Από το καράτε της γειτονιάς μέχρι μπαλαρίνες με φονικά ένστικτα και από πιγκουίνους με διδακτικό πείσμα μέχρι σερφάρισμα σε θολά νερά, αυτή την εβδομάδα οι ταινίες στις αίθουσες παίζουν σε όλα τα είδη και σε όλες τις διαθέσεις. Μαζί και τρεις κλασικές επανεκδόσεις για τους σινεφίλ που προτιμούν να ταξιδέψουν πίσω στον κινηματογραφικό χρόνο. Δείτε τι αξίζει, τι (δεν) σώζεται και τι θα συζητάμε την επόμενη μέρα στο φουαγιέ.
Karate Kid: Θρύλοι (2025)
Στο Karate Kid: Θρύλοι, νεαρός Ασιάτης μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και μετά από επιθέσεις bullying στο σχολείο, σπάει την υπόσχεση που δίνει στη μητέρα του και μπλέκει εκ νέου σε ξυλίκια και επιδείξεις πολεμικών τεχνών και ικανοτήτων που έμαθε — και θα μάθει — από δύο (ίσως και τρεις) σπουδαίους δασκάλους.
Η τέχνη του καράτε συναντά το γονεϊκό δράμα σε αυτή τη γλυκανάλατη περιπέτεια ενηλικίωσης.
Μόνο αν είσαι φαν του franchise, θα το εκτιμήσεις για τις νοσταλγικές αναφορές του, παραμένοντας αδικαιολόγητα μελαγχολικό και χωρίς πραγματική εξέλιξη στο σύνολό του.
Ballerina (2025)
Μετά τη δολοφονία του πατέρα της, χωρίς τη θέλησή της, θα ενταχθεί στη “Ρούσκα Ρόμα”, μια φαινομενικά χορευτική κομπανία που όμως εκπαιδεύει επαγγελματίες δολοφόνους. Αναζητώντας εκδίκηση, φοράει μπαλαρίνες και ρίχνει σερπαντίνες.
Ούτε ο Κιάνου Ριβς (και οι τρεις σκηνές του), ούτε η Αντζέλικα Χιούστον σώζουν αυτή τη Μπαλαρίνα από τον όλεθρο. Με ανούσιες αναφορές στον Ταρκόφσκι και τον Αντρέι Ρουμπλιόφ (σ.σ. υπάρχει σκηνή που τοπικός κινηματογράφος έχει αφιέρωμα στον σπουδαίο δημιουργό), να αναμειγνύονται άτσαλα με τη μυθολογία της Κικιμόρα (σ.σ. δυσοίωνο μυθικό πλάσμα της ρωσικής και σλαβικής λαογραφίας), και με αποσπάσματα από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (κεφάλαιο 1, στίχος 5 — Et Lux in Tenebris Lucet, et tenebrae eam non comprehenderunt), η μπαλαρίνα σπάει τον αστράγαλο στην πρώτη πιρουέτα και επιμένει — αδικαιολόγητα — να σέρνει το σπασμένο της πόδι και κορμό σε μια αλλοπρόσαλλη χορογραφία σεναριακού breakdance, με ερμηνευτικό σκελετό-κακέκτυπο νέων ταλέντων στα παρατράγουδα.
Η δε — κατά τα άλλα συμπαθέστατη — Άνα Ντε Άρμας (σ.σ. που έδωσε ρεσιτάλ ως Μέρλιν Μονρόε στο Blonde) — κούκλα, δε λέω — έχει το βλέμμα νεκρού αστακού στην πρώτη βράση και μόνο “στη βράση και στη φέξη” θυμάται να παίξει. Παράλληλα έχει και τον αθάνατο συνδυασμό ύφους “ίδρωσα τη φανέλα, μπορώ να φάω παστίτσιο”. Πραγματικά, καθαρίζει έναν στόλο κακοποιών και το βλέμμα της είναι “τυρί-ρύζι-καφέ-γάλα-Καμπά”. Φοράει την bulletproof τουτού της και το παίζει Ουλάνοβα με ολίγον Τσακ Νόρις — που στη γενετική θα το έλεγαν τερατογένεση (στην κριτική το λέμε αλλιώς) — κάνοντας τον κινηματογραφικό γόνο του John Wick να μοιάζει περισσότερο με την Άννα Παναγιωτοπούλου στο ρόλο της Γκιόνας στο εμβληματικό Κλάμα Βγήκε από τον Παράδεισο. Παγοπέδιλα, φλογοβόλα, χειροβομβίδες, τσεκούρια πάγου και πουέντ δεν πάνε μαζί!
Βερμίλιο: Η Νύφη του Βουνού (2024)
Πολύτεκνος, καλόκαρδος και αυστηρός δάσκαλος με βαθιές ευαισθησίες, μαζί με τη γυναίκα του, θα δουν τη ζωή της οικογένειας (και κατ’ επέκταση του χωριού τους) να αλλάζει, όταν λιποτάκτης θα επιστρέψει στον τόπο τους.
Το Βερμίλιο: Η Νύφη του Βουνού είναι από τις ελάχιστες εκπλήξεις τρισδιάστατης απεικόνισης ζωής και ανθρώπων σε περιβάλλοντα χώρας όπου ιστορία και μικροϊστορία συναντιούνται επιτυχώς. Οι άνθρωποι και οι αλλαγές τους — άλλοτε σε ροή σπείρας και άλλοτε σε κύκλου — συναντούν το τελευταίο τεταρτημόριο της πιο σκοτεινής σελίδας της πρόσφατης ιστορίας, του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (ευτυχώς στην ολοκλήρωσή του). Όλα μετρημένα και ζυγισμένα, σαν καλή παραδοσιακή συνταγή τοπικού γλυκού, αναβιώνει πιο στιβαρά αλλά εξίσου ουσιαστικά με την προηγούμενη πρόταση της Ιταλίας για τα Όσκαρ, το Πάντα Υπάρχει το Αύριο — μια ιστορία όπου σε κάθε τι υπάρχει αιτία και αιτιατό. Η δε εμπνευσμένη σύνδεση ενός χρόνου ζωής με το γνωστό έργο του Βιβάλντι, ντύνει στα ξερά και στα λευκά μια πλήρη περιστροφή κάθε ήρωα από τον άξονά του.
The Surfer (2024)
Επιστρέφοντας στη γενέτειρά του και προσπαθώντας να αγοράσει εκ νέου το σπίτι των παιδικών του χρόνων, ο εν διαστάσει μεσήλικας επιθυμεί να έρθει κοντά με τον απομακρυσμένο γιο του μέσω της παιδικής του αγάπης: του σέρφ. Εκεί όμως έχει να αντιμετωπίσει μια σέχτα σέρφερ που θεωρούν κεκτημένο τους ό,τι περιτριγυρίζεται από την “παραλία τους”.
Το The Surfer είναι μια ταινία για τους κυματοθραύστες των εμμονών, τα ναυάγια της ενηλικίωσης, τις φουρτούνες πολλών μποφόρ στις φαινομενικά “δεύτερες ευκαιρίες” και τις καταδύσεις στα άβατα και αχαρτογράφητα των ψυχών. Οι πρώτες δύο πράξεις σε ξαφνιάζουν ευχάριστα με τις υπερβολές του σύγχρονου “Μέρφι” που πρέπει για κάποιο λόγο να τηρήσει όλους τους άγραφους νόμους. Η τρίτη πράξη επέλεξε τον δρόμο της υπερβολής και της εξισορρόπησης της σάτιρας και μας έχασε καθ’ ολοκληρία. Δυστυχώς το ποιητικό και δίκαιο μεν, ρεαλιστικίζον δε, τέλος θα άνηκε σε father-and-son τηλεταινία του ’80 — όχι σε σάτιρα αυτών των ταινιών.
Μαθήματα από έναν Πιγκουίνο (2025)
Στην Αργεντινή υπό τη “Διαδικασία της Εθνικής Αναδιοργάνωσης”, ένας προσφάτως τοποθετημένος σε κολέγιο καθηγητής αγγλικών θα έρθει σε επαφή με έναν πιγκουίνο που για ανεξήγητο λόγο τον βλέπει ως τη νέα του οικογένεια.
Γεμάτη τρυφερά μαθήματα, η ταινία — που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα (στο τέλος προβάλλεται και βιντεάκι γυρισμένο με Super 8 που δείχνει τον πραγματικό πιγκουίνο) — σε κερδίζει αποκλειστικά για αυτή την παράξενη και γεωγραφική και ανθρωποκοινωνιολογική σχέση. Ανεκμετάλλευτο στην αφήγηση το πολιτικό κλίμα, με εξαίρεση ελάχιστες στιγμές γραφειοκρατικής τρέλας.
Στις επανεκδόσεις της εβδομάδας έχουμε Άγκαθα Κρίστι, Μπουνιουέλ και Φελίνι, με τα Και μετά δεν έμεινε κανείς, Βιριδιάνα και 8 1/2.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος