβόσωμα-καθρέφτη, θα μπορούσαμε στη συνέχεια να το χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε αυτά τα προϊόντα με πολύ υψηλότερη ποιότητα, πολύ μεγαλύτερες πρωτεΐνες, με τρόπο που θα μπορούσε να είναι συμβατός με φαρμακευτική χρήση», εξήγησε ο Kay.

«Υπάρχει όμως ανησυχία – και είμαι αναποφάσιστος αυτή τη στιγμή – για το αν αυτό θα ήταν ένα τόσο πολύτιμο εργαλείο που θα έκανε την ανάπτυξη της ζωής-καθρέφτη αναπόφευκτη ή πολύ εύκολη για άλλους», πρόσθεσε.

Επιστημονικός περιορισμός

Η Adamala, μαζί με τους συναδέλφους της, επέλεξε να μην ανανεώσει την ερευνητική της επιχορήγηση, τερματίζοντας το έργο του εργαστηρίου της στα κύτταρα-καθρέφτες. Επικεντρώνεται αντ’ αυτού σε συζητήσεις σχετικά με το πώς να ρυθμιστεί η έρευνα για τη ζωή-καθρέφτη.

Από όσο γνωρίζει, είπε, κανένας επιστήμονας δεν επιδιώκει τη δημιουργία ενός κατοπτρικού κυττάρου. Τον Φεβρουάριο του 2025, σχεδόν 100 ερευνητές, χρηματοδότες και υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής υπέγραψαν μια έκκληση υποστηρίζοντας ότι «η ζωή-καθρέφτης δεν πρέπει να δημιουργείται εκτός εάν η μελλοντική έρευνα αποδείξει πειστικά ότι δεν θα ενέχει σοβαρούς κινδύνους».

Τελικά, οι υπογραφές και η αυτοσυγκράτηση μπορεί να μην είναι αρκετά. Οι Adamala, Glass και Relman δήλωσαν εξέφρασαν την ελπίδα ότι οι συνομιλίες τους θα διαμορφώσουν πιο επίσημους περιορισμούς ή πολιτικές σε διεθνές ή εθνικό επίπεδο.

Δεν υπήρξε συγκεκριμένο αποτέλεσμα από τη συνάντηση του Μάντσεστερ και οι σχετικές συζητήσεις συνεχίστηκαν σε ένα workshop που διοργάνωσε η Μόνιμη Επιτροπή των Εθνικών Ακαδημιών Επιστημών, Μηχανικής και Ιατρικής για τις Προόδους και τις Επιπτώσεις της Διεπιστημονικής Βιοτεχνολογίας στην Εθνική Ασφάλεια.

«Σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι δεν πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ζωντανό κατοπτρικό κύτταρο. Αυτή είναι η βάση, αλλά κάτω από αυτό οι άνθρωποι έχουν πολλές διαφορετικές ιδέες για το πού πρέπει να σταματήσουμε την έρευνα», είπε η Adamala. «Αυτή τη στιγμή, η επιστημονική κοινότητα δεν μπορεί πραγματικά να συμφωνήσει στις κόκκινες γραμμές».

Από την πλευρά του, ο Relman τονίζει ότι στόχος είναι οι προληπτικές προσπάθειες που καταβάλλει η ομάδα, όχι μόνο να προστατεύσουν τον πλανήτη από ένα σενάριο καταστροφής, αλλά να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση μέρους της εμπιστοσύνης που έχουν χάσει οι επιστήμονες τα τελευταία χρόνια.

«Δεν θα ήταν υπέροχο αν μπορούσαμε να είμαστε ο Dr. Ian Malcolm του «Τζουράσικ Παρκ»;» λέει, αναφερόμενος στον φανταστικό μαθηματικό που υποδύθηκε ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ στην ταινία του 1993, ο οποίος προειδοποιεί για τους πιθανούς κινδύνους της αχαλίνωτης επιστημονικής φιλοδοξίας. «Εμείς οι επιστήμονες… σκεφτόμαστε αν θα έπρεπε, όχι αν θα μπορούσαμε», καταλήγει.

Πηγή CNN