«Το Λευκό Πραξικόπημα» από τις 31 Μαρτίου στους κινηματογράφους

Ένα ντοκιμαντέρ για το πραξικόπημα του Αουγκούστο Πινοσέτ εναντίον του προέδρου της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε τον Σεπτέμβριο του 1973, θα παρουσιάσει από τις 31 Μαρτίου η New Star στους κινηματογράφους,. Πρόκειται για το αριστούργημα των Χαϊνόφσκι-Σόιμαν, «Το Λευκό Πραξικόπημα».

«Το Λευκό Πραξικόπημα» ερευνά όλα τα γεγονότα που οδήγησαν στο σαμποτάρισμα της πορείας της κυβέρνησης Αλιέντε και την ανατροπή της δημοκρατίας: τις ενορχηστρωμέ­νες μεθόδους της ΣΙΑ και της ντόπιας αντίδρασης για να επιτευχθεί ένα «λευκό πραξικόπημα» με την κινητο­ποίηση τυχόν δυσαρεστημένων μερί­δων του λαού.

Εκμεταλλευόμενοι ορι­σμένα οικονομικά προβλήματα, αλλά και λάθη της κυβέρνησης, οι εγκέφα­λοι της αντίδρασης άρχισαν ένα πό­λεμο φθοράς με την απεργία των ιδιο­κτητών φορτηγών αυτοκινήτων που πάγωσε τις μεταφορές, την τεχνητή έλλειψη τροφίμων, τις ουρές στα κα­ταστήματα ή τις «διαδηλώσεις της κα­τσαρόλας» (ευπρεπείς νοικοκυρές κα­τέβαιναν με τα κατσαρολικά τους στους δρόμους και διαδήλωναν κατά της κυβέρνησης). Όταν όμως όλο αυ­τό το σχέδιο απέτυχε και ο Αλιέντε βγήκε ενισχυμένος στις εκλογές δεν έμεινε παρά η έσχατη λύση: το αιμα­τηρό στρατιωτικό πραξικόπημα.

Οι Χαϊνόφσκι και Σόιμαν αποτελούν ένα αχώριστο ντουέ­το γερμανών κινηματογραφι­στών πού έφεραν μια νέα αντίληψη στο πολιτικό ντοκιμαντέρ. Η μέθοδός τους στηρίχτηκε στην κατάχρηση της εμπι­στοσύνης των πολιτικών αντιπάλων τους και στα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ γύρω από τις κτηνωδίες του ιμπεριαλισμού. Οι ταινίες τους είναι κατά κανόνα υποδεί­γματα ντοκιμαντέρ, με ιδιαίτερα επε­ξεργασμένο μοντάζ.

Από τη συνεργασία τους προέκυψαν πάνω από 70 ντοκιμαντέρ αποσπώντας αμέτρητα βραβεία.

Από την πληθώρα των ταινιών τους ανα­φέρουμε τις: Ο πόλεμος με τις μούμιες, Η Χιλή μετά το πραξικόπημα, Το λευκό πραξικόπημα, Ενός λεπτού σκοτάδι δε μας τυφλώνει, Μπάυ Μπάυ Χουήλα, Πιλότοι με πυτζάμα, Ομολο­γίες ενός δολοφόνου, Το πρώτο ρύζι, Το νησί του διαβόλου, Κομάντο 52 κ.α.

Λίγα λόγια για την ταινία:

Το ντουέτο των γερμανών σκηνοθετών Χαϊνόφσκι και Σόιμαν εφάρμοσε ιδιαίτερες μεθόδους έρευνας για να ολοκληρώσει αυτήν την ταινία, που αγγίζουν τα όρια του κινηματογραφιστή-αντάρτη-ντετέκτιβ-ηθοποιού, αφού ένα μεγάλο μέ­ρος του υλικού έχει κινηματογραφηθεί είτε κρυφά, είτε ξεγελώντας τις χουντικές αρχές για την ιδιότητα ή τα ιδεολογικά πιστεύω των σκηνοθετών.

Δεν ακολουθούν ένα στείρο διδακτισμό αλλά προσπαθούν να αναπτύξουν όσο γί­νεται πιο διαλεκτικά τα επιχειρήματά του, μέσα από το πλούσιο υλικό που έχει στη διάθεσή του και την αντιπα­ράθεση του ιστορικού παρελθόντος της Χιλής με τις μέρες της κυβέρνη­σης Αλιέντε κι εκείνες που θ’ ακο­λουθήσουν το πραξικόπημα της χούν­τας.