Στα Φεστιβάλ του Κόσμου: Τορόντο 2019
Γράφει ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Στις 15 Σεπτεμβρίου, το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο ολοκλήρωσε τη δεκαήμερη γιορτή της 7ης Τέχνης με την ανακοίνωση των βραβείων. Με αφορμή τις περίπου 40 ταινίες που παρακολούθησα, μοιράζομαι μαζί σας μερικές σκέψεις. Θα ήθελα να σας προκαταβάλω ότι στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ -όπου βλέπεις ακόμα και πέντε ταινίες στη σειρά, κάνεις συνεντεύξεις, ενημερώνεσαι για την επικαιρότητα- ενδέχεται να έχεις αδικήσει κάποια ταινία. Όποιες από αυτές αξίζουν μια δεύτερη ανάγνωση, επιλέγω να την κάνω με την κυκλοφορία τους στη χώρα μας. Οι πρώτες σκέψεις όμως δίνουν ένα στίγμα πιο αυθόρμητο, λιγότερο φιλτραρισμένο και σίγουρα πιο άμεσο.
Θυμάστε τη διαφήμιση που έλεγε «καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς»; Το ίδιο ισχύει εδώ αλλά σε παραλλαγή: «Καλύτερα να τραγουδάς παρά να κάνουν ταινία τη ζωή σου». H Unjoo Moon σκηνοθετεί με τηλεοπτική ρουτίνα ύφους Lifetime τη ζωή της Helen Reddy (Tilda Cobham-Hervey), της Αυστραλής τραγουδίστριας που το όνομα της συνδέθηκε με το φεμινιστικό κίνημα. Σίγουρα θα έχετε ακούσει τα περισσότερα τραγούδια της: I am Woman, Delta Dawn, Leave Me Alone, ακόμα και τη διασκευή του I don’t know how to love him από το μιούζικαλ Jesus Christ Superstar.
Η ζωή της δεν είχε πραγματικά δράματα, έτσι οι τραγικές στιγμές (παραμένει ασαφές αν ήταν αυτές που την οδήγησαν να παρατήσει την πολύ επιτυχημένη καριέρα της) υπερτονίζονται στα όρια του μελοδράματος. Η σκηνοθέτις δεν έχει επιλέξει αν θέλει να μιλήσει για τη μαχητική γυναίκα που κατάφερε να γίνει η πρώτη βραβευμένη με Grammy Αυστραλή τραγουδίστρια, να υπογραμμίσει την τυχαιότητα αλλά και τη σκόπιμη εμπλοκή της με το φεμινιστικό κίνημα, ή για την καλύτερή της -ασθματική- φίλη (Danielle Macdonald), η οποία πεθαίνει πικραμένη από τη σταδιακή απόρριψη της πολυάσχολης Helen Reddy.
Τελικά τίποτα δεν είναι αρκετό για να φτιάξει τις κατάλληλες εντάσεις, γι’ αυτό επιστρατεύεται ο γάμος της που καταρρέει από τις προσωπικές επιλογές του συζύγου και μάνατζέρ της Jeff Wald (Evan Peters). Και αυτό όμως δεν είναι αρκετό, ούτε δραματουργικά ούτε αφηγηματικά. Λίγο απ’ όλα είναι, λίγο από τίποτα, στο κινηματογραφημένο δημιούργημα που αδιάκοπα υπογραμμίζει ότι είναι επίτευγμα… από «τα λίγα», από τα απομεινάρια μιας ζωής patchwork. Η αφήγηση αδυνατεί να εστιάσει σ’ ένα ζητούμενο για να το αναπτύξει, καταλήγοντας «πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα». Μας μένουν τα πολύ γυναικεία τραγούδια της στις μεγάλες τραγουδιστικές σεκάνς που διακόπτονται από σχηματικούς διαλόγους. Διασώζεται η Danielle Macdonald (από το Dumplin’, το Lady Bird και το ακυκλοφόρητο στην Ελλάδα Patty Cake$), η Tilda Cobham-Hervey είναι ισομετρικά γλυκανάλατη, όπως η σχετικά απόμακρη Helen Reddy, ενώ ο Evan Peters ενσωματώνει όλα τα κλισέ που είχε ο χαρακτήρας του Jeff Wald.
Δυστυχώς η ταινία δεν έκανε τίποτα από αυτά που λένε οι γνωστοί στίχοι του τραγουδιού: δεν είδαμε καμιά γυναίκα να βρυχάται, ούτε να κερδίζει πληρώνοντας το τίμημα, ούτε καμία σοφία που αναδύθηκε από τον πόνο. Μάλλον το τραγούδι που τελικά χαρακτηρίζει την ταινία είναι το «περίπου», διότι όλα εκεί μένουν.
Στην προβολή στο Φεστιβάλ, η αίθουσα ήταν γεμάτη με κυρίες άνω των 60 ετών και τους συζύγους τους, και σχεδόν όλες στο τέλος σηκώθηκαν όρθιες και χόρεψαν το τραγούδι-ύμνο – ένδειξη ότι στον Καναδά η ταινία είχε κοινό και το βρήκε.
*Η κριτική της ταινίας γράφτηκε μετά την προβολή του φιλμ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.
Φωτογραφίες: TIFF /Invision/AP
Βίντεο για το Φεστιβάλ: TIFF Talks
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος