Ένας εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης RABBIT HOLE, που παρουσιαζόταν από τα τέλη Ιανουαρίου και «ρίχνει αυλαία» στις 24 Απριλίου 2024 στο Θέατρο ΕΛΕΡ, ο Πολύκαρπος Φιλιππίδης, μιλά για το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ και τη δική του θεώρηση πάνω στη διαχείριση του πόνου, με την οποία καταπιάνεται το έργο. Μιλά ακόμη, και για την δική του υποκριτική διαδρομή.
Η παράσταση -που ανέβηκε πέρυσι για πρώτη φορά στην Ελλάδα- παίζεται για δεύτερη χρονιά, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λυμπερόπουλου.
- Η διαχείριση του πόνου που φέρνει η απώλεια, «συμπρωταγωνιστεί» μαζί με εσάς τους συντελεστές στο RABBIT HOLΕ, το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ. Μίλησέ μας για το ρόλο σου και το πόσο δύσκολο είναι να υποδυθείς έναν χαρακτήρα, έφηβο, που έχει βιώσει όσα έζησε ο συγκεκριμένος.
Ο Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ πραγματεύεται με αριστουργηματικό τρόπο το θέμα της απώλειας και της διαχείρισής της μέσα από τέσσερις απλούς και καθημερινούς ανθρώπους. Ο θάνατος ενός τετράχρονου παιδιού αλλάζει για πάντα τη ζωή της οικογένειας Κορμπέτ. Στο έργο, λοιπόν, βλέπουμε πώς είναι πλέον η ζωή και η καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων.
Ο συγγραφέας καταφέρνει να δείξει οτι η διαχείριση της απώλειας και του πένθους είναι πολύ διαφορετική υπόθεση για τον καθένα τους. Η μητέρα, για παράδειγμα, βρίσκεται σε μια ψυχωτική κατάσταση άρνησης και προσπαθεί να απαλλαγεί από οτιδήποτε θυμίζει τον γιο της. Ο πατέρας βιώνει το πένθος πιο εσωτερικά και παθητικά. Η αδερφή της μητέρας και η γιαγιά της οικογένειας στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν, εξωθούν τα πράγματα στα άκρα. Στο σημείο αυτό, λοιπόν, εμφανίζεται ο δικός μου ρόλος. Ο Τζέισον Γουίλετ είναι ένας δεκαεφτάχρονος έφηβος ο οποίος ευθύνεται για τον θάνατο του τετράχρονου Ντάνι καθώς τον χτύπησε κατά λάθος με το αυτοκίνητο. Η πρόκληση για μένα ως ηθοποιού, ήταν το πώς θα αποδώσω την ψυχολογική κατάσταση αυτού του νεαρού που ακριβώς λόγω της ηλικίας του καλείται να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί μια τόσο οδυνηρή συνθήκη. Η ζωή του άλλαξε από τη μιά στιγμή στην άλλη. Ο Τζέισον ωρίμασε απότομα μέσα σε λίγα λεπτά, λόγω του ατυχήματος. Η μετάβαση από την “ανεμελιά” του εφήβου στην διαχείριση μιας τόσο σοβαρής κατάστασης μου εξήψε το ενδιαφέρον. Αρχικά είχα ως βάση μου το εξαιρετικό κείμενο του Αμπέρ, έπειτα με βοήθησαν οι συζητήσεις και αναλύσεις του ρόλου με τον σκηνοθέτη μας τον Βαγγέλη Λυμπερόπουλο, οι οποίες έκαναν τα πράγματα πιο απτά και τέλος το κομμάτι της δικής μου ευαισθησίας και καλλιτεχνικής προσέγγισης , συνέβαλαν στο να φτιάξουμε τον χαρακτήρα του Τζέισον στην ολότητά του.
Τα πράγματα δεν τελειώνουν όμως εκεί. Σε κάθε παράσταση προσπαθώ να βελτιώνω τον χαρακτήρα μου και να προσθέτω ή να αφαιρώ πράγματα. Η δημιουργία του ρόλου και η συνύπαρξη του ηθοποιού με αυτόν αποτελεί μια εξελικτική διαδικασία με το υλικό του μέχρι και την τελευταία παράσταση. Νιώθω μεγάλη χαρά που παίζω αυτόν τον ρόλο. Τον έχω αγαπήσει πολύ. Το πιο σημαντικό είναι ότι έχω καταφέρει να τον συμπαθήσει ο κόσμος και πολύ περισσότερο να τον συμπονέσει.
- Γιατί είναι χρήσιμο να παρακολουθήσει κάποιος αυτό το έργο μέσα από την παράστασή σας; Τι θα μπορούσες να «υπογραμμίσεις», αναφορικά με το έργο, έπειτα από την «τριβή» σου με αυτό;
Κάποιος που θα παρακολουθήσει την παράσταση θα ταυτιστεί με το θέμα του πένθους. Δυστυχώς όλοι μας έχουμε βιώσει θάνατο δικών μας προσώπων. Το χρήσιμο στοιχείο είναι ο εντελώς διαφορετικός τρόπος που χειρίζεται ο καθένας το πένθος. Ο θεατής μπορεί να δει τον εαυτό του μέσα από τους ήρωες, να αναγνωρίσει δικά του βιώματα, σκέψεις και αντιδράσεις με αποτέλεσμα να παρηγορηθεί. Νομίζω αυτή είναι και η επιτυχία του έργου. Κάποιος μπορεί να ταυτιστεί ακόμα και με τον Τζέισον επειδή βρέθηκε την λάθος στιγμή στον λάθος τόπο. Αυτά συμβαίνουν συνέχεια στη ζωή.
Προσωπικά η τριβή μου με το έργο μου άνοιξε έναν ακόμα δρόμο στην κατανόηση των δράσεων και των αντιδράσεων των ανθρώπων και μια παραπάνω ευαισθησία σε ό,τι αφορά στα παιδιά. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνει ο γονιός το παιδί του και αυτό ακριβώς είναι η παράσταση. Το παράδοξο όμως είναι οτι ο θεατής στο τέλος δεν φεύγει με βαριά διάθεση. Αντίθετα φεύγει με μια αίσθηση αισιοδοξίας και υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό. Ενω τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά στην οικογένεια Κορμπέτ, ο Τζέισον επιδιώκει να έρθει σε επαφή με τους γονείς του παιδιού. Ο πατέρας αρνείται. Η μητέρα όμως θέλει να έρθει σε επαφή μαζί του. Έτσι φτάνουμε στη σκηνή της συνάντησής της με τον Τζέισον. Από την αρχή μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτή τους η αλληλεπίδραση. Έχουν μια πολύ ιδιάζουσα συζήτηση μέσα από την οποία καταφέρνουν να κερδίσουν τελικά την λύτρωση που επιζητάνε. Θεωρώ ότι είναι η κορύφωση του έργου εδώ. Ο νεαρός εξιλεώνεται ακούγοντας οτι δεν τον κατηγορούν οι γονείς! Απο την άλλη μεριά, η μητέρα παρηγορείται μέσα από τις θεωρίες περί “παράλληλων συμπάντων” στις οποίες πιστεύει ο νεαρός. Η σκέψη οτι σε κάποιον άλλο σύμπαν αυτή περνάει καλά μαζί με το παιδί της, της μαλακώνει τον πόνο. Το έναυσμα για την κουβέντα αυτή το δίνει το διήγημα επιστημονικής φαντασίας που έχει γράψει ο Τζέισον με τίλο “Rabbit Hole”…
- Ως ηθοποιός, από την μέχρι στιγμής εμπειρία σου, εκτιμάς ότι ανταπεξέρχεσαι καλύτερα υποδυόμενος έναν κωμικό η δραματικό χαρακτήρα;
Κάθε ρόλος, είτε κωμικός είτε δραματικός, έχει τις απαιτήσεις του. Είναι δυο ξεχωριστά πράγματα. Πιστεύω πως ένας ηθοποιός δεν πρέπει να φέρει ταμπέλες ως κωμικός ή δραματικός (αν και αυτό το κάνουν όλοι οι άλλοι βέβαια). Ο ηθοποιός δέχεται τις προκλήσεις του εκάστοτε ρόλου και δοκιμάζεται σε αυτόν. Έτσι θέλω και επιθυμώ να κάνω κι εγώ, να δοκιμαστώ σε όλα τα είδη. Τότε πιστεύω θα έχω μια περισσότερο σαφή απάντηση!
- Ανάφερέ μας δύο ηθοποιούς – πρότυπα για σένα, έναν Έλληνα και έναν από το διεθνές στερέωμα.
Η λέξη πρότυπο μου ακούγεται κάπως βαρύγδουπη, οπότε θα σου πω για ηθοποιούς που θαυμάζω πολύ. Μιας και λέγαμε για διαφορετικά είδη και προκλήσεις ερμηνευτικές θα πω οτι από ξένους ηθοποιούς θαυμάζω τον James McAvoy. Θεωρώ οτι είναι χαμαιλέων υποκριτικά, έχει μεγάλη γκάμα. Ακόμα θυμάμαι την ερμηνεία του στο “Split” που έκανε έναν διαταραγμένο άνθρωπο με 23 διαφορετικές προσωπικότητες.
Πηγαίνοντας στα καθ’ ημάς μία ελληνίδα ηθοποιός που εκτιμώ και θαυμάζω είναι η Καριοφυλλιά Καραμπέτη. Το σκηνικό της εκτόπισμα, ειδικά στις παραστάσεις αρχαίου δράματος, η άρτια τεχνική της και η σκληρή δουλειά που καταβάλλει, με γοητεύουν πάρα πολύ. Ομολογώ οτι θα ήθελα πολύ να δουλέψω μαζί της.
- Ποια είναι τα επαγγελματικά σχέδιά σου για το εγγύς μέλλον;
Να συνεχίσω να δέχομαι ενδιαφέρουσες προκλήσεις υποκριτικά!
Η παράσταση
Λίγα λόγια για την πλοκή
Ο τέλειος κόσμος της Μπέκα και του Χάρι γκρεμίζεται, όταν ο γιός τους Ντάνι σκοτώνεται σε τροχαίο. Οκτώ μήνες μετά το ατύχημα, το ζευγάρι προσπαθεί να διαχειριστεί την θλίψη του, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Η Μπέκα προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την ύπαρξή της στη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα που φτιάχνουν η μητέρα και η αδελφή της… Την ίδια στιγμή ο Χάρι βρίσκει ανακούφιση σε δραστηριότητες μακριά από την οικογένεια, ενώ η Μπέκα προσεγγίζει κρυφά τον έφηβο που ήταν υπαίτιος για το ατύχημα που άλλαξε τα πάντα. Και ενώ όλα δείχνουν ότι απομακρύνονται, οι δυο τους συνεχίζουν να προσπαθούν, ελίσσονται ο ένας γύρω από τον άλλον, όσο καλύτερα μπορούν προκειμένου να βρουν τον δρόμο τους για ένα μέλλον που κρύβει ευκαιρίες για χαμόγελο και χαρά. Το ταξίδι τους είναι μια οικεία ματιά, σε δυο ανθρώπους που μαθαίνουν να ξαναπλησιάζουν ο ένας τον άλλο, μέσα σε έναν κόσμο που έχει χάσει την ισορροπία του.
Το Rabbit Hole είναι ένα πολύ ευαίσθητο έργο, σκιαγραφεί μια τραγωδία – και τις συνέπειες αυτής – με απόλυτη ειλικρίνεια, αλλά και χιούμορ, χωρίς ίχνος συναισθηματισμού.
Οι διάλογοι, ανθρώπινοι και καθημερινοί, συλλαμβάνουν με εντυπωσιακό τρόπο την αμηχανία και τον πόνο του έλλογου ανθρώπου μπροστά σε μια αδιανόητη κατάσταση – και τέλος, την ικανότητά του για επιβίωση ή ακόμα και για ελπίδα.
Σημειώνεται πως απομένουν δύο εβδομάδες παραστάσεων τις εξής ημερομηνίες: 15-16 /4 και 22-23-24 /4 | Εισιτήρια εδώ
ΗΘΟΠΟΙΟΙ (αλφαβητικά)
Ευαγγελία Ανδρεαδάκη
Νίκος Γεωργάκης
Εύη Δόβελου
Έλενα Παπαβασιλείου
Πολύκαρπος Φιλιππίδης
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λυμπερόπουλος
Μετάφραση: Χριστίνα Μαλακού
Σκηνικά: Δημήτρης Κατσίκης
Κοστούμια: Σάντυ Καραγιάννη
Σχεδιασμός Φώτων: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Κυριακόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάιρα Στυλιανού
Βοηθός Ενδυματολόγου: Καλλιρρόη Φώνη
Φωτογράφιση: Σπύρος Περδίου
Οργάνωση Παραγωγής: Μάιρα Στυλιανού
Επικοινωνία – Δημ. Σχέσεις: Βάσω Σωτηρίου
Παραγωγή: Play Productions
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος