Μπορεί ο «Λυκάνθρωπος» να δείχνει τα δόντια του, δεν κατατροπώνει όμως τη βιογραφία του Μπομπ Ντίλαν που δίνει στον Τιμοτέ Σαλαμέ τη δυνατότητα να ξετυλίξει εκ νέου τις δυνατότητες του στο τραγούδι και την υποκριτική. Μαζί τους και η ταινία Arcadia του ταλαντούχου Γιώργου Ζώη. Αυτά και άλλα πολλά κάνουν πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους.
A Complete Unknown
Το «A Complete Unknown» είναι μια «Ελεύθερη» χαρτογράφηση των πρώτων χρόνων της καριέρας του Μπομπ Ντίλαν με την πραγματικότητα να υποτάσσεται στη μυθοπλασία, με οφέλη αλλά και απώλειες. Η σχέση του με τη σύντροφο και μέντορά του Σίλβι Ρουσώ αλλά και τη Τζόαν Μπαέζ, το μουσικό του είδωλο Πιτ Σίγκερ, τον μάνατζερ του και όλο το σύμπαν που επηρέασε τις επιλογές του.
Ο σκηνοθέτης του «Walk The Line» Τζέιμς Μανγκολντ προσπαθεί να επαναλάβει το επιτυχημένο πείραμά του 20 χρόνια μετά, αποφεύγοντας την πεπατημένη των μουσικών βιογραφιών. Δυστυχώς, ακόμα και ο καλύτερος Τιμοτέ Σαλαμέ (εξαιρετική επιλογή κατά τα άλλα), δεν φέρει τον σαρωτικό δυναμισμό του Χοακίν Φίνιξ από την παλιότερη ταινία. Το ίδιο συμβαίνει και με τους υπόλοιπους συντελεστές, όπως την πανέμορφη Μόνικα Μπαρμπάρο που της λείπει το σου-ζένερις της προσωπικότητας της Τζοαν Μπαέζ ή τον έμπειρο Έντουαρντ Νόρτον που αισθάνεσαι ότι ψηλαφίζει τον χαρακτήρα του που στο «χαρτί» έχασε την τρίτη του διάσταση. Η Έλι Φάνινγκ έχει στιγμές απλότητας και ειλικρίνειας που, χωρίς να σαρώνουν στο πέρασμα τους, της προσφέρει μια από τις τέσσερις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της (μαζί με τη «Μοιραία Σύγκρουση», τη «Μαίρη Σέλλεϋ» και το αμφιλεγόμενο «The Neon Demon»). Αν και στην ταινία λείπει το βάθος, υπάρχει εξερεύνηση. Η τολμηρή επιλογή στο πρώτο μέρος να βλέπουμε σχεδόν σε πραγματικό χρόνο τον Ντίλαν στη δημιουργία και εκτέλεση των τραγουδιών του, προσφέρει μια καλλιτεχνική αξία.
Arcadia
Ένα τραγικό ατύχημα θα οδηγήσει σε τόπο γνώριμο το ζευγάρι γιατρών/αφηγητών. Εκεί και οι δύο, για κοινούς και για διαφορετικούς λόγους, θα έρθουν αντιμέτωποι με ότι διαλύει τη σταθερότητα τους. Όσο αναζητούν απαντήσεις στο «Arcadia», ένα μαγαζί-τόπο με συμβολικό όνομα και σημασία που φτιάχτηκε όχι μόνο για να πίνεις τον πόνο σου αλλά και για να μεθάς τη λήθη, θα ανακαλύψουν ότι η αντίληψη που έχουν για τη ζωή και τον αντίποδά της, ίσως είναι διαστρεβλωμένη. Για το «Αρκάντια» δυστυχώς αποφεύγουμε να περιγράψουμε την ιστορία με περισσότερη σαφήνεια καθώς, από πρόθεση, κρύβει το θέμα της, όχι ως δραματουργική έκπληξη αλλά ως οπτική ποίηση και στοχασμός σε φιλοσοφικά ερωτήματα με κοινωνιολογικές προεκτάσεις που παραμένουν αναπάντητα. Αφήνουμε τις σκέψεις μας ανοιχτές προσκαλώντας σας να δοκιμάσετε τη διαμεσολαβημένη κινηματογραφικά εμπειρία του «Arcadia».
Όλα Όσα Φανταζόμαστε ως φως
Με ένα χειρουργικό δοχείο που περνάει από χέρι σε χέρι με έναν πλακούντα μέσα, οι νοσοκόμες εκπαιδευονται για τα δύο καίρια ζητήματα της Ινδίας: τις εγκυμοσύνες (επιθυμητές ή μη) και το ρόλο της γυναίκας. Σε ένα διπλανό δωμάτιο η κραυγή μιας νοσοκόμας που έπλενε έναν ηλικιωμένο και εκείνος είχε στύση, κάνει τις συναδέλφους της να αφηγούνται την ιστορία και να γελάνε. Όλα αυτά με μουσική υπόκρουση που μοιάζει με παλιό jazz ringtone και σωρεία γραπτών μηνυμάτων -ανορθογραφων, με typo- που ανταλλάσονται. Στις τσιμπιές ελπίδας, λίγοι στίχοι από ένα αυτοσχέδιο ποίημα που περιγράφουν ως φως μια γυναίκα που βρίσκεται στο απέναντι παράθυρο ενός διαμερίσματος, και ένα νέο βραστήρα ρυζιού made in Germany που περιορίζει το “καλ” μιας εργασιομανούς νοσοκόμας που αντιλαμβάνεται με βαθύτατη ενσυναίσθηση τα προβλήματα του συστήματος υγείας στη χώρα της.
“Καλ στα hindi σημαίνει και χθες και αύριο” θα πει εκείνος ο ποιητής-γιατρός που δυσκολεύεται να μάθει τη γλώσσα. Στην πραγματικότητα αυτή η λέξη είναι ο πυρήνας για να παραχθεί το αύριο -και ναι, όντως σημαίνει χθες-. Μήπως τελικά αυτό το χθες καθορίζει το μέλλον αυτών των ανθρώπων που βλέπουμε σποραδικά και κατακερματισμένα την ιστορία τους, σαν φως που διαχυτικά προσπερνά τις περσιδες;
Η σκηνοθέτις Παγιάλ Καπάντια, όπως με ακρίβεια αναφέρει στο σενάριο της, καταπιάνεται με τους «ανθρώπους που φοβούνται τις γάτες γιατί -ίσως- ήταν ποντίκια στη προηγούμενη ζωή τους» αλλά και με την πόλη, «με αυτά τα ψηλά κτήρια που χτίζουν κάποια μέρα θα αντικαταστήσει τον θεο». Το «Όλα Όσα Φανταζόμαστε ως φως» δεν απευθύνεται σε όλους και κρυφοελιτίστικα, το επιλέγει. Είναι όμως ειλικρινές και διεισδυτικό… όπως και οι ακτίνες του φωτός.
Λυκάνθρωπος
Συγγραφέας με τη δημοσιογράφο σύζυγο του και την κόρη τους επιστρέφουν στο πατρικό του. Σε μόλις μία βραδιά θα ανακαλύψουν ότι ένα πλάσμα που προσομοιάζει με λυκάνθρωπο, όχι απλά τους κυνηγάει, αλλά έχει μια κάποια εκλεκτική συγγένεια μαζί τους.
Ο «Λυκάνθρωπος» κερδίζει στην ατμόσφαιρα και το οπτικοποιημένο περιβάλλον που θυμίζει ταινίες είδους της δεκαετίας του ’80 και του ’90.πριν τα ψηφιακά εφέ πάρουν το πάνω χέρι. Η εξέλιξη και οι ανατροπές του είναι περιορισμένες με σκηνές τρόμου που δεν χαράζονται στη μνήμη. Ικανοποιητικό για μια θέαση, αλλά με το πρώτο φως τη μέρα, πατάς λοβοτομή με ασημένια αξίνα, σα να μην το είδες ποτέ.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος