«Ρόουζ Εναντίον Ρόουζ»: Μια κωμωδία επανασύνδεσης με τραγική διάσταση – Το ΕΡΤΝews στη συνέντευξη Τύπου με τους πρωταγωνιστές

Η Olivia Colman (βραβευμένη με Όσκαρ για την «Ευνοούμενη») και ο Benedict Cumberbatch, πρωταγωνιστές της ταινίας «Ρόουζ Εναντίον Ρόουζ» (The Roses) ήρθαν «αντιμέτωποι» με δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο. Η ταινία αποτελεί μια νέα κινηματογραφική εκδοχή του κλασικού «Ο Πόλεμος των Ρόουζ» (The War of the Roses), με σενάριο του Tony McNamara («Η Ευνοούμενη», «Poor Things» κ.α.) και σκηνοθεσία του Jay Roach και κάνει πρεμιέρα από αυτή την εβδομάδα στις Ελληνικές αίθουσες. Ας διαβάσουμε λίγες σκέψεις από όσα διατυπώθηκαν στη συνέντευξη τύπου που συμμετείχε και η ΕΡΤ.

Οι απαντήσεις τους με χιούμορ, ειλικρίνεια και βρετανικό αυτοσαρκασμό, προδίδουν τί θα αντικρύσουν οι θεατές που θα επιλέξουν να την παρακολουθήσουν σε θερινές και χειμερινές αίθουσες/κινηματογράφους.

 Όταν η Χημεία των πρωταγωνιστών εκτοξεύει τη συνεργασία τους

Ερ.: Η ιστορία αφορά έναν γάμο που καταρρέει θεαματικά, αλλά η μαγεία για τον θεατή είναι η χημεία σας. Πώς βρήκατε τον σωστό ρυθμό μεταξύ σας, αφού η ταινία κινείται ανάμεσα στο ξεκαρδιστικά γελοίο και το επώδυνα αληθινό;

Olivia Colman: Μου αρέσει που λες ότι εξαρτιόταν από εμάς η χημεία, αλλά η αλήθεια είναι πως όλα ξεκινούν από το σενάριο. Ο Tony McNamara το έγραψε τόσο έξυπνα, που εμείς έπρεπε απλώς να το υπηρετήσουμε.

Benedict Cumberbatch: Αν είσαι η Olivia Colman, τότε όλα βγαίνουν φυσικά γιατί από τη φύση της είναι λαμπρή. Εγώ έπρεπε να δουλέψω πιο σκληρά. Έκανα πολλές εκδοχές, πολλές λήψεις, και είχα την ελπίδα ότι στο μοντάζ κάπως θα τα κόβανε-ράβανε για να δέσουν.

Olivia: Είσαι ξεκαρδιστικός, κι ας μην το παραδέχεσαι.

Benedict Cumberbatch: Η κωμωδία είναι σοβαρή υπόθεση, το έμαθα καλά. […] Ο Tony έκανε τη βαριά δουλειά. Εγώ ανησυχούσα, αλλά στο τέλος περάσαμε υπέροχα.

Ερ.: Οι θαυμαστές περίμεναν πολύ καιρό να σας δουν μαζί στη μεγάλη οθόνη. Πώς ήταν η εμπειρία να υποδυθείτε αυτούς τους χαρακτήρες και, επιτέλους, να συνεργαστείτε;

Benedict Cumberbatch: Ήταν υπέροχο. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν μήπως απογοητευτούμε, επειδή το περιμέναμε(και εμείς) τόσο πολύ. Αν δεν ήταν διασκεδαστικό, θα έφταιγα εγώ! Ευτυχώς ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Olivia Colman: Ήταν πραγματικά απολαυστικό. Και φυσικά βοηθά ότι είμαστε φίλοι χρόνια. Πολλές φορές είχαμε πει πως θέλαμε να δουλέψουμε μαζί.

Benedict Cumberbatch: Οι παραγωγοί, ο David Greenbaum, η Fox Searchlight, ακόμα και ο άντρας της Olivia, ο Ed, το υποστήριξαν με τρέλα. Ο Tony πρότεινε την ιδέα, έγραψε το σενάριο και ήταν απλά εξαιρετικό.

Ερ.: Η ταινία δείχνει χαρακτήρες που στο τέλος μισιούνται. Πώς χτίσατε αυτή την “αντι-χημεία” μεταξύ σας;

Benedict Cumberbatch: Καλή ερώτηση. Ήταν δύσκολο στην αρχή γιατί η ιστορία είναι τόσο δυνατή. Ξέραμε ο ένας τον άλλο, και το σενάριο ουσιαστικά είχε γραφτεί έχοντας εμάς ως πρωταγωνιστές.

Olivia Colman: Όταν άρχισα να παίζω τις δύσκολες σκηνές, ο Benedict με ρωτούσε (εκτός ρόλου) αν είμαστε εντάξει. Ήταν πολύ γλυκό εκ μέρους του.

Benedict Cumberbatch: Ναι, έπρεπε να τσεκάρω ότι η Olivia κι εγώ ως φίλοι είμαστε καλά, γιατί οι σκηνές είχαν πολλή κακία. Μερικές φορές ήταν τόσο έντονο που ήθελα να βεβαιωθώ πως δεν πληγωνόμασταν προσωπικά.

Olivia: Αυτό δείχνει πόσο νοιάζεται.

Benedict Cumberbatch: Τελικά όμως το διασκεδάσαμε. Οι σκηνές ήταν «οδυνηρά αστείες», σκληρές αλλά και ξεκαρδιστικές ταυτόχρονα.

 

Όταν η καλή Κωμωδία γίνεται… Έμπνευση

Ερ.: Αυτή είναι μια υπέροχη κωμωδία. Ποιοι, παλιότεροι και νέοι, είναι οι κωμικοί σας ήρωες; Και πόσο ρόλο παίζει -εκτός δουλειάς- το χιούμορ στη ζωή σας;

Olivia Colman: Με εμπνέουν οι Andy Samberg, που ήταν όνειρο να δουλέψω μαζί του. Επίσης ο Jamie Demetriou.

Benedict Cumberbatch: Συμφωνώ. Θα πρόσθετα τον Peter Sellers, την Kate McKinnon, όλους από τη σειρά και τηνταινία του «What We Do in the Shadows», τον Robin Williams, τον Leslie Nielsen, τη Lucille Ball και φυσικά τον Charlie Chaplin. Πρόσφατα ξαναείδα τον «Μεγάλο Δικτάτορα» και με συγκλόνισε πόσο ταλαντούχος ήταν. Ήταν αστείος αλλά ταυτόχρονα βαθιά ουσιαστικός.

Olivia Colman: Όταν το αστείο και το θλιβερό ενώνονται, το αποτέλεσμα είναι πολύ δυνατό. […] Στη ζωή μου, οι πιο όμορφες στιγμές είναι όταν γελάμε όλοι μαζί σαν οικογένεια. […] Ακόμα και μετά από 25 χρόνια γάμου με τον Ed, τίποτα δεν με κάνει να γελάω περισσότερο από το να τον βλέπω να σκοντάφτει ή να κάνειε κάτι γελοίο. Έχει πλάκα γιατί είναι ικανός και αθλητικός, οπότε όταν συμβαίνει κάτι αδέξιο, είναι ξεκαρδιστικό.

Benedict Cumberbatch: Λίγη δόση «σκληρότητας» (χρειάζεται), αλλά ναι, το γέλιο στις μικρές ατυχίες, είναι το καλύτερο.

Ερ.: Ποιες ήταν οι πηγές έμπνευσης και πώς βρήκατε την ισορροπία ανάμεσα στη μαύρη κωμωδία και το δράμα;

Benedict Cumberbatch: Σίγουρα η αρχική ταινία υπήρξε σημείο αναφοράς (σ.σ. με πρωταγωνιστές την Κάθλιν Τέρνερ και τον Μάικλ Ντάγκλας), αλλά κυρίως το σενάριο του Tony McNamara. Τα πάντα υπήρχαν στις σελίδες.

Olivia Colman: Εγώ λατρεύω τις σκοτεινές κωμωδίες. Το χιούμορ που ακουμπά σε κάτι αληθινό, είναι ένα αντιληπτό συναίσθημα.

Benedict Cumberbatch: Ακριβώς. Το αυθεντικό είναι που μετράει, όχι μόνο το ένα αστείο μετά το άλλο. Στην αγγλική παράδοση υπάρχει το «χιούμορ της αποτυχίας»: χαρακτήρες όπως ο Alan Partridge, ο Basil Fawlty ή ο David Brent. Είναι αστείοι επειδή αποτυγχάνουν με πόνο, κι εμείς θέλουμε να τους δούμε να κερδίζουν έστω και λίγο. […] Και εμείς, σε τέτοια στοιχεία βασιστήκαμε.

Olivia Colman: Το να βλέπεις κάποιον να αποτυγχάνει είναι ξεκαρδιστικό.

 Όταν το σενάριο, χτίζει τους χαρακτήρες

Ερ.: Στους Roses βλέπουμε την Ivy και τον Theo να καταρρέουν συναισθηματικά κάτω από πίεση. Πώς συνεργαστήκατε ώστε αυτή η διάλυση να αποδοθεί αληθινά;

Benedict Cumberbatch: Μα… καταρρέοντας κι εγώ ως άνθρωπος! (γέλια) Όχι σοβαρά, το σενάριο του Tony McNamara μάς έδινε έναν ξεκάθαρο «οδηγό». Και φυσικά ο σκηνοθέτης μας, ο Jay Roach, ήξερε πότε να ενθέσει το αληθινό μέσα στο σουρεαλιστικό ή το χιουμοριστικό.

Olivia Colman: Όταν το σενάριο είναι δυνατό, όλα βγαίνουν πιο εύκολα. Αντιθέτως, όταν δεν είναι τόσο καλό, πρέπει εμείς να δουλέψουμε διπλά. Στην προκειμένη περίπτωση, το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να πούμε σωστά τα λόγια του Tony.

Ερ.: Είναι τόσο αναζωογονητικό να βλέπουμε μια έξυπνη κωμωδία για ενήλικες να βγαίνει στις αίθουσες. Και η απεικόνιση του έγγαμου βίου ήταν αληθινά εύστοχη. Με ποιες σκηνές (ή νοηματικές ενότητες) του σεναρίου ταυτιστήκατε περισσότερο;

Olivia Colman: Σε κάθε σχέση υπάρχουν στιγμές που ξεχνάς να ακούς τον άλλον, ή θεωρείς ότι αυτό που κάνεις εσύ είναι πιο σημαντικό από αυτό που κάνει εκείνος.

Benedict Cumberbatch: Ναι, ή που πιστεύεις ότι υπάρχει πάντα «σωστό» και «λάθος». […] Ελπίζω ο θεατής να βγει από την ταινία σκεπτόμενος: «Εντάξει, δεν είμαστε τόσο χάλια σαν κι αυτούς, αλλά ας μην γίνουμε ποτέ έτσι». Γιατί είναι εύκολο να χάσεις την ισορροπία σε μια σχέση, και το σημαντικό είναι πώς το αντιμετωπίζεις.

Olivia: Και στο τέλος, όλα καταλήγουν σε δύο ανθρώπους που πρέπει να μάθουν να ακούν και να είναι καλοί ο ένας με τον άλλον.

Benedict Cumberbatch: Το κλειδί είναι να ακούς τον άλλο. Να ακούς όμως ουσιαστικά.

 Όταν ο Tony McNamara, έγραψε ένα σενάριο εμπνευσμένο από τους φίλους του

Ερ.: Πόσο σημαντικό ήταν για εσάς ότι το σενάριο το έγραψε ο Tony McNamara, ώστε να πείτε «ναι» στο πρότζεκτ;

Olivia Colman: Πολύ σημαντικό. Αν και είχαμε ήδη πει «ναι» από την αρχή, όταν μας το παρουσίασαν. Ο Tony ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή. […] Όταν τελικά διάβασα το σενάριο, είπα αμέσως: «Αυτό είναι υπέροχο».

Benedict Cumberbatch: Ναι, ήταν καθοριστικό. […] Ο Tony είναι εξαιρετικός. Και κάτι που αξίζει να ειπωθεί είναι πόσο γενναιόδωρος είναι ως συγγραφέας/σεναριογράφος. Δεν είναι καθόλου «απόλυτος» με το κείμενό του.

Olivia: Συνεργάζεται με ευκολία, και αυτό κάνει τη δουλειά μας πιο απλή.

Benedict Cumberbatch: Και παρόλο που δεν χρειάστηκε να αλλάξουμε σχεδόν τίποτα, ήταν ανοιχτός στις ιδέες μας. Είναι τεράστια αρετή για έναν σεναριογράφο.

Όταν οι ακραίες σχέσεις, αντέχουν στα δύσκολα με χιούμορ

Ερ.: Olivia, επιστρέφετε ξανά σε σενάριο του Tony McNamara μετά την «Ευνοούμενη» (The Favourite). Τι απολαμβάνετε περισσότερο στη γραφή του;

Olivia Colman: Έχουμε παρόμοιο χιούμορ με τον Tony και τον Ben. Είναι πανέξυπνος και με πολύ ελαφρύ άγγιγμα μπορεί να γράψει κάτι τολμηρό, σαρκαστικό, που σε κάνει να σκέφτεσαι: «Το έγραψε όντως αυτό;» Είναι μοναδικός. Και το ωραίο είναι ότι κάνει εμάς να φαινόμαστε καλύτεροι ηθοποιοί!

Ερ.: 
Benedict, ο σκηνοθέτης Jay Roach είπε πως έχετε με την Olivia ένα είδος «έκτης αίσθησης» στο κωμικό timing. Πόσο συνέβαλε η φιλία σας σε αυτό;

Benedict Cumberbatch: Πάρα πολύ. Η φιλία σημαίνει εμπιστοσύνη, κι αυτό είναι τεράστιο προβάδισμα. Υπάρχει ένας κώδικας επικοινωνίας, ένα «συντόμευμα». Και επιπλέον, η Olivia έχει απίστευτη συναισθηματική διαίσθηση· ξέρει πάντα πώς να παίξει μια στιγμή με ακρίβεια και χιούμορ. Αυτό με ανεβάζει κι εμένα. Κι όμως, συνεχίζει να με εκπλήσσει.

Olivia Colman: Νιώθω ακριβώς το ίδιο.

Όταν το σώμα, χτίζει το χαρακτήρα [και χαράζει μια ταφόπλακα]

Ερ.: Πόση «δουλειά» αφιερώσατε στη σωματικότητα των χαρακτήρων, ώστε να αποδοθεί η μετάβαση από τον έντονο έρωτα στη συναισθηματική απόσταση και το μίσος;

Olivia Colman: Νομίζω ότι αυτό βγαίνει φυσικά. Όταν νιώθεις χαρά, το σώμα σου αλλάζει. Όταν είσαι θυμωμένος, αλλάζει πάλι. Δεν χρειάζεται να το σκεφτείς πολύ, το σώμα αντιδρά μόνο του.

Benedict Cumberbatch: Ναι, είναι σαν να «σκληραίνει» κάτι μέσα σου, δημιουργείται απόσταση. Το βλέπουμε και γεωγραφικά στην ταινία: το ζευγάρι καταλαμβάνει σταδιακά διαφορετικά μέρη του σπιτιού, σαν να το χωρίζουν σε ζώνες μάχης. Αυτό αποτυπώνεται και στο σώμα. […] Κι εκεί είναι η τραγωδία: εύχεσαι να θυμηθούν τι ήταν αυτό που κάποτε τους άνοιγε την καρδιά και το μυαλό ο ένας στον άλλο. Αυτό είναι η αγάπη να τολμάς να ανοιχτείς, με τον κίνδυνο να πληγωθείς. […] Θα το χαράξω στην ταφόπλακά μου! (γέλια)

Όταν η τοξικότητα αποκτά χιούμορ

Ερ.: Η ταινία δείχνει τον γάμο της Ivy και του Theo να μετατρέπεται από ειδυλλιακό σε εφιάλτη. Πώς ήταν να ζωντανέψετε αυτή τη σχέση, ειδικά στις σκηνές που είναι και αστείες και επιθετικές;

Benedict Cumberbatch: Υπήρξε μεγάλη απόλαυση, αν και σε στιγμές ένιωθα την ανάγκη να τσεκάρω με την Olivia ότι είμαστε εντάξει. Στα γυρίσματα, καθώς προχωρούσαμε χρονολογικά και μπαίναμε στις πιο σκοτεινές σκηνές στο σπίτι (που είναι σχεδόν τρίτος πρωταγωνιστής), η ατμόσφαιρα βάρυνε […] ειδικά όταν επιβεβαιώναμε ότι όλα είναι καλά μεταξύ μας. Τότε μπορούσαμε να πετάμε «δηλητήριο» ο ένας στον άλλον με απόλαυση.

Olivia: Να εκτοξεύουμε τοξικότητα… και τούρτες, πορτοκάλια, ακόμα και όπλα! (γέλια)

Benedict Cumberbatch: Ήταν σαν να μας δόθηκε η ευκαιρία να παίξουμε όλα τα είδη σε μία ταινία. Ένα πραγματικό δώρο.

Olivia: Και σ’ αυτό οφείλουμε πολλά στον Tony McNamara.

 Όταν η νέα εκδοχή εξελίσσει το πρωτότυπο

Ερ.: Αφού πρόκειται για remake ενός μοντέρνου κλασικού, ποια στοιχεία θέλατε να διατηρήσετε και τι αλλάξατε περισσότερο στη νέα εκδοχή;

Benedict Cumberbatch: Αυτό που λάτρευα στην πρώτη ταινία ήταν πόσο αληθινά έδειχνε τη στιγμή που ένας άνθρωπος χάνει τον έλεγχο πάνω στον σύντροφό του και στον εαυτό του. Εκεί που αργότερα σκέφτεσαι: «Δεν ήμουν καν εγώ, χάθηκα τελείως». Αυτή η ένταση έπρεπε να μείνει.

Olivia Colman: Το σενάριο όμως του Tony πήρε μια διαφορετική κατεύθυνση. Δεν είναι απλώς ένας καυγάς που κλιμακώνεται συνεχώς. Είναι μια ιστορία όπου οι δύο χαρακτήρες παλεύουν μέχρι τέλους να ξαναφτιάξουν τον γάμο τους, ακόμη κι αν αυτό μοιάζει αδύνατο.

Benedict Cumberbatch: Στην ουσία είναι μια «κωμωδία επανασύνδεσης», αλλά με τραγική διάσταση. Θέλαμε το κοινό να αναρωτιέται: «Μπορούν να τα ξαναβρούν ή όχι;»

Όταν «ο τρίτος άνθρωπος»… είναι ένα σπίτι

Ερ.: Οι τοποθεσίες παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ιστορία, ειδικά στη διαδρομή του Theo. Μπορείτε να μας πείτε λίγα για το πώς «χτίσατε» αυτούς τους χώρους;

Olivia Colman: Τα γυρίσματα έγιναν στην Αγγλία, παρόλο που η ιστορία τοποθετείται στη Βόρεια Καλιφόρνια.

Benedict Cumberbatch: Ο σκηνογράφος μας, ο Mark Ricker, έκανε θαύματα. Μετέτρεψε ένα παραθαλάσσιο εστιατόριο στο Salcombe στο καβούρο-στέκι της Ivy (που έχει τη διφορούμενη ονομασία: «We’ve Got Crabs»), ενώ το σπίτι το χτίσαμε από το μηδέν σε σκηνικό. Οι εσωτερικοί χώροι δημιουργήθηκαν στο στούντιο, και οι εξωτερικοί χώροι με (λίγη)τη βοήθεια οπτικών εφέ. Στην ουσία δημιουργήσαμε ένα ολόκληρο «ονειρεμένο σπίτι» από το μηδέν.

Όταν το τέλος της ιστορίας, προδίδεται από την αρχή

Ερ.: Χωρίς να αποκαλύψετε spoilers, συζητήσατε αν θα κρατήσετε ή θα αλλάξετε το εμβληματικό τέλος του βιβλίου και της ταινίας του ’89;

Benedict Cumberbatch: Συζητήσαμε πάρα πολύ για το φινάλε. Λατρεύω τον τρόπο που τελείωνε η πρώτη ταινία και δεν θέλαμε να προσπαθήσουμε να το ξεπεράσουμε.

Olivia Colman: Έπρεπε όμως να δώσουμε μια δική μας εκδοχή. Χτίζουμε τη σύγκρουση βήμα-βήμα, κι ενώ όλα δείχνουν πως ίσως τα καταφέρουν να ξανασμίξουν, είναι ήδη πολύ αργά.

Benedict Cumberbatch: Αυτή η αίσθηση του «σχεδόν», αλλά τελικά τραγωδία, ήταν σημαντική. Γιατί η τραγωδία σε κάνει να σκεφτείς πιο βαθιά: «Πώς θα το αποφύγω αυτό;» Γίνεται έτσι μια προειδοποιητική ιστορία.

Όταν οι σχέσεις δεν ταυτίζονται απόλυτα με την Πραγματικότητα

Ερ.: Όλοι βλέπουν πολλά στοιχεία από τις σχέσεις τους σε αυτή την ακραία κατάσταση. Όταν διαβάσατε το σενάριο, ποια σημεία σάς φάνηκαν πιο «κοντά σε εσάς», δηλαδή στους γάμους σας;

Olivia Colman: Κάθε ζευγάρι, όσο καιρό κι αν είναι μαζί, περνάει στιγμές που σταματά να ακούει ο ένας τον άλλον. Ή που θεωρεί ότι η δική του δουλειά είναι πιο σημαντική από του άλλου.

Benedict Cumberbatch: Ναι, κι εκεί χάνεται η ισορροπία. Νομίζω η ταινία μάς θυμίζει να λέμε: «Δεν θέλουμε να φτάσουμε ποτέ σε αυτό το σημείο». Έχει πολλές παρατηρήσεις που όλοι μπορούμε να αναγνωρίσουμε.

Όταν το «οικουμενικό χιούμορ», χτίζει μια νέα «αγία» οικογένεια

Ερ.: Κύριε Cumberbatch, το να κάνετε κωμωδία που λειτουργεί διεθνώς είναι δύσκολο. Σας συναρπάζει αυτή η πρόκληση;

Benedict Cumberbatch: Απολύτως. Όταν έκανα το Meet the Parents, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν καταστάσεις σχέσεων που είναι παγκόσμιες: γνωρίζεις τα πεθερικά, προσπαθείς να ισορροπήσεις φιλοδοξίες και οικογένεια. Αυτές οι εμπειρίες ξεπερνούν σύνορα και γλώσσες. Το ίδιο και σε αυτή την ταινία: η ιστορία μιλάει σε κάθε ζευγάρι, σε κάθε πολιτισμό.

Η συζήτηση με τους Olivia Colman και Benedict Cumberbatch ανέδειξε την ουσία της νέας αυτής κινηματογραφικής προσπάθειας, δηλαδή πως μια μαύρη κωμωδία που εξερευνά τις δυναμικές της σχέσης μέσα από χιούμορ, ένταση και τραγικότητα. Και συνειρμικά στους Έλληνες ίσως συνέδεσε την ταινία με την ανάμνηση των στίχων του τραγουδιού: «ένα σπίτι καίγεται, παίρνει η ζωή μου φωτιά».

Σε αυτή την ταινία δεν έχουμε απλώς μια νέα εκδοχή ενός γνωστού και χαρακτηρισμένου έργου που δεν αντιγράφεται· είναι ένα σχόλιο για τις σχέσεις στον σύγχρονο κόσμο, για τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη φιλοδοξία και την αγάπη, και για το πώς το γέλιο και η θλίψη μπορούν να συνυπάρχουν στην ίδια ιστορία.

Με ερμηνείες γεμάτες βάθος, με τη σφραγίδα του σεναρίου του Tony McNamara και τη σκηνοθετική ματιά του Jay Roach, η ταινία φιλοδοξεί να προσφέρει στο κοινό μια εμπειρία τόσο διασκεδαστική όσο και ουσιαστική, μια «προειδοποιητική ιστορία» που μας καλεί να κοιτάξουμε ξανά τις δικές μας σχέσεις. Νομίζω το απέδειξαν και οι πρωταγωνιστές μέσα από αυτά που διαβάσατε.