Θέλουν να πετάξουν… και πετάνε ψηλά στον ουρανό του κινηματογράφου. Ο λόγος για την Anna Bonaiuto και την Margherita Buy στην ταινία Volare (που περισσότερο χρησιμοποιεί πάρα εμπνέεται από το παγκόσμιας εμβέλεια τραγούδι που θα ακούσουμε και στους τίτλους τέλους της ταινίας).
Η μια είναι ηθοποιός, η Margherita Buy, με μεγάλη καριέρα και ταλέντο σε ηλικία που δύσκολα εμφανίζονται ρόλοι μεγάλου υποκριτικού βάθους.
Ένας μετρ σκηνοθέτης από την Ασία θα της προσφέρει αυτόν τον μεγάλο ρόλο αλλά -πόσο στενάχωρο- θα τον χάσει γιατί φοβάται να μπει στο αεροπλάνο. Ακόμα και για την πολυαγαπημένη της κόρη, που πλέον είναι έτοιμη να ανοίξει τα φτερά της για να σπουδάσει στην Αμερική αδυνατεί να κάνει αυτή την υπέρβαση. Τούτων δοθέντων, αναγκάζεται (όπως και η ηρωίδα της Ελένη Ράντου, η πύραρχος Βερόνικα Δεσύλλα στις “Σαββατογεννημένες”) να υπογράψει συμβόλαιο για τον 5ο κύκλο μιας σαχλής αστυνομικής σαπουνόπερας που διευρύνει μεν το κασέ και την αναγνωρισιμότητά της, αλλά ταυτόχρονα την καταχωνιάζει υποκριτικό σε ένα λαγούμι επαναληψιμότητας.
Αρωγός αυτής της καθολικής πορείας προς την ατέρμονη δόξα είναι η μάνατζερ της [Anna Bonaiuto], μια αδίστακτη διπλωμάτισσα που ξέρει να κρατάει ισορροπίες όχι τόσο για την προστασία των πελατισσών της αλλά για τα κέρδη που της αποφέρει αυτή.
Αυτή η χαμηλών τόνων συγκρουσιακή σχέση, απογειώνει την κωμωδία Volare, όχι με τον προφανή τρόπο, καθώς, επιμελώς και οι δύο εξαιρετικού ταλέντου ηθοποιοί, γνωρίζουν ότι οι καλές κωμικές ερμηνείες δεν θέλουν τις μούτες του Μπενίνι (που μόνο σε αυτόν ταιριάζουν), ούτε τις υπερβολές του ιταλικού σλάπστικ του ’60 και ‘70: Χρειάζονται και απαιτούν μέτρο για να ξεσηκώσουν το κοινό και να του αφήσουν στην ψυχή σε βάθος χρόνου την αίσθηση της σπουδαιότητας αυτού που είδαν.
Το να στήνεις μια νευρωτική ηρωίδα αποκλειστικά εστιασμένη πάνω στη νεύρωση της, αντί να την αφήνεις αόρατη κάτω από την ερμηνεία να κάνει τη δουλειά της, θα ήταν ανόητο. Έτσι και το να υπογραμμίζεις την κακία και την απληστία ενός αξιακού συστήματος που καθρεφτίζεται σε έναν άνθρωπο, θα ήταν λάθος.
Οι πραγματικά καλοί ηθοποιοί δεν πέφτουν σε αυτή την παγίδα. θυμηθείτε την Μαρία Κατσανδρή στο «Αυστηρώς Κατάλληλο». Δημιούργησε τη φριχτότερη συνάδελφο που θα μπορούσε να έχει μια ηθοποιός σε μια κινηματογραφική παραγωγή, χωρίς στιγμή να βγει εκτός μέτρου, ρόλου. Όλα αυτά, πλάθοντας μια συμπαθέστατη και άκρως καθημερινή ηρωίδα, από αυτές που στη σκηνή υποκλίνονται με χαμόγελο και χάρη. Με την ιδιοσυγκρασία και το μέτρο της βραβευμένης με Goya Luisa Gavasa χαρίζει μια από τις καλύτερες δεύτερες ερμηνείες της χρονιάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η κωμωδία θέλει μέτρο και χαμηλές πτήσεις για να πετύχει. Αυτή η ταινία είναι το ζωντανό παράδειγμα μιας επιτυχημένης ιταλικής κωμωδίας που δεν ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο μονοπάτι (αν και έχει αναφορές στο σύγχρονο θέατρο) και θυμίζει στον κόσμο που θα τη δει ότι το στιγμιαίο γέλιο δεν είναι αυτό που δίνει φτερά στην ψυχή μας. Μόνο αν μια ταινία μας φέρνει χαμόγελο στην αναπόληση της, αυτή έχει κερδίσει τον στόχο της και μια σημαντική θέση στην ιστορία του τοπικού ή διεθνή κινηματογράφου.
Την ταινία την είδαμε στο Φεστιβάλ της Ρώμης. Αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο της ηθοποιού Margherita Buy και είναι ό,τι πιο απολαυστικό μας έχει χαρίσει στην κωμωδία τα τελευταία χρόνια ο Ιταλικός κινηματογράφος της νέας δεκαετίας.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος