O Μπόρχες, αποδίδει στον Ενρίκε Σάντσες Ντισέπολο, τον εξής ορισμό του Τάνγκο: Tango es un pensamiento triste que se baila (το Τάνγκο είναι μια θλιμμένη σκέψη που χορεύεται). Για έναν Έλληνα, αυτό είναι ένα γνωστό, κι αγαπημένο συναίσθημα, αυτό της «χαρμολύπης του ζεϊμπέκικου», απόγονου του ήδη γνωστού αρχαιοελληνικού «κόρδακα».
Το Τάνγκο γεννιέται στις κακόφημες συνοικίες του μεγάλου αργεντίνικου λιμανιού του Μπουένος Άϋρες, όπως άλλωστε και το μουσικό πλαίσιο του ζεϊμπέκικου: Tο ρεμπέτικο, που γεννιέται σε αντίστοιχα ελληνικά λιμάνια και στις τότε (αρχές
20ου αι.) αντίστοιχες γειτονιές τους στη Σαλονίκη (Μπάρα, Λαδάδικα) και στον Πειραιά (Τρούμπα).
Οι δύο πόλεις, η Σαλονίκη και το Μπουένος Άϋρες έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά που στα μάτια ενός ακαδημαϊκού δασκάλου γεωγράφου, ποιητή και εικαστικού, όπως ο Γιάννης Μάζης, δεν περνούν απαρατήρητα: Και οι δύο πόλεις είναι μεγάλα λιμάνια, χωροθετημένα στις εκβολές δυο ποταμών (Αξιός, Λα Πλάτα), πολυεθνοτικές πόλεις και οι δυο, με κακόφημες αντίστοιχες γειτονιές που και οι δύο παράγουν ένα ιδιαίτερο μουσικό είδος: Το ρεμπέτικο η Σαλονίκη και το τάνγκο το Μπουένος Άϋρες. Μουσικά είδη των «νικημένων» της κοινωνίας, αλλά τόσο τρυφερά κι αισθαντικά, τόσο ανθρώπινα, τόσο γνήσια απελπισμένα και ταυτόχρονα τόσο ερωτικά…
Πάνω σε αυτόν τον πολύχρωμο πολυεθνοτικό καμβά, ο εικαστικός και ποιητής Ι. Μάζης φτιάχνει ένα υπέροχο παραμύθι, βασισμένο στην αυτοκτονία ενός – ελληνικής καταγωγής – διανοουμένου, από οικογένεια Σαλονικιών μεταναστών στο Μπουένος Άϋρες, αποκαλύπτοντας όλες αυτές τις σχέσεις μέσα από μια σειρά τάνγκος που βρέθηκαν γραμμένα από τον ίδιο τον αυτόχειρα, σε μια δισκέττα στην εσωτερική τσέπη του κουστουμιού του, του πλημμυρισμένου στο αίμα και στον εμετό του, μ’ ένα αργεντίνικο μαχαίρι (ναβάχα/navaja) καρφωμένο ακόμα στην καρδιά του… Τάνγκος που φέρουν γνωστούς τίτλους (αλλά μόνο τίτλους, με δικό του όμως περιεχόμενο) από τ’ αντίστοιχα αργεντίνικα της guardia vieja (πχ. Carlos Gardel και άλλων) ή του tango nuevo (Aldo Piazzola) ή κι άλλα, όπως το Τάνγκο της Σαλονίκης, Τάνγκο της Σελήνης κλπ.
Μια υπέροχη κατάθεση ψυχών ανθρώπων που κοινωνικά θεωρήθηκαν μετανάστες «νικημένοι» και περιθωριοποιημένοι απ’ τη ζωή, αλλά που η αισθαντικότητά τους, η τρυφερότητα κι ο ερωτισμός τους νίκησαν κι άφησαν την σφραγίδα τους ως νικητές του θανάτου και υμνητές του πιο αγνού έρωτα. Του έρωτα που προτιμά να τραγουδήσει τη ζωή και να κλάψει γι’ αυτήν, να χορέψει και να μονομαχήσει αψηφώντας το θάνατο.
Τα ελληνικά ποιήματα έχουν μεταφραστεί στα αργεντίνικα ισπανικά από την επιφανή μεταφράστρια, Ελληνίδα απ’ το Μπουένος Άϋρες, την Νίνα Αγγελίδου και τα πεζά κείμενα από την εξαίρετη ισπανίστρια φιλόλογο Νatty Galvez (π. καθηγήτρια της ισπανικής γλώσσας στο Ινστιτούτο Θερβάντες) και τον εξαίρετο έλληνα μεταφραστή Νίκο Πρατσίνη.
Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Τρίτη 9 Μαΐου και ώρα 19:00, στην Αίθουσα της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, Γενναδίου 8, 7ος όροφος. Θα υπάρξει και μουσική εκτέλεση μερικών από τα μελοποιημένα αυτά ποιήματα από τον μαέστρο και συνθέτη Μιράν Τσαλικιάν (Τάνγκο της Σαλονίκης) και την Καθηγήτρια του ΕΚΠΑ και μουσικό Αναστασία Γεωργάκη (Aldo Piazzola: Liber tango, Obliviòn).
ΥΓ.:Ο κος Ι. Θ. Μάζης, είναι Ομότιμος Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας- Γεωπολιτικής Θεωρίας του ΕΚΠΑ, Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών, Ζωγράφος και Ποιητής, μέλος της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος