Ένα κοχύλι που παρεμπιπτόντως φοράει παπούτσια, ο Μαρσέλ, κατοικεί σε ένα σπίτι που οι ιδιοκτήτες το νοικιάζουν ως airbnb. Όταν ο Ντιν, ένας παροδικός επισκέπτης, αποφασίσει να καταγράψει την καθημερινότητά του για ένα ντοκιμαντέρ που θα ανέβει διαδικτυακά, αρχίζουμε και μαθαίνουμε τη ζωή του.
Ποιος είναι ο Μαρσέλ;
Ο Μαρσέλ λοιπόν είναι ιταλικής καταγωγής και εδώ και δύο φθινοπωρινές πτώσεις φύλλων, βρίσκεται μακριά από την οικογένειά του. Μένει πλέον με τη γιαγιά του και αντιλαμβάνεται τον κόσμο με σοβαρότητα παιδιού και αφέλεια ενήλικου.
«Ντοκιμαντέρ είναι ταινία που δεν έχει ατάκες και κανείς δεν ξέρει τι βλέπει»
Αυτά είναι τα λόγια του Μαρσέλ όταν προσπαθεί να εξηγήσει στη γιαγιά του τί ακριβώς κάνει ο Ντιν. Αν και ο Μαρσέλ δείχνει να αδιαφορεί για το μέσο του ίντερνετ, σε ελάχιστο χρόνο γίνεται φαινόμενο, φτάνοντας πάνω από τις 10.000.000 προβολές στα πρώτα του βίντεο. Αυτό θα φέρει ακόμα περισσότερα βίντεο και ευτυχία στη γιαγιά του, που το παιδί του παιδιού της έχει αποκτήσει μια κάποια δημόσια ζωή. Ο κόσμος βέβαια δεν δείχνει να εντυπωσιάζεται από τη δισφορετικότητα του Μαρσέλ ή το προφανές παράξενο, δηλαδή ότι είναι ένα κοχύλι με πόδια και παπούτσια, που έχει φωνή ανθρώπινη και άποψη αθώου και σοφού μαζί. Σε ένα σερφάρισμα στο ίντερνετ θα ψάξει να βρει την οικογένειά του. Ανάμεσα στα σοβαρά και αστεία που τον απασχολούν, κάποιες ερωτήσεις επαναλαμβάνονται, όπως το αν κάποιος έχει δοκιμάσει μούρα. Και αμέσως μετά απορεί μήπως είναι πιο σημαντικό να επικοινωνεί κάποιος πραγματικά με τον κόσμο από το να ανεβάζει βιντεάκια στο διαδίκτυο.
«Ξέρεις γιατί γελάω πολύ; επειδή αξίζει!»
Τα βίντεο φτάνουν στις 40.000.000 προβολές με πάνω από 200.000 ανούσια μηνύματα και σχόλια. Κόσμος περνάει έξω από το σπίτι του και βγάζει σέλφις. Γίνεται ένα φαινόμενο των καιρών, που η ζωή του αφορά όλο και περισσότερο τον κόσμο, έστω και ως κάτι αλλόκοτο. Τότε αποφασίζει να βγει έξω, στην πραγματική ζωή. Ή έστω, να δηλώσει διαθέσιμος να κάνει κάτι εκτός του πλαισίου.
«Μας αρέσει τόσο το “60 λεπτα” που πλέον το αποκαλούμε: “το σόου”»
Έχοντας αποκτήσει ρουτίνες δύσκολα ξεχωρίζεις αν τα χόμπι του είναι ανθρώπινα ή ενός άλλου είδους. Η ζωή του επαναλήψεις, που μόνο αν τις προσαρμόσεις στο είδος του, μοιάζουν εξαιρετικής σημασίας.
«Δεν θέλω να καταλήξω με λιγότερα από αυτά που έχω σήμερα»
Ο Μαρσέλ δεν εχει μεγάλα όνειρα. Του αρκεί το λίγο και καλό. Πάνω και πέρα από όλα, να αξιοποιήσει οσο το δυνατόν πιο ποιοτικά τον χρόνο που του απομένει με τη γιαγιά του. Όμως η γιαγιά του πιστεύει ότι η ευτυχία του κρύβεται σε μεγάλα όνειρα. Έτσι θα αποδεχτεί την πρόσκληση να παρευρεθεί στο αγαπημένο σόου της γιαγιάς, τα «60 λεπτά χωρίς μοντάζ». Μαζί οι δύο τους μετράνε ανάποδα τα δευτερόλεπτα, όταν το σήμα αρχής κάνει ακριβώς το ίδιο. Είναι η ωρολογιακή βόμβα που ανατινάζει την καθημερινότητα μπροστά από την τηλεόραση. Αυτό πιστεύει ο Μαρσέλ. Όμως, στην πραγματικότητα, η καλή του γιαγιά, που αντιλαμβάνεται ότι πλησιάζει το τέλος της, θέλει να τον κάνει να μη φοβάται να έρθει σε επαφή με την κανονική ζωή όταν εκείνη θα φύγει μια για πάντα.
Βασισμένο στους χαρακτήρες που ο ίδιος ο σκηνοθέτης δημιούργησε για τη μικρού μήκους ταινία του το 2010, η μεγάλου μήκους ταινία μοιάζει με εμπνευσμένο μοκιουμένταρυ που έχει πολλά περισσότερα να πει για την αληθινή ζωή από ότι οι περισσότερες άλλες ταινίες του είδους. Όπως το «Τσίκο και Ρίτα» το 2010 έκανε την έναρξη στα μικτού ενδιαφέροντος καρτούν, το «Εγώ ο Κολοκυθάκης» το 2016 ανακάτεψε τη θεματική ευκολία τους και το «Wolfwalkers» το 2020 τροποποίησε την αφηγηματική φόρμα, στον Μαρσέλ κάτι καινούριο προστίθεται στις ταινίες κινουμένων σχεδίων και αυτό είναι το επιμελώς ατημέλητο ακατέργαστο των χαρακτήρων που τους κάνει ακόμα πιο αληθινούς και αγαπητούς. Θέματα όπως του φυσικού θανάτου και της αποδοχής του, της κοινωνικής -από επιλογή- απομόνωσης των ηρώων ή του σύγχρονου στάρντομ που προδίδει πολύ-πολύ μοναξιά αναλύονται απλά, ποιητικά, φλοσοφικά.
Ο Μαρσέλ μπορεί να είναι ένα άδειο κοχύλι με ένα μάτι και παπούτσια, στην πραγματικότητα όμως είναι η κατάλληλη κατασκευή που ενεργοποιεί τη φαντασία στον ωκεανό της μετριότητας. Κάπου στη στεριά, κάτω από τον ήλιο της έμπνευσης γεννήθηκε… και είμαστε όλοι χαρούμενοι που βρεθήκαμε στην παραδίπλα πετσέτα με το αντιηλιακό μας, για να προστατευτούμε από τη σπινθηροβόλα έμπνευσή του.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος